Cerkiew Poczęcia św. Anny w Brodzicy

Cerkiew Poczęcia św. Anny
cerkiew parafialna
Państwo

 Polska

Miejscowość

Brodzica

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Diecezja

warszawsko-chełmska

Wezwanie

Poczęcia św. Anny

Historia
Data rozpoczęcia budowy

1858

Data zakończenia budowy

1858

Data poświęcenia

1858

Data zamknięcia

1915

Data zniszczenia
• przez

1938
wojsko polskie

Dane świątyni
Świątynia
• materiał bud.


• drewno

Kopuła
• liczba kopuł


1

Liczba ikonostasów

1

Ołtarz
• liczba ołtarzy


1

Liczba naw

1

brak współrzędnych

Cerkiew Poczęcia św. Anny – unicka, następnie prawosławna cerkiew w Brodzicy (dawnej Bohorodycy), wzniesiona w 1858 i zniszczona w 1938 podczas akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej.

Historia

Cerkiew położona była na terenie cmentarza w Brodzicy

W 1815 mieszkańcy wsi należący do Kościoła unickiego zaczęli starać się o wzniesienie cerkwi na wiejskim cmentarzu. W roku następnym w miejscowości zbudowano kaplicę Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, drewnianą, krytą gontem, jednokopułową. W 1819 nadany jej został status filii jednej z hrubieszowskich cerkwi unickich. Budynek przetrwał do 1854, gdy zniszczył go pożar[1]. W 1858 na miejscu zniszczonej świątyni wzniesiono nową, również drewnianą i jednokopułową, trójdzielną, z wolnostojącą dzwonnicą. Nadano jej nowe wezwanie Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny[1].

Po likwidacji unickiej diecezji chełmskiej cerkiew w Bohorodicy stała się świątynią prawosławną. Dziewięć lat później rozbudowano ją o przedsionek[1]. W 1892 obiekt został gruntownie wyremontowany, a od ponownego poświęcenia nosił wezwanie Poczęcia św. Anny (poprzednie wezwanie cerkwi nie jest znane w tradycji prawosławnej). Od 1898 cerkiew posiadała status parafialnej[1]. W 1915 r. 46 prawosławnych rodzin ze wsi udało się na bieżeństwo, a działalność parafii zamarła[1]. Niemal wszyscy mieszkańcy wsi wrócili do Bohorodycy po 1918[1] i bezskutecznie ubiegali się o zgodę na restytuowanie parafii w niepodległej Polsce[2]. Prawosławni stanowili w okresie międzywojennym większość mieszkańców miejscowości[3]. W 1929 metropolita warszawski i całej Polski Dionizy prosił Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego o zgodę na otwarcie cerkwi w Bohorodycy jako filialnej[4]. Świątynia nie została jednak przywrócona do stałego użytku liturgicznego. Ministerstwo nie zgodziło się również przekazać jej neounitom[5]. Nabożeństwa prawosławne, za każdorazową zgodą władz, odbywały się w niej tylko okazjonalnie[1]. Cerkiew zniszczono 6 lipca 1938[1] w ramach tzw. akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej[6].

Przypisy

  1. a b c d e f g h E. Niedźwiedź, J. Niedźwiedź, J. Kalisz, J. Panasiewicz, Dzieje..., ss. 46–47.
  2. K. Grzesiak, Diecezja..., s. 58.
  3. K. Grzesiak, Diecezja..., s. 77.
  4. K. Grzesiak, Diecezja..., s. 61.
  5. K. Grzesiak, Diecezja..., s. 163.
  6. K. Grzesiak, Diecezja..., s. 226.

Bibliografia

  • Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, ISBN 978-83-7548-003-0.
  • E. Niedźwiedź, J. Niedźwiedź, J. Kalisz, J. Panasiewicz, Dzieje miejscowości gminy Hrubieszów powiat hrubieszowski, Muzeum im. ks. Stanisława Staszica w Hrubieszowie, Hrubieszów-Zamość 2010, ISBN 978-83-89616-24-1
  • p
  • d
  • e
Cerkwie zniszczone w czasie akcji rewindykacyjnej 1938
  • Biała Podlaska
  • Biszcza[A]
  • Bokinka Pańska
  • Brodzica
  • Chodywańce[A]
  • Brzeźno
  • Chmielek
  • Choroszczynka
  • Choroszczynka[A]
  • Chutcze
  • Czerniejów
  • Czerniejów (kaplica)
  • Czortowice
  • Czumów
  • Dąbrowica Mała[A]
  • Depułtycze
  • Dutrów
  • Dziekanów
  • Hołubie (Gołębie)
  • Gródek
  • Holeszów
  • Hołowno
  • Hopkie
  • Horodło[A]
  • Horoszczyce
  • Hrebenne
  • Husynne (cerkiew cmentarna)
  • Jarosławie
  • Jurów
  • Jurów (kaplica)
  • Kijowiec[A]
  • Kodeń[A]
  • Klątwy
  • Kmiczyn
  • Kobło
  • Kolechowice
  • Kolemczyce
  • Komarów[A]
  • Konstantynów
  • Kopyłów
  • Korolówka
  • Korhynie
  • Kosmów
  • Kostomłoty[A]
  • Kryłów
  • Księżpol[A]
  • Kulik
  • Kułakowice
  • Leszczany
  • Lipiny[A]
  • Lubień
  • Łachowce
  • Łasków
  • Łaszczów
  • Łukówek
  • Łużków
  • Łykoszyn
  • Małków
  • Małków
  • Międzyleś
  • Mieniany
  • Mikulin
  • Mogielnica
  • Muratyn
  • Nabróż
  • Nedeżów
  • Nieledew[A]
  • Obsza[A]
  • Olchowiec
  • Oszczów
  • Pańków
  • Perespa[A]
  • Pieniany
  • Pławanice (kaplica)
  • Pobołowice
  • Podlodów
  • Pokrówka
  • Połoski (kaplica)
  • Posadów[A]
  • Prehoryłe
  • Radostów
  • Rejowiec (kaplica)
  • Roztoka
  • Sawin
  • Srebryszcze
  • Sielec
  • Sielec
  • Sielec (kaplica cmentarna)
  • Sławęcin
  • Steniatyn
  • Radków
  • Ratyczów
  • Rzepin
  • Sahryń[A]
  • Strzelce
  • Strzyżówka[A]
  • Suszów
  • Szarowola
  • Szewnia[A]
  • Szczebrzeszyn (rozbiórka niedokończona)
  • Ślipcze
  • Świerże
  • Tarnawatka[A]
  • Terebiń[A]
  • Turkowice
  • Typin
  • Tyszowce
  • Ubrodowice
  • Uhnin
  • Wakijów
  • Wereszczyn
  • Wereszyn
  • Wierszczyca
  • Witków
  • Wojsławice
  • Wytyczno
  • Zaborce
  • Zaborce (kaplica)
  • Zagrody (kaplica)
  • Zahorów
  • Zakanale[A]
  • Zamch[A]
  • Zamość (kaplica cmentarna)
  • Zbereże
  • Zimno
  • Żabcze
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v dom modlitwy uruchomiony przez ludność prawosławną w miejscowościach, gdzie władze państwowe nie zgodziły się na otwarcie cerkwi; w większości mieściły się w prywatnych domach, niektóre to kaplice cmentarne użytkowane de facto jako parafialne bez oficjalnej rejestracji placówki; lista zniszczonych cerkwi nie musi być kompletna