| Data i miejsce urodzenia |
23 stycznia 1928 |
|---|---|
| Data śmierci |
18 lipca 1993 |
| Ambasador PRL w Brazylii | |
| Okres |
od 1977 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Podsekretarz stanu w MSZ | |
| Okres |
od 1984 |
| Ambasador PRL/RP w Stanach Zjednoczonych | |
| Okres |
od 1987 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Jan Kinast (ur. 23 stycznia 1928 w Warszawie, zm. 18 lipca 1993) – polski działacz państwowy i harcerski, dyplomata, wiceminister spraw zagranicznych (1984–1987), ambasador PRL w Brazylii (1977–1981) i USA (1987–1990).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W czasie okupacji niemieckiej organizował polskie harcerstwo we Włochach k/Warszawy, komendant roju Victoria , Szare Szeregi ( ps. Zdzisław)[1]. Aresztowany na początku powstania warszawskiego, więziony w obozach koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau i Flossenbürg (KL), Dachau[2]. Po II wojnie światowej organizował harcerstwo polskie na terenie dzielnicy Warszawa-Ochota, był komendantem hufca im. M. Bema, członkiem Głównej Kwatery ZHP oraz Zastępcą Naczelnika ZHP w latach 1956–1962[1]. Związany także z wydawnictwami harcerskimi, m.in. z redakcją gazet „Drużyna”, „Świat Młodych”, „Na Przełaj”. W latach 1958–1961 pełnił funkcję dyrektora Wydawnictwa Harcerskiego[3]. W latach 1948–1956 należał do Związku Młodzieży Polskiej[4].
W 1950 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim.
W 1962 wstąpił do polskiej służby zagranicznej[5]. Od 1964 do 1968 w Ambasadzie RP w Waszyngtonie jako II i I sekretarz. W latach 1970–1977 zastępca dyrektora i dyrektor Departamentu III (Ameryki). Od 13 października 1977 do października 1981 był ambasadorem w Brazylii[1]. Powrócił na stanowisko dyrektora Departamentu III[6]. Od października 1984 do października 1987 pełnił obowiązki podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od grudnia 1987 r. był ambasadorem PRL w USA, funkcję sprawował do 8 sierpnia 1990[7][8].
Żonaty z Krystyną Teresą z domu Scibisz (1930–2021). Miał dziecko. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 3 Tuje rz. 1 m. 21)[9].
Współpraca ze Służbą Bezpieczeństwa PRL
[edytuj | edytuj kod]Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1964–1970 tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie „Zdzisław”[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Instruktorzy w Służbie Ojczyzny, Dziecku 1945-2000, Komisja Historyczna Komendy Chorągwi Stołecznej im. Bohaterów Warszawy, 2002, ISBN 83-91 6855-0-0
- ↑ Comite International, Service International de Recherches, Genewa, 1977
- ↑ Tamże, s. 78
- ↑ Juliusz Stroynowski (red.), Who's who in the socialist countries of Europe: a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia, München, New York, Paris: K.G. Saur, 1989, s. 553, ISBN 978-3-598-10636-1 (ang.).
- ↑ Andrzej Garlicki, Rozgrzane łącza, Tygodnik "Polityka" z 21 kwietnia 2009
- ↑ Sue A. Kohler, Jeffrey R. Carson, Sixteenth Street Architecture (Volume 2), Washington: The Commission of Fine Arts, 1988, s. 516 [dostęp 2019-10-29].
- ↑ Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Ameryka Północna i Południowa 1918–2007. Warszawa: Askon, 2007. s. 29, 161.
- ↑ Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991. Warszawa: PWN, 1991. ISBN 83-01-10386-8.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
- ↑ IPN BU 00170/402 | Inwentarz archiwalny IPN [online], inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2024-01-23] (pol.).