Antipapa II. Anacletus | |
|---|---|
| Papalık başlangıcı | 1130 |
| Papalık bitişi | 25 Ocak 1138 |
| Önce gelen | Roma iddia sahibi: II. Honorius Antipapa iddia sahibi: II. Caelestinus |
| Sonra gelen | Roma iddia sahibi: II. Innocentius Antipapa iddia sahibi: IV. Victor |
| Karşıt | Papa II. Innocentius |
| Kişisel bilgiler | |
| Doğum | Pietro Pierleoni |
| Ölüm | 25 Ocak 1138 Roma |
| İkamet | Roma |
| Ebeveynleri | Pier Leoni |
II. Anacletus (ö. 25 Ocak 1138), doğum adı Pietro Pierleoni, 1130'dan 1138'deki ölümüne kadar Papa II. Innocentius'a muhalefet ederek hüküm süren bir antipapadır. Papa II. Honorius'un ölümünden sonra kardinaller kurulu onun halefi konusunda ikiye bölünmüştür. Alışılmadık bir şekilde seçim sekiz kardinale emanet edilmiş ve onlar da Gregorio Papareschi'yi II. Innocentius olarak seçtiler. Daha sonra daha büyük bir kardinal grubu Pierleoni'yi seçti ve bu durum Katolik Kilisesi'nde büyük bir bölünmeye yol açtı. Anacletus, Frangipani ailesi de dahil olmak üzere çoğu Romalının desteğine sahipti ve Innocentius Fransa'ya kaçmak zorunda kaldı. Alplerin kuzeyinde Innocentius, başlıca dini tarikatların, özellikle de Clairvauxlı Bernard'ın Sistersiyenlerin, Cluny Başrahibi Peter the Venerable'ın ve Premonstratensianları kuran ve Alman İmparatoru III. Lothar'ın sarayında yüksek bir rütbeye sahip olan Magdeburg Başpiskoposu Norbert'in hayati desteğini kazandı.
Bu önemli şahsiyetlerin desteğinin olmaması Anacletus'un Roma dışında çok az destekçisi kalmasına neden olmuştur. Anacletus, geriye pek fazla destek kalmadan birkaç yıl yaşadı ve kriz çözülemeden ölmüştür. 1139'da ikinci Lateran Konseyi bölünmeyi sona erdirdi, ancak görüşler hala bölünmüş durumdaydı.[1]
Hayatı
[değiştir | kaynağı değiştir]Pietro, güçlü bir Roma ailesi olan Pierleoni mensubu konsül Pier Leoni'nin oğlu olarak dünyaya gelmiştir. Büyük büyük büyük anne ve büyük büyük babalarından biri olan Benedictus, Baruch, Hristiyanlığa geçen bir Yahudi bankacıydı.[2] Hırslı bir ikinci oğul olan Pietro'nun dini bir kariyere yönelmesi planlanıyordu. Paris'te eğitim görmüş ve Cluny Benediktin Manastırı'na girmiştir. Daha sonra Roma'ya giderek birçok önemli görevde bulunmuştur.
Seçimi
[değiştir | kaynağı değiştir]1130 yılında Papa II. Honorius ölüm döşeğindeyken kardinaller, seçimi papalık şansölyesi Haimeric başkanlığındaki sekiz kişilik bir komisyona bırakmaya karar vermişlerdir. Haimeric, adayı Kardinal Gregorio Papareschi'yi aceleyle Papa II. Innocentius olarak seçtirmiştir. Honorius'un ölümünün ertesi günü, 14 Şubat'ta kutsanmıştır.
Aynı gün, kıdemli Kardinal Piskopos Portolu Pietro önderliğindeki diğer kardinaller, San Marco Bazilikası'nda Roma ileri gelenleriyle bir araya gelerek Innocentius'un kanonik olarak seçilmediğini açıklamışlardır. Haimeric'in destekçileri Frangipani'lerin düşmanı olan bir ailenin çocuğu olan Romalı Kardinal Pietro Pierleoni'yi aday gösterdi. Kardinaller, din adamları, soylular ve Roma halkı tarafından seçildi. Anacletus'un destekçileri arasında Frangipaniler hariç tüm Roma aristokrasisi ve Kardinallerin çoğunluğu vardı. Halkın desteğiyle ve Fransız Haimeric'e karşı Pierleoni, Roma'nın kontrolünü ele geçirecek kadar güçlendi; Innocentius ise Alpler'in kuzeyine kaçmak zorunda kalmıştır.
