Reprezentacja Polski w piłce nożnej kobiet

Polska

Godło Polski
Przydomek	Biało-Czerwone
Związek	PZPN
Sponsor techniczny	Nike
Trener	Nina Patalon
Asystent trenera	Marta Mika
Skrót FIFA	POL
Ranking FIFA	26. (1723,79 pkt.)[a]
Zawodnicy
Kapitan	Ewa Pajor[1]
Najwięcej występów	Maria Makowska (111)
Najwięcej bramek	Ewa Pajor (68)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz  Włochy 3:0 Polska  (Katania, 27 czerwca 1981)
Najwyższe zwycięstwo  Izrael 0:13 Polska  (Ramat Gan, 25 lutego 1998)
Najwyższa porażka  Islandia 10:0 Polska  (Reykjavík, 13 września 2003)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa
↑ Stan aktualny na 7 sierpnia 2025.

Reprezentacja Polski w piłce nożnej kobiet – drużyna piłkarska, reprezentująca Rzeczpospolitą Polską w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływana przez selekcjonera, w której mogą występować wyłącznie zawodniczki posiadające obywatelstwo polskie. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialny jest Polski Związek Piłki Nożnej (PZPN).

Kobieca reprezentacja Polski jeden raz zakwalifikowała się na wielki międzynarodowy turniej (tj. igrzyska olimpijskie, mistrzostwa świata, mistrzostwa Europy) – w 2024 r. dzięki wygraniu eliminacyjnych barażów awansowała do ME 2025. Wcześniej jej największy sukces stanowiło wygranie swojej grupy w Dywizji B Ligi Narodów UEFA sezonu 2023/2024, skutkujące awansem do Dywizji A edycji 2025 (stanowiącej zarazem eliminacje mistrzostw Europy 2025). Najwyżej w rankingu FIFA żeńska kadra Polski sklasyfikowana była na 27. miejscu (maj 2010 r. i czerwiec 2025 r.), a najniżej na 36. miejscu (czerwiec 2018 r.)^[2].

