Stevo J. Opačić

Ukoliko ste tražili drugu osobu, vidite članak Stevo Opačić (višeznačna odrednica).

STEVO J. OPAČIĆ

Stevo J. Opačić

Mesto rođenja

Biovičino Selo, kod Knina
Kraljevina SHS

Datum smrti

14. 9. 2005. (83 godina)

Mesto smrti

Zagreb
Hrvatska

Profesija

vojno lice,
društveno-politički radnik

Član KPJ od

marta 1943.

Učešće u ratovima

Narodnooslobodilačka borba

Služba

NOV i PO Jugoslavije
Jugoslovenska narodna armija

Čin

pukovnik

Narodni heroj od

20. decembra 1951.

Odlikovanja

jugoslovenska odlikovanja:

	Orden narodnog heroja
Orden zasluga za narod sa srebrnim vencem	Orden bratstva i jedinsta	Orden za hrabrost
Orden za hrabrost	Orden partizanske zvezde

inostrana odlikovanja:

Stevo Jandrije Opačić (Biovičino Selo, kod Knina, 15. oktobar 1921 — Zagreb, 14. septembar 2005) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, pukovnik JNA, društveno-politički radnik Socijalističke Republike Hrvatske i narodni heroj Jugoslavije.

Bio je prvi dobrovoljac za prelaz preko porušenog mosta tokom proboja na Neretvi.

Biografija

Rođen je 15. oktobra 1921. godine u Biovičinom Selu, kod Knina, u siromašnoj seljačkoj srpskoj porodici. Osnovnu školu završio je u rodnom selu. Sa četrnaest godina napustio je selo i krenuo u potragu za poslom. Godine 1938. stigao je u Beograd i postao građevinski radnik. Tu se uključio u radnički pokret.

Drugi svetski rat

Nakon kapitulacije Jugoslavije, aprila 1941. godine, Stevo je učestvovao u prikupljanju oružja. Krajem jula 1941. godine, bio je jedan od ustanika koji su napali ustaše u Erveniku, Mokrom Polju i Obrovačkoj Krupi. Sredinom oktobra 1941. godine, stupio je u ilegalnu bukovičku partizansku grupu, koju je predvodio učitelj Jovo Martić. Tih dana je primljen u Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ).

Početkom 1942. godine bio je borac u bataljonu „Bude Borjan“, učestvujući u borbama protiv Italijana u Nuniću, Oklaju, Vujasinovićima i u južnoj Lici. Formiranjem Druge dalmatinske brigade, Stevo je prvo u njoj bio kurir, a kasnije desetar u Drugoj četi Trećeg bataljona. U borbama protiv ustaša i četnika za oslobođenje Kijeva i na Stipićevim košarama, kod Livna sa desetinom je postigao znatne uspehe, te je zbog pokazane hrabrosti i izvršavanja zadataka, Stevino odeljenje dobilo naziv „Grom desetina“.

U jeku Četvrte neprijateljske ofanzive, Druga dalmatinska brigada dobila je zadatak da u Jablanici preko srušenog mosta pređe reku i na njenoj levoj obali, na kojoj su se utvrdili četnici, obrazuje mostobran za prihvat ostalih jedinica. U prethodnicu je bio određen Treći bataljon pod komandom Bruna Vuletića, a kao prvi dobrovoljac za prelaz preko porušenog mosta javio se Stevo Opačić. U noći 6./7. marta, Stevo Opačić, a za njim Mirko Katić, Marko Berger, Stanko Skračić, Krešo Grubelić, Mila Milošević, Silvestar Antić, Marin Ševo, Rade Grnić, Vicko Ružić, Gojko Ščerbo, Nikola Polić i Vinko Zulin-Milan, polako su se penjali i prolazili kroz pregrade srušenog mosta na Neretvi. Četnici su zapucali na desetinu, pri čemu je bio pogođen Stanko Skračić, koji je pao u reku, dok je Mila Milošević ostala ranjena. Stevo je prvi došao do kraja mosta, bacio dve bombe i napao četnički bunker, u kojem je zaplenio teški mitraljez. Četnici su se povukli pod napadom desetine, a zatim su preko mosta krenuli i borci Druge čete i ostatak Trećeg bataljona. Posle ovog poduhvata, Stevo je bio primljen za člana Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) i postavljen za zamenika komandira Druge čete Trećeg bataljona.

U toku bitke na Sutjesci, od 5. do 9. juna 1943. godine, Stevo je učestvovao u borbama Druge dalmatinske brigade na Gornjim i Donjim Barama protiv nadmoćnijih nemačkih snaga, koje su htele da prodru u dolinu Sutjeske i spreče proboj divizija NOVJ i Vrhovnog štaba. Poslednjeg dana borbe, Stevo je bio teško ranjen, ali nije napustio položaj. Izdržao je s borcima do kraja i povukao se tek kad je dobio naređenje.

U junu 1944. godine, Stevo je iz Crne Gore upućen u Osmi dalmatinski korpus i postavljen za komandanta bataljona u Četrnaestoj brigadi Devetnaeste divizije. Istakao se u mnogim borbama u Dalmaciji, a zatim i u završnim operacijama za oslobođenje Like i Istre.

Posleratni period

Posle rata, bio je na raznim dužnostima u Jugoslovenskoj narodnoj armiji (JNA) i završio je Višu vojnu akademiju JNA. U činu pukovnika preveden je u rezervu i od tada je bio aktivni društveno-politički radnik. Bio je predsednik Međuopštinskog odbora Saveza rezervnih vojnih starešina za Dalmaciju, član Međuopštinske konferencije Socijalističkog saveza radnog naroda za Dalmaciju, potpredsednik Saveznog odbora RVS Jugoslavije i ostalo.

Umro je 14. septembra 2005. godine u Zagrebu. Sahranjen je na zagrebačkom groblju Mirogoj.