Psalm 100

Psalm 100

Psalm 100 w „Bardzo bogatych godzinkach księcia de Berry”, XV w.
Autor	przypisywany Dawidowi
Tematyka	religijna
Typ utworu	psalm biblijny
Data powstania	między XI a III w. p.n.e.
Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Palestyna
Język	hebrajski
Data wydania	p.n.e.
poprzednia Psalm 99 następna Psalm 101
Multimedia w Wikimedia Commons

Psalm 100 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. W systemie numeracji stosowanym w greckiej Septuagincie i łacińskiej Wulgacie psalm ten jest psalmem 99.

Psalm 100 identyfikuje się również często przez łaciński incipit Iubilate Deo, omnis terra^[1].

Psalm ten zaliczany jest do grupy hymnów, stanowi niejako doksologię kończącą całą serię psalmów opiewających powszechne królestwo Boga Jahwe^[a][2][3]. Odautorski hebrajski incipit klasyfikuje ten krótki, liczący pięć wersetów utwór jako psalm dziękczynny (hebr. ‏מִזְמוֹר לְתוֹדָה‎). Wykonywano go zapewne chóralnie w czasie liturgii w świątyni jerozolimskiej^[4].

W Psalmie 100 czterokrotnie wymienione zostaje imię Jahwe (hebr. ‏יהוה‎; w. 1, 2, 3 i 5)^[5].

Redaktorzy polskich wydań Biblii opatrzyli Psalm 100 następującymi nagłówkami sugerującymi jego interpretację: hymn podczas procesji do świątyni (Biblia poznańska), służcie Panu z weselem! (Biblia Tysiąclecia), wezwanie do uwielbienia (Biblia jerozolimska)^[3][4][5].

Psalm stanowi sekwencję wezwań do wielbienia ustami i gestami. Psalmista zachęca wiernych, by wykrzykiwali, służyli, stawali, uświadamiali sobie, wstępowali, chwalili i błogosławili. Okolicznością jest odczuwanie radości z faktu znajdowania się pod opieką Stworzyciela. Świadomość bycia członkiem społeczności należącej do Jahwe pobudza do dziękczynienia. Przymioty Boga wymienione zostają w ostatnim wersecie, Bóg jest: dobry, łaskawy i wierny przymierzu. Na kontekst kultyczny hymnu wskazuje okoliczność, tzn. czynność wstępowania przez bramy świątynne, oraz umiejscowienie tuż przed przedsionkiem przybytku^[6].

W wersecie trzecim podmiot liryczny wyznaje wiarę – „Jahwe jest Bogiem!” (hebr. ‏יְהוָה הוּא אֱלֹהִים‎). W konsekwencji uznaje się Jahwe za Stwórcę, rękojmię przymierza, Pana i protektora. Tak jak w Ps 23, Jahwe staje się pasterzem swego ludu. Na całym starożytnym Wschodzie król uznawany był za pasterza własnego narodu^[4].

Wezwanie „Dobry jest Jahwe, na wieki jego łaskawość!” z finalnego wersetu, znane z Księgi Jeremiasza 33,11, jako wezwanie kultowe szereg razy wraca w psalmach w formie umieszczanej na początku antyfony^[b]. Obecne jest też w różnych księgach Starego Testamentu^[c][4][3].

W rzymskiej liturgii godzin zreformowanej po soborze watykańskim II Psalm 100 odmawiany jest jako jeden z psalmów Wezwania, jako trzeci psalm Jutrzni piątku pierwszego oraz trzeciego tygodnia^[7].

Zobacz w Wikiźródłach tekst Psalmu 99 (98) w Biblii Wujka

Zobacz w Wikiźródłach tekst Psalmu 100 w Biblii Gdańskiej

Zobacz w Wikiźródłach tekst Psalm C w Psałterzu Dawidów Jana Kochanowskiego

• Ps 100 w Biblii Tysiąclecia
• „Komentarz do Psalmu 100” na YouTube (ks. prof. Mirosław Wróbel)