Olga Ptak

Część zawartości tej strony może naruszać prawa autorskie. Tekst źródłowy prawdopodobnie pochodzi z: https://lubimyczytac.pl/autor/77492/olga-ptak Nie usuwaj tego szablonu. Zostanie on usunięty, jeżeli prawa autorskie tego artykułu zostaną wyjaśnione. Jeżeli potrafisz, napisz artykuł tak, aby nie naruszał praw autorskich. Jeżeli masz prawa autorskie do tej treści lub masz zgodę na publikację zgodną z naszą licencją, prosimy, napisz o tym na stronie dyskusji tego artykułu i na stronie Wikipedia:Lista NPA oraz zastosuj procedurę zamieszczania haseł wcześniej opublikowanych. Artykuł zostanie usunięty, jeżeli status praw autorskich do zawartych w nim treści nie zostanie wyjaśniony. Powielanie materiałów chronionych prawami autorskimi – bez zezwolenia właściciela tych praw – jest pogwałceniem obowiązującego prawa, jest też sprzeczne z ustaleniami Wikipedii. Osobom, które regularnie wstawiają takie materiały, może zostać odebrane uprawnienie edytowania Wikipedii.

Olga Ptak

Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1984 Rybnik
Zawód	terapeuta, pedagog, prezeska Fundacji „Kto ukradł jutro?”, pisarka, dziennikarka

Olga Ptak (ur. 30 czerwca 1984^[1] w Rybniku) – terapeutka, pedagożka, logopedka, założycielka i prezeska Fundacji „Kto ukradł jutro?”^[1][2], autorka książek, edukatorka teatralna pracująca z dziećmi przedszkolnymi i szkolnymi oraz dziennikarka, scenarzystka^[3], krytyk teatralna od 2008 roku publikująca w „Dzienniku Teatralnym”^[4], prelegentka ogólnopolskich konferencji naukowych poświęconych zaburzeniom rozwojowym dzieci i młodzieży^[5][6].

Edukacja

Ukończyła IV LO im. Mikołaja Kopernika w Rybniku. W 2002 roku otrzymała stypendium Prezesa Rady Ministrów, w 2003 roku Nagrodę Prezydenta Miasta Rybnika za osiągnięcia naukowe^[7], natomiast w latach 2004–2008 była stypendystką Uniwersytetu Opolskiego. Jest absolwentką dziennikarstwa i PR na Uniwersytecie Wrocławskim, kulturoznawstwa (specjalność filmoznawczo-teatrologiczna) na Uniwersytecie Opolskim oraz Międzywydziałowego Centrum Kształcenia i Doskonalenia Pedagogicznego w Opolu, po którego ukończeniu uzyskała uprawnienia pedagogiczne, zostając nauczycielem.

Następnie ukończyła studia z zakresu wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, terapii pedagogicznej z elementami rewalidacji osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, integracji sensorycznej z diagnozą i terapią dzieci oraz edukacji i rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną, autyzmem i zespołem Aspergera^[2]. Jest również logopedką i asystentką rodziny^[1][2][8].

Twórczość

Jest autorką scenariusza filmowego „Odwróć się” w reż. Adama Uryniaka^[1][9]. Jej artykuły ukazały się w czasopismach takich jak „Quarterly Polish Culture”, „Tygiel kultury”, „Splot”, „Pan Slawista”, „Teatr(L)al”, kinoskop.pl, jednak związana jest przede wszystkim z „Dziennikiem Teatralnym” – jako redaktor prowadzący oddział opolski, a następnie łódzki zrecenzowała około 500 przedstawień, opisywała także liczne festiwale teatralne. Jest także korektorką i redaktorką książek i sztuk teatralnych, m.in. polskich tłumaczeń sztuk Norma Fostera czy pierwszego polskiego wydania książki autorstwa cenionego aktora i reżysera Ryszarda Bolesławskiego („Aktorstwo. Sześć pierwszych lekcji”, ATLAS Stage Productions 2014). Zajmowała się także korektą i redakcją dla czasopism fachowych takich jak „Trading Journal”. W latach 2008–2009 pracowała w Miejskiej Telewizji Opole prowadząc autorski program „Spotkania z kulturą” oraz przegląd wydarzeń tygodnia „Flesz kulturalny”^[1].

W latach 2009–2011 była specjalistą ds. promocji Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi, pogłębiając swoje historyczne zainteresowania, poszerzając wiedzę z zakresu historii Łodzi, Ghetto Litzmannstadt i II wojny światowej. Zaprojektowała m.in. katalog wystawy, w której tworzeniu współuczestniczyła – „Nie tylko szablą i karabinem. Szable, busole, manierki żołnierza polskiego 1914-39 na tle innych armii” (eksponaty z kolekcji Tomasza Otrębskiego z Krakowa oraz Adama Lubomira Woźniaka w Łodzi), która została przygotowana z okazji 91. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości.

