Termometr rezystancyjny

Ten artykuł od 2024-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Termometr rezystancyjny (oporowy) – przyrząd pomiarowy służący do pomiaru temperatury wykorzystujący zmianę oporu towarzyszącą zmianom temperatury^[1][2].

Termometr rezystancyjny jest zbudowany z czujnika termometrycznego (rezystora), przewodów, omomierza oraz źródła zasilania^[2].

Przemysłowo stosuje się dwie metody stałoprądowe pomiaru temperatury termometrami rezystancyjnymi^[2]:

• metoda mostkowa – wykorzystująca mostek Wheatstone’a^[2];
• metoda techniczna – polegająca na pomiarze spadku napięcia rezystorze przy przepływie przez niego prądu stałego o znanej wartości^[2].

Mierzy się opór elektryczny odpowiednio dobranego elementu pomiarowego (rezystora) przy pomocy omomierza, który jest wyskalowany w jednostkach temperatury^[2]. Opór elektryczny metali na ogół rośnie liniowo wraz ze wzrostem temperatury^[2]. Pozwala to na wykorzystanie tego zjawiska w termometrach. Stosowane są oporniki platynowe, niklowe i miedziane ze względu na wysoką temperaturę topnienia i odporność na korozję^[2].

Często^[gdzie?] są stosowane oporniki o oznaczeniach:

• Pt100 – opornik platynowy o wartości pomiarowej 100 Ω w 0 °C
• Pt500 – opornik platynowy o wartości pomiarowej 500 Ω w 0 °C
• Pt1000 – opornik platynowy o wartości pomiarowej 1000 Ω w 0 °C
• Ni100 – opornik niklowy o wartości pomiarowej 100 Ω w 0 °C