Bartolomé Mitre

Biografija
Bartolomé Mitre

Datum rođenja	26. jun 1821.
Mesto rođenja	Buenos Aires, Ujedinjene Provincije Río de la Plate
Datum smrti	18. januar 1906.
Mesto smrti	Buenos Aires, Argentina
Veroispovest	katolik
Supružnik	Delfina Vedia
Mandat(i)
Predsjednik Argentine
1862. — 1868.
Prethodnik	Juan Esteban Pedernera
Naslednik	Domingo Faustino Sarmiento
Guverner Provincije Buenos Aires
1860. — 1862.
Prethodnik	Felipe Llavallol
Naslednik	Vicente Cazón
uredi

Bartolomé Mitre (Buenos Aires, 26. jun 1821. - Buenos Aires, 18. januar 1906.) bio je političar, general i pisac koji je od 1862. do 1868. bio predsjednik Argentine. Za svog mandata uspio je ponovno ujediniti zemlju i potaknuti ekonomski rast.^[1]

Biografija

Mitre se školovao i odrastao u Buenos Airesu u vrijeme dok je Argentinskom Konfederacijom diktatorski vladao Juan Manuel de Rosas. Nezadovoljan tim stanjem 1837. otišao je izvan domovine i 15 godina proveo u Urugvaju, Boliviji i Peruu, u kojima je ponekad sudjelovao u vojnim kampanjama i uređivao novine El Mercurio u kojima je pisao protiv Rosasova režima. U domovinu se vratio 1852. kao komandant urugvajskih četa u Bitci kod Caserosa, koja je dovela do pada Rosasa.^[1]

Iduće godine Mitre je postao lider secesionističke Provincije Buenos Airesa, čiji su građani odbili prihvatiti ustav Konfederacije, koji je minimalizirao ulogu njihova grada. Obavljao je brojne dužnosti u provincijskoj administraciji i bio general u Bitci kod Pavóna 1861, u kojoj je vojska Provincije Buenos Airesa pobjedila snage Konfederacije.^[1] Nakon te bitke prijestolnica je vraćena u Buenos Aires, a on je izabran za predsjednika Argentine.^[1]

Mitre je uspio organizirati efikasnu administraciju, smanjiti utjecaj seoskih gazdi (caudilla), proširiti poštansku i telegrafsku mrežu, organizirati javne financije i osnovati nove sudove. Poticao je vanjsku trgovinu i useljavanje. Kad je Paragvaj 1864. objavio rat, preuzeo je zapovjedništvo nad argentinskom armijom.^[1]

Na kraju svog predsjedničkog mandata 1868. izabran je u senatu, u kom je zastupao interese srednje klase. Neuspješno se kandidirao na slijedeća dva predsjednička izbora, ali je sve do svoje smrti, ostao simbol argentinskog jedinstva i ekonomskog napredka.^[1]

I njegov doprinos u kulturi Argentine bio je značajan. Bio je osnivač novina La Nación (1870) i Argentinske akademije za historiju. Napisao je brojne knjige poezije i proze. Objavio je puno prevoda (uključujući i Dantea) i brojna historigrafska djela, uključujući višetomnu Historia de Belgrano (1858-59) i Historia de San Martín (1887-88).^[1]