Solenoid
Ten artykuł dotyczy cewki indukcyjnej. Zobacz też: inne znaczenia. |
Solenoid – cewka powietrzna (bez rdzenia magnetycznego) o jednej warstwie uzwojenia, służąca do wytwarzania jednorodnego pola magnetycznego[1].
Stosowany jest tam, gdzie wymagane są niewielkie indukcyjności lub wysokie napięcia.
Pole magnetyczne solenoidu
Wartość natężenia pola magnetycznego w długim solenoidzie (to znaczy takim, którego długość jest dużo większa niż jego średnica) jest opisana równaniem[1]:
gdzie:
- – natężenie pola [A/m],
- – liczba zwojów cewki (jedn. bezwymiarowa),
- – natężenie prądu elektrycznego płynącego przez cewkę [A],
- – długość cewki [m].
Wewnątrz solenoidu pole jest relatywnie duże, natomiast na zewnątrz pole jest małe, dla nieskończenie długiego solenoidu pole na zewnątrz byłoby równe zero. Linie pola przebiegają podobnie jak w magnesie sztabkowym[2].
Przypisy
Zobacz hasło solenoid w Wikisłowniku |
Zobacz multimedia związane z tematem: Solenoid |
Bibliografia
- Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i Telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 341.
Kontrola autorytatywna (Uzwojenie):
- GND: 4191387-5
Encyklopedie internetowe:
- Britannica: science/solenoid-electronics
- Treccani: solenoide
- SNL: solenoid
- Catalana: 0143264
- DSDE: solenoide