Na fali sukcesów polskich piłkarzy, zarówno w wydaniu reprezentacyjnym (kadra narodowa pod wodzą selekcjonera Kazimierza Górskiego), jak i klubowym (występy Górnika Zabrze i Legii Warszawa w europejskich pucharach), w latach 70. XX wieku ta dyscyplina sportu przeżywała w „kraju nad Wisłą” apogeum popularności. W związku z tym coraz głośniej zaczęto mówić o konieczności propagowania futbolu kobiecego^[3], który rozwijał się bardzo powoli i w pojedynczych ośrodkach. Utworzenie żeńskiej kadry narodowej to w głównej mierze zasługa kierowniczki sekcji piłkarskiej Czarnych Sosnowiec – Ireny Półtorak (ur. 1933, zm. 2013). Na początku lat 80. XX wieku kobiecy futbol działał nadal poza strukturą PZPN, dlatego w 1981 r. sosnowieccy działacze z Ireną Półtorak na czele wraz z władzami Checzy Gdynia - działając pod szyldem Komisji ds. Piłki Nożnej Kobiet (inna nazwa to: Komisja Piłkarstwa Kobiecego), funkcjonującej jako komórka organizacyjna podokręgu sosnowieckiego w Okręgowym Związku Piłki Nożnej Katowice^[4] - powołali reprezentację kraju, organizując również jej pierwsze zgrupowanie, a trenerzy tych klubów – Roman Bieszke i Tadeusz Maślak zostali pierwszymi w historii równorzędnymi selekcjonerami^[5]. Dzięki dobrym kontaktom z włoską federacją piłkarską (FIGC) udało się uzyskać zaproszenie na towarzyski mecz z reprezentacją Italii. W liczącej 14 piłkarek kadrze znalazły się zawodniczki Czarnych, Checzy, Polamu Warszawa, Telpodu Kraków, Pafawagu Wrocław i Waltera Radom^[6], a pierwszą w historii kapitan drużyny narodowej została Zofia Klim. Główny Komitet Kultury Fizycznej i Sportu wyraził zgodę, by FIGC sfinansował wyjazd na to spotkanie^[7]. Doszło do niego 27 czerwca 1981 na Stadio Cibali w Katanii, a „Biało-Czerwone” uległy Włoszkom 3:0 (1:0). Grano 2x40 minut (co było wówczas powszechnie stosowaną praktyką na całym świecie w przypadku kobiecego futbolu), a na trybunach pojawiło się około 5 tys. kibiców^[8]. Pewne wątpliwości budzi charakter tego meczu. FIGC od początku traktowała go jako oficjalne spotkanie międzypaństwowe, natomiast dla PZPN przez długi czas nie było to oczywiste – dość powszechne były bowiem sugestie, by traktować ten pojedynek jako nieoficjalny, bowiem w 1981 r. Komisja Piłkarstwa Kobiecego nie znajdowała się w strukturach PZPN^[6]. Po meczu reprezentacja otrzymała zaproszenie na turniej towarzyski w San Remo, ale wszystkie plany - a przede wszystkim dalszy rozwój kobiecej piłki w Polsce - przekreśliło wprowadzenie stanu wojennego. Kolejne pojedynki reprezentacja zagrała dopiero 3 lata później^[5]. 12 lipca 1984 „Biało-Czerwone” – przegranym 1:4 (1:3) meczem przeciw Czechosłowacji w Piotrkowie Trybunalskim – zadebiutowały przed własną publicznością, zdobywając jednocześnie pierwszego gola (Iwona Zienkiewicz w 37. minucie na 1:3). W spotkaniu tym - w wieku 15 lat i 47 dni - w kadrze zadebiutowała Hanna Latoszek, która pozostaje najmłodszą piłkarską grającą w reprezentacji Polski^[9]. Mimo że od 1985 r. kobieca piłka nożna była już oficjalnie włączona w struktury PZPN, ze względów finansowych - do 1987 r. - Czechosłowaczki były jedynymi rywalkami Polek w oficjalnych spotkaniach międzypaństwowych. Pewien przełom nastąpił w 1988 r., bowiem od tego roku żeńska kadra rozpoczęła nieco dalsze wyjazdy meczowe. 26 czerwca 1988 rozegrała ona w Samokowie towarzyski pojedynek z Bułgarią, ulegając 2:1, a dodatkową ciekawostkę stanowi fakt, że swoje debiuty w drużynie narodowej zaliczyły dwie - jak się później okazało - jej wieloletnie gwiazdy: Maria Makowska i Marta Otrębska^[10]. 15 października 1989 nastąpił kolejny wielki przełom. Tego bowiem dnia, w Knurowie, „Biało-Czerwone” po raz pierwszy w dziejach wystąpiły w meczu o punkty (10 wcześniejszych spotkań miało charakter towarzyski). Tym historycznym pojedynkiem był mecz eliminacji do mistrzostw Europy 1991, stanowiący zarazem eliminacje do mistrzostwa świata 1991 przeciwko Francji, przegrany 1:3 (nadal grano 2x40 minut)^[11][12].

Dopiero w 2025 polskie piłkarki ( pod wodzą Niny Patalon ) awansowały na pierwszą wielką imprezę. W barażach do mistrzostw Europy 2025 w Szwajcarii pokonały najpierw Rumunię 2:1^[13] w Bukareszcie i 4:1^[14] w Gdańsku oraz Austrię 1:0^[15] w Gdańsku i 1:0^[16] w Wiedniu. W grudniu 2024 odbyło się losowanie grup EURO 2025, Polki trafiło do grupy C z Niemcami, Szwecją i Danię^[17]. W pierwszym meczu przegrały z Niemkami 0:2^[18]. W drugim meczu również przegrały – ze Szwecją 0:3^[19]. W trzecim meczu pokonały Dunki 3:2^[20], tym samym osiągnęły pierwsze, historyczne zwycięstwo na wielkim turnieju.

Igrzyska olimpijskie [edytuj | edytuj kod] Udział w Igrzyskach Olimpijskich Edycja Eliminacje 1996 Nie zakwalifikowała się 2000 2004 2008 2012 2016 2020 2024 2028 Kwalifikacje do rozegrania 2032

Mistrzostwa świata [edytuj | edytuj kod] Udział w Mistrzostwach Świata Edycja Eliminacje 1991 Nie zakwalifikowała się 1995 1999 2003 2007 2011 2015 2019 2023 2027 Kwalifikacje do rozegrania 2031 2035

Mistrzostwa Europy [edytuj | edytuj kod] Udział w Mistrzostwach Europy Edycja Eliminacje Wynik 1984 Nie brała udziału 1987 1989 1991 Nie zakwalifikowała się 1993 1995 1997 2001 2005 2009 2013 2017 2022 2025 Awans Faza grupowa

Liga Narodów
Edycja	Dywizja	Etap	Pozycja	M	W	R	P	Pkt	GZ	GS	BG
2023/24	B	Faza grupowa (B3)	1/4	6	5	1	0	16	11	4	+7
2024 (eME 2025)	A	Faza grupowa (A4)	4/4	6	0	0	6	0	4	17	-13
2025	B	Faza grupowa (B1)	1/4	6	5	1	0	16	16	2	+14

