Józef Winiewicz
Józef Winiewicz w latach 60. | |||
Data i miejsce urodzenia | 6 czerwca 1905 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 23 marca 1984 | ||
Ambasador PRL w Stanach Zjednoczonych | |||
Okres | od 1947 | ||
Poprzednik | Oskar Lange | ||
Następca | Romuald Spasowski | ||
Wiceminister spraw zagranicznych | |||
Okres | od 1 stycznia 1956 | ||
Przynależność polityczna | PZPR | ||
Odznaczenia | |||
|
Józef Maria Winiewicz (ur. 6 czerwca 1905 w Poznaniu, zm. 23 marca 1984 w Warszawie) – polski dyplomata i dziennikarz, ambasador, wiceminister spraw zagranicznych.
Życiorys
Był synem Józefa i Bolesławy z Kruegerów. Studiował na Uniwersytecie Poznańskim, początkowo na Wydziale Rolniczo-Leśnym, następnie na Wydziale Ekonomicznym. Przed wojną związany był przede wszystkim z redakcją „Dziennika Poznańskiego” (przez jakiś czas pełnił funkcję redaktora naczelnego), współpracował także z „Ilustrowanym Kurierem Codziennym” i „Gazetą Polską”. Był także Prezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Państwowców w Poznaniu, wiceprezesem sekcji prasowej przy radzie wojewódzkiej BBWR, członkiem zarządu okręgowego Ligi Morskiej i Kolonialnej, prezesem Koła Przyjaciół Związku Strzeleckiego.
W chwili wybuchu II wojny światowej pracował w radiostacji „Warszawa II”. Znalazł się następnie na Węgrzech, gdzie redagował „Wieści Polskie”, a potem przez Turcję, Egipt i Palestynę dotarł do Londynu. Współpracował z rządem RP na uchodźstwie w charakterze doradcy ministra prac kongresowych.
W 1945 powrócił do Polski i został zatrudniony w resorcie spraw zagranicznych. Wkrótce potem ponownie wyjechał do Londynu jako radca ambasady. W latach 1947–1956 pełnił funkcję ambasadora Polski w USA. Później (do 1972) był wiceministrem spraw zagranicznych. Reprezentował Polskę na kolejnych sesjach Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Po przejściu w stan spoczynku działał w Towarzystwie Łączności z Polonią Zagraniczną. W czerwcu 1968 roku wszedł w skład Komitetu Honorowego oraz Komitetu Przygotowawczego obchodów 500 rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika[1].
Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C39-3-3)[2].
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy (31 stycznia 1972)[3]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1951)[4]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[5]
- Wielki Oficer Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1965)[6][7]
Przypisy
- ↑ „Urania”, miesięcznik Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii, nr 3, marzec 1969, s. 84–85.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-03-28] .
- ↑ Józef Winiewicz przeszedł na emeryturę [w:] "Dziennik Bałtycki", nr 26, 1 lutego 1972, s. 1.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 lipca 1951 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1952 r. nr 9, poz. 77) „za zasługi w pracy zawodowej”.
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Wielkiej Wstęgi Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337) „za zasługi na polu pracy społecznej i dziennikarskiej”.
- ↑ Order Odrodzenia dla G. Saragata. Odznaczenia włoskie dla przywódców polskich. „Dziennik Polski”. 246, s. 1, 16 października 1965.
- ↑ Le Onorificenze (Dettaglio decorato)
Bibliografia
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 803–804. [dostęp 2020-11-30].
- Słownik biograficzny historii Polski, tom 2: L–Ż (pod redakcją Janiny Chodery i Feliksa Kiryka), Wrocław-Warszawa-Kraków 2005, s. 1634.
- p
- d
- e
|
- PWN: 3996534