Zadnia Pańszczycka Czuba
Widok z Małego Kościelca | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Pasmo | Tatry, Karpaty | ||
Wysokość | ok. 2150 m n.p.m. | ||
Pierwsze wejście | sierpień 1903 | ||
Położenie na mapie Tatr | |||
Położenie na mapie Karpat | |||
49°13′40,8″N 20°02′01,3″E/49,228000 20,033694 | |||
|
Zadnia Pańszczycka Czuba (niem. Hintere Pańszczyca Koppe, słow. Zadná paňščická čuba, węg. Hátsó-Pańszczyca-púp[1]) – wznosząca się na wysokość około 2150 m skalista czuba w północnej grani Skrajnego Granatu oddzielającej dolinę Pańszczycę od Doliny Czarnej Gąsienicowej. Jest to jedna z dwóch Pańszczyckich Czub. Znajduje się pomiędzy Pańszczycką Przełączką Wyżnią (ok. 2145 m) a Pańszczycką Przełączką Pośrednią (ok. 2130 m). Na wschodnią stronę opada żebrem o wysokości kilkudziesięciu metrów w widły dwóch żlebów opadających z Wyżniej i Niżniej Pańszczyckiej Przełączki. Żleby te, połączone niżej w jedno koryto kończą się w piarżysku Zadnich Usypów w górnej części doliny Pańszczycy. Obramowana dwoma żlebami ściana zachodnia jest trzykrotnie wyższa i opada do piarżyska Kotła Czarnego Stawu. Jest bardziej stroma, krucha i silnie pokryta trawnikami[2].
Pierwsze znane przejście turystyczne – granią z Pańszczyckiej Przełęczy, przez wierzchołki Pańszczyckich Czub – Walenty Gadowski i Franciszek Zbyszycki w sierpniu 1903 r.[3]
Nie prowadzi przez nią żaden szlak turystyczny, jest to jednak rejon dopuszczony do wspinaczki skalnej (ale tylko od strony Doliny Gąsienicowej)[4]. Drogi wspinaczkowe:
- Od zachodu (z górnej części żlebu Pańszczyckiej Przełączki Wyżniej na szczyt); 0 stopień trudności w skali tatrzańskiej, czas przejścia 10 min,
- Z Pańszczycy północno-wschodnim żebrem; II, od żlebu 30 min[2].
Przez W.H. Paryskiego Pańszczyckie Czuby były traktowane jako część Skrajnego Granatu, z dalsza bowiem zlewają się z jego masywem[2].
Przypisy
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2016-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24] .
- ↑ a b c WładysławW. Cywiński WładysławW., Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7 .
- ↑ Witold HenrykW.H. Paryski Witold HenrykW.H., Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Zawrat – Żółta Turnia, t. 2, Warszawa: Sport i Turystyka, 1951 .
- ↑ Dozwolone rejony wspinaczkowe w TPN. [dostęp 2019-01-04].