Philippe Douste-Blazy
|
Data i miejsce urodzenia | 1 stycznia 1953 Tuluza |
Minister spraw zagranicznych Francji |
Okres | od 6 czerwca 2005 do 15 maja 2007 |
Przynależność polityczna | UMP |
Poprzednik | Michel Barnier |
Następca | Bernard Kouchner |
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
| Cytaty w Wikicytatach | |
Philippe Douste-Blazy (ur. 1 stycznia 1953 w Tuluzie) – francuski kardiolog i polityk, były minister w kilku rządach, były parlamentarzysta, eurodeputowany i mer francuskich miast.
Życiorys
Studiował medycynę w Tuluzie, gdzie w 1976 rozpoczął swoją pierwszą pracę jako kardiolog. W 1988 został profesorem medycyny Uniwersytetu w Tuluzie.
W 1989 został wybrany merem Lourdes, urząd ten sprawował nieprzerwanie do 2000. Również w 1989 został posłem do Parlamentu Europejskiego, w którym zasiadał przez cztery lata. Był członkiem frakcji Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów), pracował m.in. w Komisji ds. Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Ochrony Konsumentów[1].
W wyborach parlamentarnych w 1993, 1997 i 2002 uzyskiwał mandat deputowanego francuskiego Zgromadzenia Narodowego.
W 1993 został mianowany ministrem delegowanym w resorcie zdrowia w rządzie Édouarda Balladura. W 1994 został wybrany do rady generalnej departamentu Pireneje Wysokie. Pod koniec tego samego roku objął stanowisko sekretarza generalnego partii Centrum Demokratyczne i Społeczne (Centre des démocrates sociaux), wchodzącej w skład Unii na rzecz Demokracji Francuskiej.
Na początku 1995, po zwycięstwie Jacques’a Chiraca w wyborach prezydenckich, został rzecznikiem prasowym rządu. W maju tego samego roku mianowano go ministrem kultury, pełnił tę funkcję do czerwca 1997. W 1995 wybrano go też sekretarzem generalnym Siły Demokratycznej (Force démocrate), powstałej z połączenia m.in. CDS.
Po odejściu z rządu został przewodniczącym klubu parlamentarnego Unii na rzecz Demokracji Francuskiej w Zgromadzeniu Narodowym. Od 2001 do 2004 był burmistrzem Tuluzy. W trakcie wyborów prezydenckich w 2002 poparł ubiegającego się o reelekcję Jacques’a Chiraca, mimo wystartowania także lidera UDF François Bayrou. Wraz ze swoimi zwolennikami opuścił wkrótce centrystów, stając się jednym z założycieli Unii na rzecz Większości Prezydenckiej, przekształconej wkrótce w Unię na rzecz Ruchu Ludowego.
W marcu 2004 zrezygnował ze stanowiska mera, obejmując tekę ministra zdrowia i opieki społecznej w rządzie, którym kierował Jean-Pierre Raffarin. 6 czerwca 2005 otrzymał urząd ministra spraw zagranicznych w gabinecie Dominique’a de Villepina, który sprawował do 15 maja 2007.
W tym samym roku zaangażował się w kampanię prezydencką Nicolasa Sarkozy’ego, sam jednak nie ubiegał się o reelekcję w wyborach parlamentarnych. Na początku 2008 został przez sekretarza generalnego ONZ mianowany specjalnym doradcą ds. finansów i rozwoju w randze zastępcy sekretarza generalnego[2].
Przypisy
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego
- ↑ SECRETARY-GENERAL APPOINTS PHILIPPE DOUSTE-BLAZY OF FRANCE AS SPECIAL ADVISER ON INNOVATIVE FINANCING FOR DEVELOPMENT. un.org, 19 lutego 2008. (ang.).