İhtilaf
[değiştir | kaynağı değiştir]Alplerin kuzeyinde Innocentius, Clairvauxlı Bernard, Peter the Venerable ve diğer önemli reformcuların önemli desteğini kazanmış ve bu kişiler onun İmparator III. Lothar gibi Avrupalı yöneticiler nezdinde tanınmasını sağlamış ve bu da Anacletus'un çok az destekçisi kalmasına neden olmuştur. Anacletus, Papalık için nispeten kabul edilebilir bir adaydı ve saygı görüyordu, bu yüzden onun Yahudi bir dönmeden geldiğine dair söylentiler yayıldı ve itibarı zedelendi. Clairvauxlı Bernard şöyle yazmıştır: "Bir Yahudi'nin Aziz Petrus'un tahtına oturması Mesih için bir utançtır."[3] Destekçileri arasında, kendi piskoposlarının iradesine aykırı olarak onun adına karar veren Akitanya Dükü X. Guillaume ve tahta çıktıktan sonra papalık fermanı ile "Sicilya Kralı" unvanını onaylayan güçlü Sicilyalı II. Rugerro da vardı.[4]
1135'te Anacletus'un konumu kalan destekçilerinin yardımına rağmen zayıftı, ancak bölünme ancak 1138'de ölümü ile sona erdi, ardından Gregorio Conti IV. Victor seçildi ancak bir ay içinde Innocentius'a boyun eğmiştir. Innocentius Roma'ya dönmüş ve hiçbir muhalefetle karşılaşmadan ülkeyi yönetmiş, 1139'da İkinci Lateran Konseyi'ni topladı ve Kilise'nin tefeciliğe, din adamlarının evlenmesine ve diğer uygulamalara karşı öğretilerini güçlendirmiştir.
Pierleoni ailesi büyük ölçüde Innocentius ve haleflerine boyun eğse de, o dönemde Roma Komünü'nün lideri olan Anacletus'un kardeşi Giordano, sonraki on yılda bu haleflere aktif olarak karşı çıkmıştır.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- Özel
- ^ Williams, George L. (1998). Papal Genealogy: The Families and Descendants of the Popes. McFarland & Company, Inc. s. 24.
- ^ "Pierleóni nell'Enciclopedia Treccani". 22 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Fryde 2002, s. 103.
- ^ Marjorie Chibnall, The Normans, (Wiley & Sons, 2006), 86.
- Genel
- Arnulfi Sagiensis, Episcopus Sexoviensis, "Tractatus de schismate orto post Honorii II papae decessum," Ludovico Antonio Muratori (editor), Rerum Italicarum Scriptores Tomus III, pars 1 (Milano 1723), pp. 423–432.
- Anastasio, Lodovico Agnello (1754). Istoria degli Antipapi di Lodovico Agnello Anastasio arcivescovo di Sorrento. Tomo primo. Napoli: Stamperia Muziana.
- Zigarelli, Daniello Maria (1859). Storia degli antipapi e di taluni memorabili avvenimenti delle epoche rispettive dello scisma. Napoli: Tipografico di G. Gioja.
- Richard, Étienne (1859). Étude historique sur le schisme d'Anaclet en Aquitaine de 1130 à 1136 (Fransızca). Poitiers: Henri Oudin.
- Zöpffel, Richard. Die Papstwahlen und die mit ihnen im Zusammenhange stehenden Ceremonien von 11.–14. Jahrhunderts (Göttingen 1871), 267–395.
- Fedele, Pietro (1904). Le famiglie di Anacleto II e di Gelasio II. Roma. [Archivio della Real Società Romana di Storia Patria 27, 1904, pp. 399–440].
- Brixius, J. M. Die Mitglieder des Kardinalkollegiums von 1130–1181 (Berlin 1912).
- Mann, Horace K. The Lives of the Popes in the Middle Ages Volume IX. 1130–1159 (London 1914), 1–66.
- Bloch, Herbert (1952). The Schism of Anacletus II and the Glanfeuil Forgeries of Peter the Deacon of Monte Cassino. New York: Fordham University Press.
- Zenker, Barbara. Die Mitglieder des Kardinalcollegiums von 1130 bis 1159 (Würzburg 1964).
- Hüls, Rudolf. Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130 (Tübingen 1977) [Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom, Band 48].
- Stroll, Mary (1987). The Jewish Pope: Ideology and Politics in the Papal Schism of 1130. New York: E. J. Brill. ISBN 978-9004085909.
- Stroll, Mary (1991). Symbols As Power: The Papacy Following the Investiture Contest'url=https://books.google.com/books?id=yzrkey-3VUgC. New York & Leiden: Brill. ISBN 978-90-04-09374-4.
- Houben, Herbert (2002). Roger II of Sicily: A Ruler Between East and West. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-65573-6.
- Fryde, Natalie (2002). "Abelard and the Church's Policy towards the Jews". Gillingham, John (Ed.). Anglo-Norman Studies XXIV: Proceedings of the Battle Conference 2001. The Boydell Press. ss. 99-108.