W roku 2012 ukazała się jej debiutancka książka „Jerzozwierz”^[1][10], której bohaterem jest nestor polskiej fotografii Jerzy Lewczyński. Publikacja zawiera m.in. fragmenty niepublikowanych dotąd listów Zdzisława Beksińskiego pisanych do przyjaciela przez niemalże pół wieku, rozmowy z Jerzym Lewczyńskim, anegdoty, dowcipy i wspomnienia, a także fragmenty dziennika autorki, która przez dwa lata porządkowała, opracowywała i katalogowała archiwum domowe fotografa (zdjęcia, zapiski, katalogi, plakaty, wizytówki, notatki oraz listy i karty pocztowe), przekazane następnie do zbiorów muzealnych^[1].

W lutym 2015 roku na rynku wydawniczym ukazała się książka zawierająca korespondencję Zdzisława Beksińskiego pt. „Zdzisław Beksiński. Listy do Jerzego Lewczyńskiego” (opracowana i opatrzona wstępem przez Olgę Ptak), która doczekała się dwóch wydań^[1][11]. To nie tylko historia ważnej artystycznej przyjaźni, ale także zapis peerelowskiej codzienności, a jakiej przyszło funkcjonować wybitnym twórcom^[1][12].

W maju 2019 roku Olga Ptak wydała książkę „Kto ukradł jutro?, czyli dlaczego nie jest jak z obrazka”, która składa się z dwóch części połączonych jedną wspólną obwolutą i ma dwóch narratorów – matkę i dziecko^[1][13]. Każde z nich własnym językiem opowiada o swoim, odmiennym świecie^[1][14]. Mikroświaty obojga nakładają się na siebie, wzajemnie uzupełniają, nigdy jednak w pełni do siebie nie przystając. To napisana bardzo przystępnym językiem książka dla rodziców, opiekunów, terapeutów, nauczycieli, psychologów, pedagogów i lekarzy wszelkich specjalizacji opiekujących się dziećmi z niepełnosprawnością^[1][15].

W czerwcu 2021 roku ukazała się czwarta książka Olgi Ptak „Dźbowieść. My w sPRLowanej codzienności” opowiadająca o mieszkańcach osiedla Kopalni Rud Żelaza „Barbara”, które powstało w latach 50. XX wieku w obecnie peryferyjnej dzielnicy Częstochowy. Narratorką jest mała dziewczynka, która przez wiele lat spędzała w Dźbowie każde wakacje i ferie zimowe, tworząc własny obraz tamtych czasów – obraz mentalny ludzi PRL-u, przeniesionych ze wsi do miast, pełnych sprzeczności i wykluczających się przekonań, fałszujących wspomnienia, ubarwiając szarą rzeczywistość, uczestniczących w religijnych obrzędach, ale wdzięcznych władzy ludowej, usiłujących pogodzić w sobie światy, których pogodzić się nie da^[1][16].

W 2023 roku nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego ukazała się kolejna książka tej autorki „Dzień dobry, ja też umieram”^[17] zawierająca 15 esejów o śmierci jako jednym z dwóch wielkich tematów kultury i sztuki. Śmierć przez zapominanie, rozpad, bezruch, poświęcenie. Śmierć z wykorzenienia. Umieranie jako istnienie poza czasem. Śmiertelny przemysł i samobójcza determinacja – publikacja zawiera pogłębione, refleksyjne analizy wymienionych i wielu innych sposobów umierania.

Za swoją najważniejszą aktywność zawodową uznaje pracę w Fundacji „Kto ukradł jutro?”, której głównym celem jest działalność na polu terapii, edukacji i rehabilitacji osób (w szczególności dzieci), dotkniętych niepełnosprawnością, zaburzeniami rozwojowymi i wykluczeniem społecznym oraz ich rodzin^[1][18].

Zainteresowania

Pasją Olgi Ptak jest kryminalistyka, nauki penalne i pokrewne. Ukończyła 12 certyfikowanych kursów w Centrum Kryminalistyki i Medycyny Sądowej^[1][2] z zakresu prawnokarnych i kryminalistycznych aspektów zaburzeń preferencji seksualnych, kryminalistycznej i sądowo-lekarskiej rekonstrukcji zdarzenia i aspektów śmierci człowieka, specyfiki działania sprawców zabójstw i ich postępowania ze zwłokami, procesowo-kryminalistycznych aspektów oględzin miejsca zdarzenia, kryminalistycznej i kryminologicznej analizy zabójstw dokonanych przez nieletnich, kryminalistycznych i kryminologicznych aspektów przestępstw na tle seksualnym, kryminalistycznych i kryminologicznych aspektów poszukiwania osób zaginionych, analizy zabójstw seryjnych, zabójstw dokonywanych przez kobiety oraz interdyscyplinarnej problematyki samobójstw^[1].

Przypisy