| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Język |
polski |
| Dziedzina sztuki |
literatura |
| Epoka |
XX, XXI w. |
| Odznaczenia | |
 
| |
Tadeusz Komendant (ur. 14 października 1952 w Pokośnie na dawnej Grodzieńszczyźnie[1], zm. 31 lipca 2019[2][3] w Warszawie[4]) – polski krytyk literacki, tłumacz, eseista, pisarz, doktor nauk humanistycznych[5].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Bolesława i Marianny[4]. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego (dziś im. ks. J. Popiełuszki) w Suchowoli. Studiował polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego w Zakładzie Teorii Literatury i Poetyki na stanowisku adiunkta. Specjalizował się w hermeneutyce i dekonstrukcjonizmie. Członek redakcji miesięcznika „Twórczość”, w którym był zastępcą redaktora naczelnego i kierownikiem działu eseju.
Znany przede wszystkim jako tłumacz i popularyzator dzieł Michela Foucaulta, któremu poświęcił osobną książkę (Władze dyskursu. Michel Foucault w poszukiwaniu siebie, Warszawa 1994).
2 sierpnia 2019 r. w Warszawie odprawiono mszę w jego intencji. Pogrzeb odbył się 3 sierpnia w Suchowoli, pochowano go na cmentarzu w Chodorówce Nowej.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Krzyż Zasługi – 2005[6]
- Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” – 2015[7]
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Książki autorskie
[edytuj | edytuj kod]- Zostaje kantyczka: eseje z pogranicza czasów (1987)[8]
- Lustro i kamień: prywatny sylogizm (1994)[9] – nagroda im. Stanisława Piętaka w 1993 roku[9]
- Władze dyskursu: Michel Foucault w poszukiwaniu siebie (1994)[9] – nagroda „Literatury na Świecie” w 1995 roku[9]
- Upadły czas: sześć esejów i pół (1996)[10]
Przekłady
[edytuj | edytuj kod]- 1993: Michel Foucault, Nadzorować i karać. Narodziny więzienia
- 1995: Michel Foucault, Historia seksualności
- 1996: Jacques Boulenger, Opowieści Okrągłego Stołu
- 1996: Michel Foucault, To nie jest fajka
- 1996: Erik Orsenna, Wielka miłość
- 1999: Michel Foucault, Szaleństwo i literatura. Powiedziane, napisane
- 2002: Pascal Quignard, Albucjusz
- 2004: Pascal Quignard, Błędne cienie
- 2005: Michel Foucault, Słowa i rzeczy. Archeologia nauk humanistycznych
- 2010: Georges Bataille, Historia oka i inne historie
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tadeusz Komendant [online], sppwarszawa.pl [dostęp 2024-01-10].
- ↑ Odszedł Tadeusz Komendant [online], instytutksiazki.pl, 31 lipca 2019 [dostęp 2019-07-31] (pol.).
- ↑ Marta Bratkowska, Tadeusz Komendant nie żyje. Na status legendy nie pracował w ogóle. On nią po prostu był [online], wyborcza.pl, 31 lipca 2019 [dostęp 2019-07-31].
- ↑ a b Komendant Tadeusz. rejestry-notarialne.pl, 2021-08-04. [dostęp 2024-01-10]. (pol.).
- ↑ Mały Format / Tadeusz Komendant, tak jak go widzę [online], Mały Format, 22 grudnia 2017 [dostęp 2019-07-31] (pol.).
- ↑ M.P. z 2005 r. nr 79, poz. 1118 – pkt 50.
- ↑ Medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis. www.gov.pl. [dostęp 2020-06-21].
- ↑ Artur Hellich, Zostały nam kantyczki [online], Mały Format, 28 października 2021 [dostęp 2023-07-10] (pol.).
- ↑ a b c d Tadeusz Komendant [online], ksiazki.wp.pl, 15 kwietnia 2010 [dostęp 2023-07-10] (pol.).
- ↑ Upadły czas. Sześć esejów i pół [online], słowo/obraz terytoria [dostęp 2023-07-10] (pol.).