Pekariowate

Pekariowate
	Tayassuidae
	T.S. Palmer, 1897
	; Pekariowiec obrożny (Pecari tajacu)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Nadrząd	kopytne
Rząd	parzystokopytne
Podrząd	świniokształtne
Rodzina	pekariowate
	Typ nomenklatoryczny
	Tayassu G. Fischer, 1814
Synonimy
	Cynorcidae Cope, 1867;
	Cynorcidae Cope, 1867;
Podrodziny
	2 podrodziny (w tym 1 wymarła + 3 wymarłe rodzaje o statusie incertae sedis) – zobacz opis w tekście
	2 podrodziny (w tym 1 wymarła + 3 wymarłe rodzaje o statusie incertae sedis) – zobacz opis w tekście
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku

Pekariowate^[3] (Tayassuidae) – rodzina ssaków łożyskowych z podrzędu świniokształtnych (Suina) w obrębie rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla), spokrewniona ze świniowatymi.

Zasięg występowania

Rodzina obejmuje gatunki występujące na południowym zachodzie Ameryki Północnej i na całym obszarze Ameryki Środkowej i Południowej^[4]^[5]^[6].

Opis

Ciało krępe, podobne do świni. Długość ciała 84–139 cm, długość ogona 1–10,2 cm, wysokość w kłębie 30–69 cm; masa ciała 15–42 kg^[5]. Głowa klinowata, osadzona na krótkiej szyi. Skóra pokryta szczeciną. Cztery palce na kończynach przednich i trzy na tylnych (dwa u pekarczyka czakoańskiego). Charakterystyczną cechą odróżniającą pekariowatych od pozostałych świniokształtnych jest położony w pobliżu nasady ogona gruczoł grzbietowy.

Pekariowate są wszystkożerne, podobnie jak świniowate poszukują pokarmu pod ziemią. W ich diecie przeważa pokarm roślinny. Nie gardzą jednak owadami, płazami, gadami, rybami, jajami i padliną. Żyją w stadach od kilku do kilkudziesięciu (pekari białobrody do 300) sztuk, na jednego samca przypadają trzy samice. Rodzą się zwykle dwa młode. Żyją kilkanaście do 24 lat. Są zwierzętami łownymi.

Historia

Pekariowate mają długą historię w Ameryce Północnej. Pierwsze pekari pojawiły się w oligocenie, 32 miliony lat temu.

Dzisiejsze pekariowate z Ameryki Południowej, nie występowały tu wcześniej niż 9 milionów lat temu. Dostały się tu 2.5 miliona lat temu przechodząc przez tworzącą się cieśninę Panamską, łączącą Amerykę Północną i Południową. W tym samym czasie, wiele zwierząt Ameryki Północnej – włączając pekari, lamy i tapiry – migrowały do Południowej, lecz także niektóre zwierzęta Południowej, migrowały na północ.

Systematyka

Do rodziny należą jedna występująca współcześnie podrodzina^[7]:

Tayassuinae T.S. Palmer, 1897

Opisano również podrodzinę wymarłą^[8]:

Hesperhyinae Prothero, 2015

Rodzaje wymarłe o statusie incertae sedis^[8]:

Perchoerus Leidy, 1869^[9]
Simojovelhyus Ferrusquía-Villafranca, 2006^[10] – jedynym przedstawicielem był Simojovelhyus pocitosensis Ferrusquía-Villafranca, 2006
Thinohyus Marsh, 1875^[11]

Uwagi

↑ Typ nomenklatoryczny: †Cynorca Cope, 1867.

Przypisy

↑ T.S. Palmer. Notes on the nomenclature of four genera of tropical American mammals. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 11, s. 174, 1897. (ang.).
↑ E.D. Cope. An addition to the vertebrate fauna of the Miocene period, with a synopsis of the extinct Cetacea of the United States. „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 19, s. 144, 1867. (ang.).
↑ Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 168–169. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 382. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
↑ ^a ^b A. Taber, M. Altrichter, H. Beck & J. Gongora: Family Tayassuidae (Peccaries). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 304–307. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).
↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Family Tayassuidae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-02]. (ang.).
↑ N.S. Upham, C.J. Burgin, J. Widness, M.A. Becker, H. Handika, J.S. Zijlstra & D.G. Huckaby: The ASM Mammal Diversity Database. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 2.2) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2025-07-22]. (ang.).
↑ ^a ^b J.S.J.S. Zijlstra J.S.J.S., Tayassuidae Palmer, 1897, Hesperomys project (Version 25.3.0), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2025-07-21] (ang.).
↑ J.M. Leidy. On the extinct Mammalia of Dakota and Nebraska, including an account of some allied forms from other localities. „Journal of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. Second series. 7, s. 194, 1869. (ang.).
↑ I. Ferrusquía-Villafranca. The first Paleogene mammal record of Middle America: Simojovelhyus pocitosense (Helohyidae, Artiodactyla). „Journal of Vertebrate Paleontology”. 26 (4), s. 993, 2006. DOI: 10.1671/0272-4634(2006)26[989:TFPMRO]2.0.CO;2. (ang.).
↑ O.Ch. Marsh. Notice of new Tertiary mammals, IV. „The American journal of science and arts”. Third series. 9 (51), s. 248, 1875. (ang.).

[2] Typ nomenklatoryczny: †Cynorca Cope, 1867.

[Palmer-1] T.S. Palmer. Notes on the nomenclature of four genera of tropical American mammals. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 11, s. 174, 1897. (ang.).

[cope1867-3] E.D. Cope. An addition to the vertebrate fauna of the Miocene period, with a synopsis of the extinct Cetacea of the United States. „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 19, s. 144, 1867. (ang.).

[Cichocki&inni-4] Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 168–169. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[Burgin&inni-5] C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 382. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).

[Taber&inni-6] A. Taber, M. Altrichter, H. Beck & J. Gongora: Family Tayassuidae (Peccaries). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 304–307. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).

[Wilson&Reeder-7] D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Family Tayassuidae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-02]. (ang.).

[mdd-8] N.S. Upham, C.J. Burgin, J. Widness, M.A. Becker, H. Handika, J.S. Zijlstra & D.G. Huckaby: The ASM Mammal Diversity Database. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 2.2) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2025-07-22]. (ang.).

[zij-9] J.S.J.S. Zijlstra J.S.J.S., Tayassuidae Palmer, 1897, Hesperomys project (Version 25.3.0), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2025-07-21] (ang.).

[lei-10] J.M. Leidy. On the extinct Mammalia of Dakota and Nebraska, including an account of some allied forms from other localities. „Journal of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. Second series. 7, s. 194, 1869. (ang.).

[vil-11] I. Ferrusquía-Villafranca. The first Paleogene mammal record of Middle America: Simojovelhyus pocitosense (Helohyidae, Artiodactyla). „Journal of Vertebrate Paleontology”. 26 (4), s. 993, 2006. DOI: 10.1671/0272-4634(2006)26[989:TFPMRO]2.0.CO;2. (ang.).

[12] O.Ch. Marsh. Notice of new Tertiary mammals, IV. „The American journal of science and arts”. Third series. 9 (51), s. 248, 1875. (ang.).

[1]

[a]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]