Od 3 grudnia 2024 najwybitniejsze polskie piłkarki należą - wraz z najwybitniejszymi piłkarzami - do Klubu Wybitnych Reprezentantów, który do tego dnia nosił nazwę Klub Wybitnego Reprezentanta, zrzeszając wyłącznie mężczyzn. Pierwotne plany władz PZPN dotyczyły utworzenia w 2023 r. Klubu Wybitnej Reprezentantki, co zapisano w dokumencie pn. „Strategia piłki nożnej kobiet w Polsce na lata 2022–2026”^[21][22].

Lista zawodniczek z największą liczbą oficjalnych spotkań międzypaństwowych w polskiej drużynie narodowej w kategorii A (wszystkie dane według stanu na 12 lipca 2025, po meczu z Danią). Pogrubiono piłkarki obecnie aktywne w grze reprezentacyjnej. Zawodniczki z taką samą liczbą występów uszeregowano w kolejności chronologicznej^[23][24].

Lp.	Zawodniczka	Lata	Mecze	Gole
1.	Maria Makowska	1988–2010	111	5
2.	Agnieszka Winczo	2004–2020	109	37
3.	Ewa Pajor	2013–	104	69
4.	Ewelina Kamczyk	2014–	103	17
5.	Marta Otrębska	1988–2007	101	48
6.	Martyna Wiankowska	2015–	96	12
7.	Dominika Grabowska	2014–	90	9
8.	Agnieszka Szondermajer	1991–2005	90	33
9.	Jolanta Siwińska	2009–2021	88	2
10.	Natalia Chudzik	2008–2021	87	7

Lista zawodniczek z największą liczbą strzelonych goli w oficjalnych spotkaniach międzypaństwowych w polskiej drużynie narodowej w kategorii A (wszystkie dane według stanu na 12 lipca 2025, po meczu z Danią). Pogrubiono piłkarki obecnie aktywne w grze reprezentacyjnej. Zawodniczki z taką samą liczbą zdobytych bramek uszeregowano w kolejności chronologicznej^[23].

Lp.	Zawodniczka	Lata	Gole	Mecze
1.	Ewa Pajor	2013–	69	104
2.	Marta Otrębska	1988–2007	48	101
3.	Agnieszka Winczo	2004–2020	37	109
4.	Agnieszka Szondermajer	1991–2005	33	90
5.	Anna Żelazko	2001–2013	27	79
6.	Patrycja Pożerska	2001–2016	23	84
7.	Jolanta Nieczypor	1990–1999	17	36
	Ewelina Kamczyk	2014–	17	103
9.	Agnieszka Leonowicz	1993–2004	16	64
10.	Patrycja Balcerzak	2011–2021	15	78

Lista zawodniczek z największą liczbą oficjalnych spotkań międzypaństwowych w polskiej drużynie narodowej w kategorii A w roli kapitana drużyny (wszystkie dane według stanu na 12 lipca 2025, po meczu z Danią). Pogrubiono piłkarki obecnie aktywne w grze reprezentacyjnej. Zawodniczki z taką samą liczbą występów uszeregowano w kolejności chronologicznej^[25].

Lp.	Zawodniczka	Mecze jako kapitan
1.	Maria Makowska	87
2.	Ewa Pajor	40
3.	Aleksandra Sikora	36
4.	Katarzyna Kiedrzynek	28
5.	Marta Stobba	21
6.	Anna Żelazko	18
7.	Luiza Pendyk	15
8.	Zofia Wojtas	13
9.	Dominika Maciaszczyk	12
10.	Paulina Dudek	10

