![]() Stanisław Garwiński (1948) | |
Data i miejsce urodzenia |
1907 |
---|---|
Prezydent Katowic (p.o.) | |
Okres |
od 1 czerwca 1946 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Zastępca przewodniczącego Prezydium WRN w Zielonej Górze | |
Okres |
od 8 lipca 1950 |
Przynależność polityczna | |
Odznaczenia | |
![]() |
Stanisław Garwiński, do 1946 Stanisław Gleich[1] (ur. 1907 w Krakowie, zm. ?) – polski prawnik i polityk, wiceprezydent i p.o. prezydenta Katowic, wiceprzewodniczący WRN w Katowicach, zastępca przewodniczącego Prezydium WRN w Zielonej Górze.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w 1907 roku w Krakowie i pochodził z rodziny urzędniczej. Po ukończeniu gimnazjum podjął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tam działał w Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Po ukończeniu studiów, w latach 1931–1934 odbywał aplikanturę sądową w Wilnie. Z powodu przekonań politycznych zrezygnował z kariery w sądownictwie[2]. Pracował w Okręgowej Izbie Kontroli Państwowej w Krakowie[3].
W czasie II wojny światowej, nie chcąc pracować w administracji niemieckiej, ukrywał swoje kwalifikacje. Gdy był już w trudnej sytuacji finansowej podjął pracę jako robotnik melioracyjny w Bochni. Po zakończeniu wojny wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Przez krótki czas był podprokuratorem Sądu Okręgowego w Katowicach[2].
W sierpniu 1945 roku został wybrany wiceprezydentem Katowic[2], a od 1 czerwca 1946 roku był pełniącym obowiązki prezydenta miasta, zastępując na tym stanowisku Zenona Tomaszewskiego vel Sobotę. Funkcję tę sprawował do 14 grudnia 1946 roku, a dwa dni wcześniej obowiązki prezydenta miasta objął Aleksander Willner[1]. On sam zaś pozostał wiceprezydentem miasta[4].
Funkcję wiceprezydenta Katowic przestał sprawować przed 28 stycznia 1947 roku[5] – został z niej usunięty przez kierownictwo miejscowego PPS. Podjął pracę w przemyśle metalowym, a we wrześniu 1948 roku został wiceprzewodniczącym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach. W tym czasie był członkiem Komitetu Wojewódzkiego PPS[2]. W czerwcu 1949 roku został członkiem Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Katowicach[6].
8 lipca 1950 roku został zastępcą przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze. Był nim do 8 marca 1951 roku[7][8].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Krzyż Zasługi (1949)[9]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Nadolski, Siebel i Tofilska 2012 ↓, s. 752.
- ↑ a b c d Nasi delegaci, „Gazeta Robotnicza” (334), Katowice: Spółdzielnia Wydawnicza "Wiedza", 4 grudnia 1948, s. 7 [dostęp 2025-01-27] (pol.).
- ↑ Monitor Polski 1936 r. nr 163, Warszawa, 16 lipca 1936, s. 10 [dostęp 2025-01-27] (pol.).
- ↑ Wybór nowego prezydenta miasta i przewodniczącego MRN w Katowicach, „Trybuna Robotnicza”, Katowice: Komitet Wojewódzki Polskiej Partii Robotniczej, 13 grudnia 1946, s. 7 [dostęp 2025-01-27] (pol.).
- ↑ Wiceprezydenci m. Katowic T. Sobol i St. Klimczak, „Dziennik Zachodni” (28), Katowice: "Czytelnik", 29 stycznia 1947, s. 4 [dostęp 2025-01-27] (pol.).
- ↑ Nowe władze KW PZPR w Katowicach, „Trybuna Robotnicza” (168), Katowice: Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza „Prasa”, 27 czerwca 1949, s. 1 [dostęp 2025-01-27] (pol.).
- ↑ Halczak 2020 ↓, s. 22.
- ↑ Pierwsza sesja Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze, „Trybuna Ludu” (187), Warszawa: Komitet Centralny Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, 10 lipca 1950, s. 2 [dostęp 2025-01-27] (pol.).
- ↑ M.P. z 1949 r. nr 60, poz. 809.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bohdan Halczak , Skład i zarys funkcjonowania Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze w latach 1950–1956, „Studia Prawnoustrojowe” (48), Olsztyn: Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko–Mazurskiego w Olsztynie, 2020, s. 17-33, ISSN 1644-0412 (pol.).
- Przemysław Nadolski, Jacek Siebel, Joanna Tofilska, Sołtysi, wójtowie, burmistrzowie, przewodniczący rad, prezydenci, [w:] Antoni Barciak, Ewa Chojecka, Sylwester Fertacz (red.), Katowice. Środowisko, dzieje, kultura, język i społeczeństwo, t. 2, Katowice: Muzeum Historii Katowic, 2012, s. 743-753, ISBN 978-83-87727-29-1 (pol.).