Benjamin Bloom

Benjamin Samuel Bloom (21 Şubat 1913 - 13 Eylül 1999), eğitim hedeflerinin sınıflandırılması ve ustalık öğrenme teorisine katkılarda bulunan Amerikalı bir eğitim psikoloğuydu. Özellikle 1950'lerin ortalarında eğitim psikologlarını eğitim sonuçlarını kapsamlı bir şekilde tanımlama ve değerlendirme sistemini geliştirmeye yönlendirmekle tanınır.^[1] Yirminci yüzyılın sonlarından itibaren dünyadaki eğitimcilerin uygulamalarını ve felsefelerini etkilemiştir.

Bloom, Lansford, Pensilvanya'da bir göçmen Yahudi ailesinin çocuğu olarak dünyaya geldi. Ebeveynleri Rusya'daki ayrımcılıktan kaçmıştı.^[2] 1935 yılında Pensilvanya Eyalet Üniversitesi'nden lisans derecesi ve aynı yıl Penn State'ten yüksek lisans derecesi aldı. 1942 yılında Chicago Üniversitesi'nden doktorasını aldı ve 1944 yılında fakültesine katıldı.^[3]

1965-1966 yılları arasında Amerikan Eğitim Araştırma Derneği başkanlığı görevini yürüttü.^[3]

1956 yılında Bloom, "Eğitim Hedeflerinin Taksonomisi: Eğitim Hedeflerinin Sınıflandırılması" adlı kitabın ilk cildini düzenledi. Bu kitap, öğrenme hedeflerini Bloom'un Taksonomisi olarak bilinen bir kılavuza göre sınıflandırdı. Bu, bilişsel işlev seviyelerini sistematik olarak sınıflandırmak için yapılan ilk girişimlerden biriydi ve yetenekli öğrencilerin şekilsiz zihinsel süreçlerine yapı verdi.^[4] Harold G. Shane ve Ulusal Eğitim Çalışmaları Derneği tarafından yapılan 1981 tarihli "Öğretim Programını Etkileyen Önemli Yazılar: 1906–81" anketine göre Bloom'un Taksonomisi, akademik mesleğin temelini oluşturmaya devam etmektedir. Bloom'un 2 Sigma Problemi de ona atfedilir.

Benjamin Bloom, öğrenci başarısı üzerine araştırmalar yaptı. Bloom ve meslektaşları çeşitli çalışmalar yürüterek, çocukların öğrenme şeklini etkileyebilecek okul ortamı içindeki ve dışındaki faktörleri gözlemlediler. Bir örnek, öğretimde çeşitliliğin eksikliğiydi. Bloom, öğretmenlerin öğretim yöntemlerini her öğrencinin bireysel ihtiyaçlarına uyarlayacak olmaları halinde daha fazla çocuğun daha iyi öğrenme fırsatı elde edeceğini varsaydı. Bu, Bloom'un Tam öğrenme yönteminin oluşturulmasına yol açtı. Bu yöntem, öğretmenlerin beceri ve kavramları yaklaşık 1-2 hafta süren öğretim ünitelerine ayırmasını gerektiriyordu. Ünitenin sonunda, öğrenciye ünite boyunca öğrendiklerine dair yapıcı geri bildirim sağlayacak bir değerlendirme yapılırdı. Eğer bir öğrenci, üniteye ait temel kavramlarda eksiklik gösterirse, anlamakta zorlandığı bilgilere dayalı düzeltici ödevler verilirdi. Daha sonra öğrenci, pratik yapması istenen beceri ve kavramlara odaklanan ikinci bir değerlendirmeye tabi tutulurdu. Bu sayede, her öğrenci, en uygun seviyede öğrenim sağlamak için bireyselleştirilmiş bir öğrenme hızında ilerleme kaydederdi. Verilen üniteyi başarıyla tamamlayan öğrenciler için ise, öğrenme deneyimlerini daha da ilerletmek amacıyla zenginleştirme etkinlikleri önerilirdi. Bu etkinlikler, öğrenci tarafından seçilir ve akademik oyunlar, raporlar, özel projeler gibi çeşitli biçimlerde olabilir.

