Nina Terentiew

Nina Terentiew-Kraśko

Nina Terentiew-Kraśko (2023)
Data i miejsce urodzenia	14 marca 1946 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Nina Barbara Terentiew-Kraśko z domu Arcimowicz^{[potrzebny przypis]} (ur. 14 marca 1946 w Warszawie) – polska dziennikarka, prezenterka telewizyjna, w latach 1998–2006 dyrektor programowa TVP2, w latach 2007–2023 dyrektor programowa telewizji Polsat. Od stycznia 2023 roku członek rady nadzorczej Telewizji Polsat^[1].

Córka Jerzego Arcimowicza. Jest absolwentką polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1970–1971 odbyła staż zawodowy w Polskim Radiu Koszalin^[2]. Pracę w Telewizji Polskiej rozpoczęła w 1971 w Redakcji Publicystyki Kulturalnej. Przygotowywała program kulturalny Pegaz. Później przygotowywała liczne filmy dokumentalne, reportaże i audycje poświęcone kulturze. Wśród programów, które sama prowadziła przez blisko 30 lat, były głównie rozmowy z zaproszonymi^[3] gośćmi w ramach cyklów XYZ, Rozmowy z..., Bezludna wyspa, Babskie gadanie i Zwierzenia kontrolowane.

W 1980 została kierownikiem redakcji publicystyki TVP, a w 1986 szefem zespołu artystycznego TVP2, a w 1991 została dyrektorem ds. artystycznych TVP2. W 1991 uzyskała nominację na stanowisko zastępcy dyrektora ds. programowych TVP2. Od 1998 pełniła funkcję dyrektora programowego TVP2. 6 czerwca 2006 złożyła rezygnację, lecz zgodnie z okresem wypowiedzenia telewizyjnej Dwójce przewodziła do września 2006. Wraz z rezygnacją z funkcji dyrektora programowego TVP2 odeszła z Telewizji Polskiej.

Pełniąc kierownicze stanowiska w TVP2, wprowadziła wiele nowatorskich wówczas programów i audycji^[4]. Pod koniec lat 80. wprowadziła na antenę pierwszy w Polsce program poranny, Telewizję śniadaniową^[3][5][6]. Pod jej kierownictwem TVP2 jako pierwsza polska telewizja rozpoczęła masowe imprezy takiej jak sylwestry, biesiady, pikniki^[4]. Równolegle Terentiew zainicjowała wieczory z Piwnicą pod Baranami czy benefisy w Teatrze Stu^[4]. W połowie lat 90. wprowadziła na antenę występy nieznanych wówczas kabaretów, które okazały się przebojem i charakterystyczną audycją TVP2^[4][3]. Zmieniła także wizerunek prezenterek telewizyjnych; uczyła zawodu m.in.: Agatę Młynarską, Grażynę Torbicką, Jolantę Fajkowską^[4][7].

Od 1 października 2006 do kwietnia 2007 była doradcą programowym właściciela oraz zarządu Telewizji Polsat ds. produkcji polskiej. Od kwietnia 2007 do stycznia 2023 pełniła funkcję dyrektora programowego Polsatu. W 2023 została członkiem rady nadzorczej Polsatu^[1]. Jako dyrektor programowa wpłynęła na zmianę wizerunku stacji głównie poprzez transmisje z masowych imprez i zakup sprawdzonych zachodnich formatów^[4].

Jest autorką książki-zbioru wywiadów Zwierzenia kontrolowane.

Działała w Fundacji Jolanty Kwaśniewskiej „Porozumienie bez barier”, należy do klubu „22” kierowanego przez Henrykę Bochniarz.

Pierwszym mężem był Robert Terentiew, dziennikarz, publicysta, z którym ma syna Huberta^[8], zaś drugim mężem dziennikarz Tadeusz Kraśko (ojciec Piotra Kraśki)^[8]. Oba małżeństwa zakończyły się rozwodami.

• 1980–1986: Kierownik Redakcji publicystycznej TVP.
• 1986–1991: Szef zespołu artystycznego TVP2.
• 1991–1998: Zastępca dyrektora ds. programowych w TVP2.
• 1998–2006: Dyrektor programowy w TVP2.

• 2006–2007: Doradca programowy Polsatu.
• 2007–2023: Dyrektor programowy Polsatu.
• od 2023: Członek rady nadzorczej Polsatu.

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (15 października 2004, postanowieniem prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego za wybitne zasługi dla kultury polskiej)^[9]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (12 listopada 1998, postanowieniem prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego w uznaniu wybitnych zasług dla rozwoju telewizji polskiej)^[10]
• Order „Za zasługi” III stopnia – Ukraina (2004)^[11]

Nagrody i wyróżnienia

• Nagroda Superwiktora (Wiktory 1996) dla osobowości telewizyjnych
• nagroda ZAiKS-u za popularyzację polskiej twórczości rozrywkowej (1999)^[12]
• III miejsce w kategorii Talk-show w plebiscycie Telekamery 2001
• Czerwona Kokardka (2003)^[13]
• ArtPrezydent w latach 2014/2015 na Interdyscyplinarnym Festiwalu Sztuk Miasto Gwiazd w Żyrardowie

Ze względu na sukcesy telewizyjne i pełnione stanowiska określana jest mianem „carycy polskiej telewizji”^[4]. Wskazywana jest przez media jako osoba, której medialne zainteresowanie zawdzięczają tacy artyści jak Justyna Steczkowska, Muniek Staszczyk czy Maciej Maleńczuk^[4]. Michał Wiśniewski określa ją mianem swojej „medialnej matki”^[14].