• Najmłodsza zawodniczka i debiutantka: Hanna Latoszek (Czarni Sosnowiec) – 15 lat i 47 dni (12.07.1984, Piotrków Trybunalski mecz towarzyski Polska – Czechosłowacja 1:4)^[26]
• Najstarsza zawodniczka: Maria Makowska (SV 67 Weinberg) – 41 lat i 114 dni (19.05.2010, Szczecin mecz towarzyski Polska – Włochy 1:5)^[26]
• Najstarsza debiutantka: Julita Werner (Iskra Szczecin) – 30 lat i 333 dni (06.05.1990, Bobrujsk mecz towarzyski ZSRR – Polska 0:2)^[26]
• Najwięcej razy jako najmłodsza kadrowiczka na boisku: 25 meczów – Dominika Grabowska^[26]
• Najwięcej razy jako najstarsza kadrowiczka na boisku: 43 mecze – Marta Otrębska^[26]
• Najmłodsza zdobywczyni gola: Dominika Grabowska (AZS Wrocław) – 16 lat i 47 dni (11.02.2015, Lipót mecz towarzyski Węgry – Polska 2:7)^[26]
• Najstarsza zdobywczyni gola: Maria Makowska (Post SV Nürnberg) – 37 lat i 241 dni (23.09.2006, Kutno mecz eMŚ Polska – Belgia 4:2)^[26]
• Najwięcej goli w meczu: 6^[26]
  • Marta Otrębska (Czarni Sosnowiec) – 25.02.1998, Ramat Gan mecz towarzyski Izrael – Polska 0:13^[26]
  • Nikola Karczewska (FC Fleury 91) – 07.04.2022, Gdynia mecz eMŚ Polska – Armenia 12:0^[26]
• Zdobywczyni pierwszego gola: Iwona Zienkiewicz (Pafawag Wrocław) – 12.07.1984, Piotrków Trybunalski mecz towarzyski Polska – Czechosłowacja 1:4 (w 37. min. na 1:3)^[27][9]
• Zdobywczyni pierwszego gola głową: Iwona Zienkiewicz (Pafawag Wrocław) – 12.07.1984, Piotrków Trybunalski mecz towarzyski Polska – Czechosłowacja 1:4 (w 37. min. na 1:3)^[27][9]
• Zdobywczyni pierwszego gola z rzutu wolnego: Iwona Zienkiewicz (Pafawag Wrocław) – 28.06.1986, Karwina mecz towarzyski Czechosłowacja – Polska 1:1 (w 46. min. na 1:1)^[27][28]
• Zdobywczyni pierwszego gola z rzutu karnego: Maria Makowska (Pafawag Wrocław) – 15.10.1989, Knurów mecz eME Polska – Francja 1:3 (w 58. min. na 1:3)^[27][29]
• Zdobywczyni pierwszego gola z rzutu rożnego: Natalia Pakulska (Medyk Konin) – 11.03.2014, Umag mecz towarzyski Polska – Węgry 1:4 (w 47. min. na 1:2)^[27][30]
• Zdobywczyni pierwszego hat tricka: Jolanta Nieczypor (FC Rumeln-Kaldenhausen) – 12.09.1995, Gorlice mecz eME Polska – Estonia 9:0 (14. min., 25. min., 46. min.)^[27]
• Zdobywczyni pierwszego gola na mistrzostwach Europy: Natalia Padilla-Bidas (Sewilla) – 12.07.2025, Lucerna ME Polska – Dania 3:2 ( 13. min. na 1:0)^[31][32]
• Najwięcej meczów bez puszczonego gola: 24 – Katarzyna Kiedrzynek^[26]
• Najwięcej czasu bez puszczonego gola: 803 minuty – Agnieszka Gajdecka^[26]
• Najdłuższa przerwa meczów w kadrze: 10 lat i 188 dni – Joanna Operskalska^[26]
• Klub z największą liczbą kadrowiczek w meczu: AZS Wrocław – 9 zawodniczek^[26]
  • 19.03.2005, Tapolca mecz towarzyski Węgry – Polska 0:4^[26]
  • 30.03.2006, Aranda de Duero mecz eMŚ Hiszpania – Polska 7:0^[26]

• Tadeusz Maślak i Roman Bieszke (27 czerwca 1981)^[33] – 1 mecz
• Jerzy Pach (lipiec 1984 – grudzień 1985) – 2 mecze
• Józef Kopeć (1986–1989) – 9 meczów
• Józef Drabicki (1990) – 4 mecze
• Jerzy Miedziński (1991) – 11 meczów
• Władysław Szyngiera (grudzień 1991 – grudzień 1998) – 53 mecze
• Leszek Baczyński (styczeń 1999 – grudzień 1999) – 6 meczów
• Albin Wira (luty 2000 – 18 września 2003) – 22 mecze
• Jan Stępczak (18 września 2003 – 10 czerwca 2009) – 44 mecze
• Robert Góralczyk (11 czerwca 2009 – 11 stycznia 2011) – 14 meczów
• Roman Jaszczak (11 stycznia 2011 – 21 lutego 2013) – 15 meczów
• Wojciech Basiuk (21 lutego 2013 – 7 lipca 2016)^[34] – 46 meczów
• Miłosz Stępiński (7 lipca 2016 – 15 marca 2021)^[35] – 43 mecze
• Nina Patalon (15 marca – 28 kwietnia 2021 selekcjonerka tymczasowa, od 29 kwietnia 2021 selekcjonerka stała)^[36] – 52 mecze

