Paka nizinna
Zobacz też: inne znaczenia tego słowa. |
Cuniculus paca[1] | |||
(Linnaeus, 1766) | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ssaki | ||
Infragromada | |||
Rząd | gryzonie | ||
Podrząd | jeżozwierzowce | ||
Infrarząd | |||
Rodzina | pakowate | ||
Rodzaj | paka | ||
Gatunek | paka nizinna | ||
Synonimy | |||
| |||
Podgatunki[4] | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
najmniejszej troski | |||
Zasięg występowania | |||
Paka - występowanie[5] | |||
| |||
|
Paka nizinna[6], dawniej: paka[7][8] (Cuniculus paca) – gatunek dużego południowoamerykańskiego gryzonia z rodziny pakowatych. Zamieszkuje tropikalne i subtropikalne regiony Ameryki od środkowego Meksyku na północy do Paragwaju na południu[4][2].
Systematyka
Wyróżnia się pięć podgatunków paki nizinnej[6][4]:
- C. p. guanta Lönnberg, 1921
- C. p. mexicanae Hagmann, 1908
- C. p. nelsoni Goldman, 1913
- C. p. paca (Linnaeus, 1766)
- C. p. virgata Bangs, 1902
Budowa ciała
Długość głowy i tułowia dorosłej paki nizinnej osiąga 60–80 cm (ogona 2–3 cm), przy masie ciała do 10 kg. Wybarwienie sierści ciemnobrunatne, z białymi plamami na bokach, a w części brzusznej białe. Paki nizinne mają duże głowy. Przy wydawaniu dźwięków paka wykorzystuje jamę w łuku brwiowym, która służy jako rezonator. Jest to wyjątkowa cecha wśród innych ssaków[8].
Tryb życia
Paka nizinna wiedzie naziemny tryb życia, jest aktywna nocą, a dnie spędza w wydrążonych przez siebie norach. Potrafi pływać. Być może wiodą samotniczy tryb życia, bowiem napotyka się zwykle pojedyncze osobniki[8]. Obserwowane jednak były także grupy składające się z kilku osobników; w ocenie Limy i współpracowników (2018) pod względem różnorodności i złożoności wydawanych dźwięków paka nizinna przypomina przedstawicieli grupy Caviomorpha żyjących w grupach. Zdaniem autorów rezygnacja przedstawicieli gatunku z życia w grupach na rzecz samotniczego trybu życia może być rezultatem intensywnych polowań na przedstawicieli gatunku oraz zmian środowiska, w którym żyją[9].
Ekologia
Paka nizinna jest roślinożercą. Dietę stanowią owoce i zielone części roślin. Siedlisko stanowią nadwodne tereny lasów tropikalnych[8].
Przypisy
- ↑ Cuniculus paca, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Cuniculus paca, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Agouti paca, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2009-11-21] (ang.).
- ↑ a b c Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Cuniculus paca. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 21 listopada 2009]
- ↑ IUCN (International Union for Conservation of Nature) 2008. Cuniculus paca. In: IUCN 2015. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.2. http://www.iucnredlist.org. Downloaded on 09 July 2015.
- ↑ a b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.
- ↑ a b c d Kazimierz Kowalski (redaktor naukowy), Adam Krzanowski, Henryk Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Mały słownik zoologiczny: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ Stella G. C. Lima, Renata S. Sousa-Lima, Rosana S. Tokumaru, Sérgio L. G. Nogueira-Filho i Selene S. C. Nogueira. Vocal complexity and sociality in spotted paca (Cuniculus paca). „PLoS ONE”. 13(1): e0190961, 2018. DOI: 10.1371/journal.pone.0190961. (ang.).
- Catalana: 0128808