| |
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 lipca 1887 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1928 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Pułk Strzelców Wileńskich |
| Stanowiska |
dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
Stanisław Bobiatyński (ur. 28 lipca 1887[1] w Wilnie, zm. ?) – polski lekarz, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Eugeniusza i Wandy z Rossochackich[2][3]. Ukończył gimnazjum w Wilnie[4]. Dyplom lekarski uzyskał na Uniwersytecie Moskiewskim[5][1]. Krótko po uzyskaniu dyplomu, w 1909, został aresztowany za udział w spisku. Po pięciu miesiącach więzienia, został skazany na 5 lat zsyłki do Guberni Archangielskiej. Uciekł stamtąd w 1911 i przedostał się do Krakowa. Tam pracował w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego i dwa razy odbył staż, w Lozannie i Genewie[1]. Kiedy car ogłosił amnestię wrócił do rodzinnego Wilna i prowadził praktykę lekarską. W 1914 wstąpił na ochotnika do Armii Imperium Rosyjskiego[1] i został przydzielony do szpitala polowego na stanowisko lekarza. Następnie walczył jako młodszy lekarz 2 Brygady Artylerii Ciężkiej. W sierpniu 1915 został ranny. W grudniu 1916 został przeniesiony do Brygady Strzelców Polskich[1], a później do I Korpusu Polskiego w Rosji. Jako lekarz uczestniczył w walkach II batalionu 2 i 6 pułku strzelców polskich oraz 3 pułku ułanów. W czasie tych walk uległ zatruciu gazami oraz odznaczył się. Po demobilizacji korpusu powrócił do Wilna[5].
W 1918, po powrocie do Wilna, był jednym z najbardziej aktywnych członków Związku Wojskowych Polaków. 10 listopada objął funkcję podinspektora Samoobrony Litwy i Białorusi. W styczniu 1919 wziął udział w walkach o Wilno, a następnie wycofał się na czele oddziału Samoobrony do Ostrowi Mazowieckiej, gdzie objął dowództwo batalionu w organizującym się Pułku Strzelców Wileńskich, późniejszym 85 pułku Strzelców Wileńskich. 25 stycznia 1919 został mianowany majorem[5].
W okresie od 3 czerwca do 7 lipca 1919 oraz od 4 listopada 1919 do 9 października 1920 i do 10 listopada 1922 dowodził pułkiem Strzelców Wileńskich. Na czele pułku walczył nad Szczarą, Baranowiczami, Słuckiem, Leplem, Czernicą oraz w bitwie warszawskiej, w której został ranny, i w bitwie nad Niemnem. W końcu wziął udział w tzw. buncie gen. Żeligowskiego[6][7]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, „w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[8].
Z dniem 10 listopada 1922 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 85 pp i odkomenderowany do Komendy Obozu Warownego „Wilno”[9]. Pełnił służbę na stanowisku zastępcy komendanta obozu[5]. W tym samym roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwowych piechoty, przydzielony w rezerwie do 85 pp i pozostawiony w służbie czynnej[10][11]. 23 sierpnia 1924 został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 na oficera zawodowego w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. Pełnił wówczas służbę w 85 pp[13].
3 maja 1926 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W maju 1926 został komendantem miasta Wilna. W lutym 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[5]. Po zakończeniu służby wojskowej pozostał w rodzinnym Wilnie[15]. W 1934, jako podpułkownik stanu spoczynku piechoty, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III”[16].
Z relacji Aleksandra Meysztowicza wynika, że pułkownik Bobiatyński po kampanii wrześniowej 1939 został internowany na Litwie i osadzony razem z pułkownikiem Jerzym Dąbrowskim[17]. 14 kwietnia 1940 został zwolniony z internowania. Ukrywał się, według niepotwierdzonych informacji, w majątku swojej siostry Jadwigi Wnukowskiej w Jogalinie na Litwie Kowieńskiej. Tam po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 podobno został wytropiony i rozstrzelany przez Niemców[18].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2708[2] – 15 marca 1921[19]
- Krzyż Niepodległości[20]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[20] – „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”
- Złoty Krzyż Zasługi – 9 listopada 1929[21][20]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 15 grudnia 1925[22][20]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej[20]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka za Rany i Kontuzje
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) – 1925[23]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Magowska 2013 ↓.
- ↑ Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 52.
- ↑ a b c d e Encyklopedia Wojskowa 1931 ↓, s. 344.
- ↑ Encyklopedia Wojskowa 1931 ↓, s. 344 wg autora biogramu dowództwo pułku objął 12 czerwca 1919 roku.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 218, 560 tu podano, że urodził się 28 lipca 1886 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 596.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 22 listopada 1922 roku, s. 842.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 21 tu podano, że urodził się 28 lipca 1886 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 371, 468.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 85 z 27 sierpnia 1924 roku, s. 482.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 321, 348.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 124.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 891 tu podano, że urodził się 28 lipca 1886 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 891 tu podano, że urodził się 28 lipca 1887 roku.
- ↑ Meysztowicz 1940 ↓, s. 30.
- ↑ Bohaterowie bitwy pod Radzyminem [online], www.passa.waw.pl [dostęp 2020-03-08] (ang.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 26 marca 1921. polona.pl. s. 537. [dostęp 2025-06-04].
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 13, poz. 21 „za zasługi na polu organizacji wojska i pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 296, poz. 1253 „za zasługi, położone na polu organizacji armji”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 60 z 4 czerwca 1925. polona.pl. s. 301. [dostęp 2025-06-03].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. I: A.a - Custoza. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1931.
- Anita Magowska. Stanisław Bobiatyński (1886-?) - lekarz i obrońca Wilna. „Acta Medicorum Polonorum”. 3, 2013. Poznań: Katedra i Zakład Historii Nauk Medycznych Uniwersytetu im. Karola Marcinkowskiego. ISSN 2083-0343.
- Aleksander Meysztowicz: Relacja Aleksandra Meysztowicza. [w:] Protokoły z rozmów z osobami przybyłymi z Polski do Rzymu w 1939 i 1940 r. [on-line]. Pracownia Badań nad Historią i Kulturą Przestrzeni Totalitarnej i Posttotalitarnej, 1940-02-05. [dostęp 2017-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-26)].
- Bobiatyński Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari 45, 46 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-06-03].