 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 września 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 sierpnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Wacław Drojowski (ur. 24 września 1886 w Zgierzu, zm. 14 sierpnia[1] 1920 pod Dubienką) – żołnierz armii rosyjskiej, Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Franciszka i Rozalii z Kozłowskich[2][3]. Uczył się w prywatnym gimnazjum Towarzystwa Przyjaciół Ludzkości w Petersburgu i tam w 1904 r. zdał egzamin maturalny. Studiował następnie prawo na Uniwersytecie w Moskwie, w tym czasie odbył służbę w armii rosyjskiej, ukończył też Aleksandrowską Szkołę Oficerską w Moskwie. Jako student działał w Stowarzyszeniu Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej „Filarecja”, za co spotkały go szykany ze strony władz carskich[4]. W latach 1911– 1912 służył w armii rosyjskiej, gdzie uzyskał stopień chorążego[5].
W lipcu 1914 nie stawił się na wezwanie do armii rosyjskiej, a wstąpił do I Brygady Legionów Polskich. Początkowo służył w V batalionie, potem w 5 pułku piechoty i w końcu w 6 pułku piechoty Legionów Polskich[5]. W 1915 został ranny w bitwie pod Wielkim Miedwieżem. Za bohaterstwo, męstwo, odwagę i poświęcenie w czasie walk o Polską Górę odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2].
Po kryzysie przysięgowym internowany w Forcie Beniaminów. W kwietniu 1918 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Pracował w Komisji Wojskowej Departamentu Naukowego. W listopadzie 1918 mianowany podporucznikiem i przydzielony do Oddziału VII Sztabu Generalnego, a następnie do sekcji naukowej Ministerstwa Spraw Wojskowych, po jej przekształceniu w Instytut Naukowo-Wydawniczy w tym ministerstwie został naczelnikiem wydziału, a z czasem zastępcą jego szefa, którym był wybitny historyk Wacław Tokarz. Bardzo wysoko cenił on Drojowskiego i kiedy powołał czasopismo wojskowe „Wiarus”, wyznaczył go na sekretarza periodyku. Poza sprawowaniem tej funkcji Drojowski publikował tam również swoje artykuły. Został też członkiem redakcji czasopisma „Bellona”. Największe jednak zasługi położył w likwidacji analfabetyzmu wśród żołnierzy[6]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[7]. W tym samym miesiącu zgłosił się do służby frontowej i wyznaczony został na stanowisko dowódcy 207 kresowego pułku piechoty im. Stefana Batorego[8][9]. Poległ, broniąc przeprawy przez Bug. Pochowany został w Dubience. W październiku 1920 ciało zostało ekshumowane i złożone na cmentarzu ewangelicko–reformowanym w Warszawie[5].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6676 – pośmiertnie, 17 maja 1922[10][11]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie, 22 kwietnia 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[12][5]
- Krzyż Walecznych[5]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 154, tu 13 sierpnia.
- ↑ a b Skarbek 1929 ↓, s. 39.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 48, jako Drojewski.
- ↑ Marek Gałęzowski, Wacław Drojowski [w:] idem, „Pilnujcie honoru sztandaru pułkowego”. Oficerowie Legionów Polskich polegli w wojnie polsko-bolszewickiej, Warszawa: IPN, 2024, s. 204.
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 48.
- ↑ Ibidem, s. 207.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 599.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 154, tu 208 pp.
- ↑ Nekrolog. „Kurjer Warszawski”. 249, s. 10, 1920-09-08. Warszawa.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 29.
- ↑ Wykaz odznaczonych orderem wojskowym „Virtuti Militari“ V kl. oficerów i szeregowych z b. 6-go pułku piechoty Legjonów Polskich., „Żołnierz Polski” (30 (309)), zbrojownia.cbw.wp.mil.pl, 23 lipca 1922, s. 15 [dostęp 2025-06-15], Cytat: mjr. ś. p. Drojowski Wacław (pol.).
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 93, poz. 143.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Marek Gałęzowski, Wacław Drojowski [w:] idem, „Pilnujcie honoru sztandaru pułkowego”. Oficerowie Legionów Polskich polegli w wojnie polsko-bolszewickiej, Warszawa: IPN, 2024, s. 204-209.
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Edward Skarbek: Zarys historji wojennej 6-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.