Pięściak
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Pięściak, tłuk pięściowy, zwany w dawnej archeologii toporem bądź tłukiem pięściowym[1] – narzędzie wykonane techniką rdzeniowania z naturalnych fragmentów krzemieni i innych skał twardych (rzadziej z grubych odłupków) przy zastosowaniu obustronnej obróbki na większej części lub na całym obwodzie[potrzebny przypis]. W ten sposób powstawały narzędzia o migdałowatym[1], sercowatym czy owalnym kształcie, o dopasowanej do dłoni podstawie. Pierwsze pięściaki abwilskie charakteryzowały się przypadkową formą i brakiem wyraźnej krawędzi tnącej[potrzebny przypis].
Pięściaki wykorzystywane były najczęściej do cięcia, niekiedy do skrobania[1]. Rozmiary przeciętnych pięściaków wynoszą zazwyczaj około 12–15 cm[1].
Pięściaki wytwarzali przedstawiciele kultur dolnego paleolitu: abwilskiej (zwana też szeleską) i później aszelskiej[1]. W środkowym paleolicie znane były w kulturze mikockiej i kulturze mustierskiej[potrzebny przypis].
Zobacz też
Zobacz hasło pięściak w Wikisłowniku |
Przypisy
- GND: 4153798-1
- Britannica: technology/hand-ax
- Universalis: bifaces, biface-outillage-lithique
- Catalana: 0084380