Bloom, eğitimsel hedefler ve sonuçlar üzerine yaptığı çalışmaların yanı sıra, bireylerde olağanüstü yeteneklerin geliştirilme sürecini değerlendiren ve açıklayan bir araştırma ekibini de yönetti. Bu çalışma, mesleki üstünlük ve büyüklük kavramlarına ışık tutmuştur.^[5]

1982 yılında yayımlanan "Yetenek Gelişiminde Hediyeler ve Göstergelerin Rolü"^[6] başlıklı makalede, alanlarında en iyiler arasında sayılan 70 kişi, onların ebeveynleri, öğretmenleri ve hayatlarındaki diğer önemli kişilerle röportajlar yapılmıştır. Bu röportajların amacı, başarılarının nedenleri olduğuna inanılan çeşitli özel özellikleri toplamak idi. Çalışmada incelenen kişiler, alanlarında en başarılı olanlardan sayılabilecek matematikçiler, olimpik yüzücüler ve konser piyanistleriydi. Röportajlarda, bireyler, ebeveynleri ve öğretmenleri tarafından en sık paylaşılan üç ana özellik, çalışma isteği, rekabetçilik ve yeni teknikleri öğrenme becerisi olmuştur. Bloom'un röportajlarının sonunda, tüm veriler toplandıktan sonra, ebeveynlerin çocuklarını yetenekli olarak görmelerinin, ebeveynlerin, öğretmenler tutarak, yarışmalar ve etkinlikler gibi fırsatlar sağlayarak ve genel olarak ebeveynler ile diğer ilgili kişilerden teşvik alarak, konuyla ilgili büyümeye olanak tanıyan bir ortam yaratmalarına yol açtığı belirtilmiştir. Bireylerin yetenekli olduğuna inanılması, belirli bir gözlemlenen özelliğe verilen dikkat ve bireyin olası doğuştan gelen yeteneği, “göstergeler” olarak kabul edilmiştir. Bu göstergeler, başarılı bireylerin öğretmenleri ve ebeveynleri tarafından sergilenen teşvik ve motivasyonun ana nedenleri olarak tanımlanmıştır. Bu faktörler, bireylerin kendi alanlarında çalışma isteği ve ilgileriyle birlikte, büyük başarılarının nedenlerinden bazıları olarak kabul edilebilir.

• Anderson, L. W. (2003). Benjamin S Bloom: His life, his works, and his legacy. In B. J. Zimmerman & D. H. Schunk (Eds.), Educational psychology: A century of contributions. (pp. 367–389). Lawrence Erlbaum Associates Publishers.
• Bloom, B. S. (1982). The role of gifts and markers in the development of talent. Except. Child, 48, 510–522.
• Guskey, T. R. (2007). Closing achievement gaps: revisiting Benjamin S Bloom’s “learning for mastery.” Journal of Advanced Academics, 19(1), 8–31..

• Bloom, Benjamin Sapkota (1980). All Our Children Learning. New York: McGraw-Hill.
• Bloom, Benjamin S. Taxonomy of Educational Objectives (1956). Published by Allyn and Bacon, Boston, MA. Copyright (c) 1984 by Pearson Education.
• Bloom, B. S. (ed). (1985). Developing Talent in Young People. New York: Ballantine Books.
• Eisner, Eliot W. "Benjamin Bloom: 1913-1999." Prospects, the quarterly review of comparative education (Paris, UNESCO: International Bureau of Education), vol. XXX, no. 3, September 2000. Retrieved from http://www.ibe.unesco.org/publications/ThinkersPdf/bloome.pdf on April 10, 2009.
• Torsten Husén, Benjamin S. Bloom, in: Joy A. Palmer (ed), Fifty Modern Thinkers on Education: From Piaget to the Present Day, London - New York: Routledge, 2001, pp. 86–90.