Pierre Wigny
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 18 kwietnia 1905 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 21 września 1986 | ||
| Zawód, zajęcie | polityk, prawnik, publicysta | ||
| Alma Mater | |||
| Stanowisko | minister kolonii (1947–1950), minister spraw zagranicznych (1958–1961), minister sprawiedliwości (1965–1966), minister kultury francuskiej (1966–1968), przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) (1958) | ||
| Partia | Chrześcijańska Partia Społeczna, Partia Społeczno-Chrześcijańska | ||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Pierre Louis Jean Joseph baron Wigny (ur. 18 kwietnia 1905 w Liège, zm. 21 września 1986 w Brukseli) – belgijski polityk, prawnik i publicysta, parlamentarzysta krajowy i eurodeputowany, minister kolonii (1947–1950), spraw zagranicznych (1958–1961), sprawiedliwości (1965–1968) oraz kultury francuskiej (1966–1968), w 1958 przewodniczący frakcji Grupy Chrześcijańsko-Demokratycznej (Europejskiej Partii Ludowej).
Życiorys
Studiował prawo międzynarodowe, socjologię i politologię na Uniwersytecie w Liège. Uzyskał doktoraty z prawa na macierzystej uczelni (1928) i na Uniwersytecie Harvarda. Obejmował stanowiska profesorskie na Université de Namur i Université catholique de Louvain. Podczas II wojny światowej kierował ruchem Pro Juventute, a od 1944 do 1945 państwową komisją ds. reparacji. W drugiej połowie lat 40. zajmował stanowiska dyrektora centrum badań nad reformą państwa (CEPESS) oraz królewskiego instytutu stosunków międzynarodowych. Działał również jako publicysta prasowy oraz w krajowych i międzynarodowych ciałach m.in. jako członek roboczy Królewskiej Akademii Nauki i Sztuki. W latach 1971–1975 prezes banku Beroepskrediet[1][2].
W 1945 przystąpił do Partii Społeczno-Chrześcijańskiej (kierował w niej centrum dokumentacyjnym i był koordynatorem). W 1968 wydzielono z tego ugrupowania walońską Partia Społeczno-Chrześcijańską, w której od 1968 do 1971 pozostawał wiceprezesem. Pomiędzy 1949 a 1971 członek Izby Reprezentantów, od 1968 jej wiceprzewodniczący. Ponadto od 1952 do 1958 zasiadał w Zgromadzeniu EWWiS, w 1958 przekształconym w Europejskie Zgromadzenie Parlamentarne[1]. Należał do Grupy Chrześcijańsko-Demokratycznej (Europejskiej Partii Ludowej), której przewodził od marca do lipca 1958[3]. Zajmował stanowiska ministra ds. kolonii (marzec 1947–sierpień 1950), spraw zagranicznych (czerwiec 1958–kwiecień 1961), sprawiedliwości (czerwiec 1965–czerwiec 1966) oraz kultury francuskiej (czerwiec 1966–1968)[1]. Jako szef resortu dyplomacji był współodpowiedzialny za politykę zagraniczną Belgii w okresie kryzysu kongijskiego, co budziło kontrowersje w kolejnych latach m.in. z powodu wspierania Mobutu Sese Seko.
Odznaczenia
Odznaczony m.in. Wielkim Krzyżem Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec i Orderem Świętego Sylwestra, a także Medalem Roberta Schumana (1986).
