Estanislao Esteban Karlic

Estanislao Esteban Karlic
Kardynał prezbiter
ilustracja
Herb duchownego Servire
Służyć
Kraj działania

Argentyna

Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1926
Oliva

Arcybiskup Parany
Okres sprawowania

1986–2003

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

8 grudnia 1954

Nominacja biskupia

6 czerwca 1977

Sakra biskupia

15 sierpnia 1977

Kreacja kardynalska

24 listopada 2007
Benedykt XVI

Kościół tytularny

Beata Maria Vergine Addolorata a piazza Buenos Aires

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

15 sierpnia 1977

Konsekrator

Raúl Primatesta

Współkonsekratorzy

Cándido Rubiolo
Alfredo Guillermo Disandro

Konsekrowani biskupi
Juan Alberto Puiggari 8 maja 1998
Współkonsekrowani biskupi
José María Arancibia 28 maja 1987
Roberto Rodríguez 22 grudnia 1992
Antonio Federico Gatti 15 sierpnia 1996
Luis Eichhorn 19 marca 1997
Martín de Elizalde 14 września 1999
José Ángel Rovai 1 listopada 1999
Carlos María Franzini 19 czerwca 2000
Ricardo Faifer 12 grudnia 2002
Antonio Marino 31 maja 2003
Eduardo Maria Taussig 25 września 2004
Ramón Alfredo Dus 17 września 2005
Alfredo Zecca 18 sierpnia 2011
Demetrio Jiménez Sánchez-Mariscal 10 maja 2014

Estanislao Esteban Karlic (ur. 7 lutego 1926 w Olivie) – argentyński duchowny katolicki, kardynał, emerytowany arcybiskup Parany.

Życiorys

Urodził się w rodzinie chorwackich emigrantów. Skończył kolegium Montserrat w Cordobie. Od młodości był członkiem argentyńskiej Akcji Katolickiej. W 1947 wstąpił do seminarium w Cordobie. Rok później wyjechał do Rzymu, gdzie studiował filozofię i teologię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim.

Święcenia kapłańskie otrzymał w Rzymie 8 grudnia 1954. W latach 1955–1963 uczył w seminarium w Cordobie. W 1965 uzyskał doktorat na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Wykładał na Wydziale Teologii w Buenos Aires i na Katolickim Uniwersytecie w Cordobie.

6 czerwca 1977 został mianowany biskupem tytularnym Castrum i biskupem pomocniczym w Cordobie. Sakrę biskupią przyjął 15 sierpnia.

19 stycznia 1983 został koadiutorem w Paranie i administratorem apostolskim sede plena. 1 kwietnia 1986 objął urząd arcybiskupa.

W 1987 Jan Paweł II mianował go członkiem komitetu redakcyjnego Katechizmu Kościoła Katolickiego. W latach 1996–2002 był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Argentyny.

Reprezentował argentyński episkopat na Konferencji Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów w Puebli (1979) oraz na Synodzie Biskupów o pojednaniu i pokucie (1983). Był konsultorem Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej (1989–2000), relatorem na IV Konferencji Ogólnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów w Santo Domingo (1992), przewodniczącym Komisji ds. Papieskiego Kolegium Latynoamerykańskiego (1992–1994).

W 1997 Jan Paweł II mianował go specjalnym sekretarzem Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego Ameryce.

27 maja 2004 otrzymał doktorat honoris causa Papieskiego Katolickiego Uniwersytetu Santa María de los Buenos Aires.

Na konsystorzu z dnia 24 listopada 2007, z nominacji Benedykta XVI, został włączony do grona kardynałów prezbiterów z tytułem Beata Maria Vergine Addolorata a piazza Buenos Aires.

Bibliografia

  • Sylwetka kardynała w słowniku biograficznym Salvadora Mirandy
  • Estanislao Esteban Karlic [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-05-23]  (ang.).
  • p
  • d
  • e
Argentyńscy kardynałowie
Zmarli kardynałowie
Byli kardynałowie
  • Jorge Bergoglio (2001); wybrany na papieża w 2013
Żyjący kardynałowie
bez uprawnień elektorskich
Żyjący kardynałowie elektorzy
  • w nawiasach podano daty kreacji kardynalskich
  • p
  • d
  • e
Kardynał
biskup
kardynałowie
elektorzy
kardynałowie
nieelektorzy
Kardynał
prezbiter
kardynałowie
elektorzy
kardynałowie
nieelektorzy
Kardynał
diakon
kardynałowie
elektorzy
kardynałowie
nieelektorzy
Powiązane
byli
kardynałowie

Liczba purpuratów wynosi 236 zaś uprawnionych do udziału w Konklawe wynosi 126
(a) – utracił prawa elektorskie, pomimo nie ukończonych 80 lat