Bibliografia
- Philippe Douste-Blazy na stronie Zgromadzenia Narodowego XII kadencji
Pierwszy rząd Alaina Juppé (1995)
Drugi rząd Alaina Juppé (1995–1997)
Trzeci rząd Jean-Pierre’a Raffarina (2004–2005)
W dniu powstania | |
---|
Późniejsi członkowie rządu | |
---|
Rząd Dominique’a de Villepin (2005–2007)
W dniu powstania | |
---|
Późniejsi członkowie rządu | |
---|
XVIII wiek | |
---|
XIX wiek | - Jean-Baptiste Nompère de Champagny (1807–1811)
- Hugues Bernard Maret (1811–1813)
- Armand Augustin Louis de Caulaincourt (1813–1814)
- Antoine René Charles Mathurin, hrabia de Laforest (1814)
- Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord (1814–1815)
- Armand Augustin Louis de Caulaincourt (1815)
- Louis, baron Bignon (1815)
- Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord (1815)
- Armand Emmanuel du Plessis, książę de Richelieu (1815)
- Jean-Joseph-Paul-Augustin, markiz Dessolles (1815–1818)
- Étienne Denis, baron Pasquier (1818–1819)
- Mathieu de Montmorency (1819–1821)
- François-René de Chateaubriand (1821–1822)
- Ange Hyacinthe Maxence, baron de Damas (1822–1824)
- Auguste de La Ferronays (1824–1828)
- Anne Pierre Adrien, książę de Montmorency-Laval (1828–1829)
- Joseph-Marie de Portalis (1829)
- Jules Auguste Armand Marie, książę de Polignac (1829)
- Victor Louis Victurnien (1829–1830)
- Louis, baron Bignon (1830)
- Jean-Baptiste Jourdan (1830)
- Louis, hrabia Molé (1830)
- Nicolas Joseph Maison (1830)
- Horace François Bastien, hrabia Sébastiani (1830–1832)
- Victor, duc de Broglie (1832–1834)
- Henri Gauthier, comte de Rigny (1834)
- Charles Joseph, comte Bresson (1834)
- Henri Gauthier, comte de Rigny (1834–1835)
- Victor, duc de Broglie (1835–1836)
- Adolphe Thiers (1836)
- Louis, comte Molé (1836–1839)
- Napoléon Auguste Lannes, duc de Montebello (1839)
- Nicolas Jean de Dieu Soult, duc de Dalmatie (1839–1840)
- Adolphe Thiers (1840)
- François Guizot (1840–1848)
- Alphonse de Lamartine (1848)
- Jules Bastide (1848)
- Marie Alphonse Bedeau (1848)
- Jules Bastide (1848)
- Édouard Drouyn de Lhuys (1848–1849)
- Alexis de Tocqueville (1849)
- Alphonse de Rayneval (1849)
- Jean-Ernest Ducos, vicomte de La Hitte (1849–1851)
- Édouard Drouyn de Lhuys (1851)
- Anatole, baron Brénier de Renaudière (1851)
- Jules Baroche (1851)
- Louis Félix Étienne, marquis de Turgot (1851–1852)
- Édouard Drouyn de Lhuys (1852–1855)
- Aleksander Colonna-Walewski (1855–1860)
- Jules Baroche (1860)
- Édouard Thouvenel (1860–1862)
- Édouard Drouyn de Lhuys (1862–1866)
- Charles, marquis de La Valette (1866)
- Lionel, marquis de Moustier (1866–1868)
- Charles, marquis de La Valette (1868–1869)
- Henri, prince de La Tour d'Auvergne (1869–1870)
- Napoléon, comte Daru (1870)
- Émile Ollivier (1870)
- Agenor, duc de Gramont (1870)
- Henri, prince de La Tour d'Auvergne (1870)
- Charles, comte de Rémusat (1871–1873)
- Albert, duc de Broglie (1873)
- Louis Decazes, duc de Glucksberg (1873–1877)
- Gaston-Robert, marquis de Banneville (1877)
- William Henry Waddington (1877–1879)
- Charles de Freycinet (1879–1880)
- Jules Barthélemy-Saint-Hilaire (1880–1881)
- Léon Gambetta (1881–1882)
- Charles de Freycinet (1882)
- Charles Duclerc (1882–1883)
- Armand Fallières (1883)
- Paul-Armand Challemel-Lacour (1883)
- Jules Ferry (1883–1885)
- Charles de Freycinet (1885–1886)
- Émile Flourens (1886–1888)
- René Goblet (1888–1889)
- Eugène Spuller (1889–1890)
- Alexandre Ribot (1890–1893)
- Jules Develle (1893)
- Jean Casimir-Perier (1893–1894)
- Gabriel Hanotaux (1894–1895)
- Marcellin Berthelot (1895–1896)
- Léon Bourgeois (1896)
- Gabriel Hanotaux (1896–1898)
- Théophile Delcassé (1898–1905)
|
---|
XX wiek | |
---|
XXI wiek | |
---|
- SNL: Philippe_Douste-Blazy