5 kwietnia 2019 na Stadionie Miejskim w Lublinie, w towarzyskim meczu z Włochami ustanowiono domowy rekord frekwencji na trybunach – 7205 widzów^[37]. Poprawiono go - na tym samym obiekcie - 12 listopada 2019 w spotkaniu z Hiszpanią w ramach eliminacji mistrzostw Europy 2022 – 7528 widzów^[38]. Po raz kolejny stało się to 17 września 2021 na Polsat Plus Arenie Gdańsk podczas eliminacyjnego meczu do mistrzostw świata 2023 z Belgią – 8011 widzów^[39], a następnie 29 października 2024 na tym samym obiekcie w spotkaniu barażowym do mistrzostw Europy 2025 z Rumunią – 8449 widzów^[40]. Nowy rekord frekwencji został ustanowiony 3 czerwca 2025 na Polsat Plus Arenie Gdańsk w meczu Grupy B1 Ligi Narodów UEFA 2025 z Rumunią – 10 685 widzów^[41].

Najwyższa frekwencja w spotkaniu „Biało-Czerwonych”, rozgrywanym poza granicami Polski (tj. meczu wyjazdowego lub meczu na neutralnym terenie) wynosi 18 765, a miała miejsce 31 maja 2024 na Ostseestadion w Rostocku podczas przegranego 4:1 pojedynku eliminacji do ME 2025 z Niemkami^[42]. To jednocześnie rekordowa frekwencja w spotkaniu żeńskiej reprezentacji Polski w ogóle. Wcześniej rekord wynosił 18 305 widzów, a został osiągnięty 24 sierpnia 2011 na Stade Félix-Bollaert w Lens podczas przegranego 2:0 towarzyskiego spotkania z Francją^[26].

Powołania na mecze ME w piłce nożnej kobiet 2025 z Niemcami, Szwecją i Danią w dniach 4, 8 i 12 lipca 2025:

Imię i nazwisko	Data urodzenia	Mecze	Gole	Obecny klub
Bramkarki
Kinga Szemik	25.10.1997	31	0	West Ham United
Kinga Seweryn	31.03.2005	0	0	GKS Katowice
Natalia Radkiewicz	08.08.2003	2	0	Pogoń Szczecin
Obrończynie
Sylwia Matysik	20.05.1997	67	0	1. FC Koln
Kayla Adamek	01.02.1995	23	2	Ottawa Rapid
Małgorzata Mesjasz	12.06.1997	52	4	AC Milan
Paulina Dudek	16.06.1997	61	7	Paris Saint-Germain
Oliwia Woś	15.08.1999	25	0	FC Basel Frauen
Wiktoria Zieniewicz	09.05.2002	24	0	FC Basel Frauen
Emilia Szymczak	17.06.2006	14	0	Barcelona B
Martyna Wiankowska	24.12.1996	96	12	1. FC Koln
Pomocniczki
Ewelina Kamczyk	22.02.1996	103	17	FC Fleury 91
Dominika Grabowska	26.12.1998	90	9	TSG 1899 Hoffenheim
Adriana Achcińska	22.04.2002	45	7	1. FC Koln
Tanja Pawollek	18.01.1999	29	1	Eintracht Frankfurt
Martyna Brodzik	07.07.2001	6	0	Pogoń Szczecin
Milena Kokosz	17.08.2001	10	1	Åsane Fotball
Klaudia Słowińska	13.08.1999	9	1	GKS Katowice
Napastniczki
Ewa Pajor	03.12.1996	104	69	FC Barcelona
Natalia Padilla-Bidas	06.11.2002	47	13	Sevilla FC
Klaudia Jedlińska	15.10.2002	15	1	Dijon FCO
Paulina Tomasiak	02.06.2002	9	4	Górnik Łęczna
Nadia Krezyman	22.06.2004	12	1	Dijon FCO
Weronika Zawistowska	17.12.1999	43	8	Bayern Monachium

• Piłka nożna kobiet w Polsce

• Andrzej Gowarzewski i inni 90 lat PZPN, wyd. GiA, Katowice 2010, str. 296-299, ISBN 978-83-88232-35-0

• Reprezentacja Polski kobiet na pzpn.pl
• Reprezentacja Polski kobiet na tylkokobiecyfutbol.pl
• Reprezentacja Polski kobiet na kobiecyfutbol.pl