Zdzisław Zioło
 kapitan piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 13 lipca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
| Jednostki | 70 pułk piechoty |
| Stanowiska | oficer mobilizacyjny |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    | |
Zdzisław Marian Zioło (ur. 13 lipca 1896 w Dąbrowie Tarnowskiej, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Tomasza i Anny z Żarskich[1]. W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich. 1 listopada 1914, jako żołnierz 9. kompanii 2 pułku piechoty przebywał w szpitalu w Dombó[2].
W 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 16 pułku piechoty.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1920 roku. W 1921 roku został przeniesiony do 70 pułku piechoty[3]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 51. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w 70 pp na stanowisku oficera mobilizacyjnego[5].
W czasie mobilizacji w 1939 roku został przydzielony do Ośrodka Zapasowego 17 Dywizji Piechoty[1].
Zdzisław Zioło w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[7][8]
- Srebrny Krzyż Zasługi[9]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 637.
- ↑ I Lista strat 1915 ↓, s. 70.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 86, 598.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 349.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 630.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932 roku, s. 199.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 47.
Bibliografia
- Lista Chorych, Rannych, Zabitych i Zaginionych Legionistów do Kwietnia 1915 roku. Piotrków: Centralny Oddział Ewidencyjno-Werbunkowy Departamentu Wojskowego NKN, 1915-08-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
