Szczepankowo (województwo podlaskie)

Zobacz też: Szczepankowo.

Ten artykuł od 2015-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Szczepankowo

wieś
Kościół w stylu gotyku mazowieckiego
Państwo	Polska
Województwo	podlaskie
Powiat	łomżyński
Gmina	Śniadowo
Liczba ludności (2011)	394[2][3]
Strefa numeracyjna	86
Kod pocztowy	18-411[4]
Tablice rejestracyjne	BLM
SIMC	0408570[5]
Położenie na mapie gminy Śniadowo Szczepankowo
Położenie na mapie Polski Szczepankowo
53°07′15″N 21°56′59″E/53,120833 21,949722[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Szczepankowo – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie łomżyńskim, w gminie Śniadowo^[5][6].

Wieś od XIV wieku do 1796 była własnością Opactwa Benedyktynów w Płocku^[7]. W XVIII w. osada targowa^[8].

W latach 1921–1939 wieś i folwark leżał w województwie białostockim, w powiecie łomżyńskim, w gminie Szczepankowo.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało:

• folwark – 83 osoby, 74 było wyznania rzymskokatolickiego, 9 żydowskiego. Jednocześnie 74 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 9 żydowską. Były tu 3 budynki mieszkalne
• wieś – 415 osób, 405 było wyznania rzymskokatolickiego, 5 mojżeszowego. Jednocześnie 405 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 5 żydowską. Było tu 65 budynków mieszkalnych^[9].

Miejscowości należały do miejscowej parafii rzymskokatolickiej. Podlegała pod Sąd Grodzki i Okręgowy w Łomży; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Łomży^[10].

W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. Od 22 lipca 1941 do 1945 włączona w skład Landkreis Lomscha, Bezirk Bialystok III Rzeszy^[11].

Do 1954 roku oraz w latach 1973–1976 miejscowość była siedzibą gminy Szczepankowo. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie łomżyńskim.

• we wsi znajduje się kościół murowany w stylu gotyku mazowieckiego pw. św. Wojciecha BM zbudowany w latach 1537–1547 przez opatów płockich – Łukasza i Jana Dziedzickich; konsekrowany w 1547 r. przez biskupa płockiego; szczyty wieży przekształcono około 1618 roku; kościół był kilkakrotnie remontowany w XIX i XX w.; do 1822 r. opiekę, duszpasterską nad parafią sprawowali Benedyktyni z klasztoru w Pułtusku^[12]; obok kościoła stoi murowana kaplica grobowa, zbudowana dla Franciszki ze Skarżyńskich Grabowskiej (zm. 1856); plebania murowana, wybudowana w 1927 r. staraniem ks. prob. Franciszka Matuszczyka; kościół, jest siedzibą parafii św. Wojciecha BM
• na początku wsi znajduje się dwór, który został wybudowany w latach 1825–1838 dla Józefy z Bykowskich i Ottona Henryka Milberga, jej męża; wcześniej majątek należał do Antoniego Bykowskiego, ojca Józefy, który zakupił ją od Stanisława Skarżyńskiego, ten zaś dzierżawił go od rządu pruskiego; od XII wieku do końca XVIII wieku ziemie należały do benedyktynów płockich; po Milbergu – generale brygady Wojska Polskiego, dwór przeszedł na jego syna Władysława; w 1882 roku majątek jako wiano córki Władysława przeszedł w posiadanie rodziny Jana Grabińskiego; taki stan rzeczy utrzymał się aż zakończenia II wojny światowej; po zakończeniu działań wojennych we dworze ulokowano Wiejski Dom Towarowy; obecnie opuszczony, nieznacznie zniszczony dwór czeka na nowego właściciela
• na cmentarzu znajduje się grobowiec z 1886 roku, zbudowany dla rodziny Łuniewskich
• grób żołnierzy rosyjskich poległych w starciu z Niemcami w pobliżu wsi Szczepankowo w 1944 r.

• Szczepankowo 1(2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 841 .