Stanisław Czubiński

Stanisław Czubiński

major łączności
Data i miejsce urodzenia	25 kwietnia 1893 Mętów
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Pułk Radiotelegraficzny
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa: kampania wrześniowa
Odznaczenia

Stanisław Czubiński (ur. 25 kwietnia 1893 w Mętowie k. Lublina, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major łączności Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się w rodzinie Franciszka i Salomei ze Szlagowskich^[1]. Absolwent gimnazjum w Lublinie (1913). Student Wydziału Nauk Humanistycznych KUL^[2]. W latach 1915–1918 w I Brygadzie Legionów. Ukończył kurs dla telegrafistów i szkołę podoficerską^[3]. Od 1918 w WP. W latach 1919–1920 służył w 18, 10 i 1 Dywizji Piechoty. Walczył na wojnie z bolszewikami. 19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w wojskach łączności, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[4].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 89. lokatą w korpusie oficerów łączności, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk łączności^[5]. W 1923 roku pełnił obowiązki komendanta kadry kompanii zapasowej I batalionu radiotelegraficznego w Beniaminowie^[6]. Ukończył kurs oficerski przy 1 pułku radiotelegraficznym^[3]. 19 marca 1928 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów łączności^[7]. Pełnił wówczas służbę w pułku radiotelegraficznym^[8]. W 1932 roku był szefem łączności 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach^[9]. 27 czerwca 1935 roku awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów łączności^[10]. W marcu 1939 roku był dowódcą I batalionu radiotelegraficznego pułku radiotelegraficznego w Warszawie^[11]. We wrześniu 1939 roku, po zakończeniu mobilizacji, pozostał w Ośrodku Zapasowym Radio w Warszawie^[12].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli radzieckiej. Osadzono go w obozie jenieckim w Kozielsku^[1]. Między 7 a 9 kwietnia 1940 roku przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa LW 015/2^[1] poz. 23, akta osobowe nr 4322^[13] z 5 kwietnia 1940 roku. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 roku przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 roku mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu^[14][15]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne^[16][17]. Jego nazwisko znajduje się w wysłanym z Katynia do Krakowa i opublikowanym w dniach 27–29 maja 1943 roku wykazie pierwotnie niezidentyfikowanych ofiar, których dane osobowe zostały ustalone w trakcie badań w laboratorium. Nazwisko Czubińskiego znajduje się na liście ofiar w Gońcu Krakowskim nr 122 z kwietnia 1943 roku i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 127 z 1943 roku. W obu gazetach nr na liście ofiar to 464, który został nadany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców^[18] w 1943 roku^[19][20]. Przy zwłokach Stanisława Czubińskiego zostały odnalezione: 2 kalend. kieszonkowe, okulary oraz cygarniczka^[21].

Był żonaty z Jadwigą z Lindermanów, z którą miał córkę Barbarę i syna Andrzeja^[1].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[22][23][24]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[25][26][27].

• Krzyż Niepodległości – 13 kwietnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[28]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[1]
• Złoty Krzyż Zasługi – 18 lutego 1939 „za zasługi na polu pracy społecznej”^[29]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[30]
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986^[31]

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, został posadzony Dąb Pamięci przez Sołectwo w Marcinkowie, honorujący Stanisława Czubińskiego^[32]. Certyfikat nr 000533/000361/WE/2008^[33].

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Adam Moszyński (oprac.): Lista Katyńska. Jeńcy obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk, zaginieni w Rosji sowieckiej. Warszawa: Agencja Omnipress – Spółdzielnia Pracy Dziennikarzy, Polskie Towarzystwo Historyczne, 1989. ISBN 83-85028-81-1.
• Władysław Leonard: Dowództwa i Łączność. Obsada we wrześniu 1939, sygn. B.I.9c cz. 2. IPMS, 1991. [dostęp 2017-09-04].
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.