Nikoła Bakyrdżiew

Nikoła Bakyrdżiew

Никола Бакърджиев

Nikoła Bakyrdżiew (ok. 1931)
generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	26 września 1881 Tyrnowo
Data i miejsce śmierci	21 marca 1954 Sofia
Przebieg służby
Lata służby	1901–1934
Siły zbrojne	Armia Carstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	I wojna bałkańska II wojna bałkańska I wojna światowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Nikoła Bakyrdżiew

Никола Бакърджиев

Pełne imię i nazwisko	Никола Петков Бакърджиев
Data i miejsce urodzenia	26 września 1881 Wielkie Tyrnowo
Data śmierci	21 marca 1954
Minister wojny
Okres	od 11 stycznia 1929 do 31 stycznia 1931
Poprzednik	Iwan Wyłkow
Następca	Aleksandyr Kisjow
Multimedia w Wikimedia Commons

Nikoła Petkow Bakyrdżiew (bułg. Никола Петков Бакърджиев; ur. 26 września 1881 w Tyrnowie, zm. 21 marca 1954 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy, generał piechoty, szef sztabu armii bułgarskiej, minister wojny Carstwa Bułgarii (1929–1931).

Życiorys

W latach 1897–1901 kształcił się w szkole wojskowej w Sofii, uzyskując awans na stopień podporucznika artylerii^[2]. Po studiach służył w Szumenie. Naukę kontynuował w latach 1903–1907 w Akademii Wojskowej w Turynie. W czasie studiów odbył staż w 63 pułku piechoty, a także w pułku kawalerii stacjonującym w Mediolanie^[2]. Po powrocie do kraju prowadził zajęcia z taktyki ogólnej w szkole wojskowej w Sofii.

W czasie wojen bałkańskich zajmował stanowisko zastępcy szefa sztabu armii i uczestniczył w demarkacji granicy bułgarsko-tureckiej^[1]. W czasie I wojny światowej dowodził batalionem w 1 sofijskim pułku piechoty i brał udział w bitwie pod Turtucaią, a następnie w kampanii na terenie Dobrudży^[1]. Po zakończeniu wojny awansował na stopień pułkownika, wykładał w szkole wojskowej w Sofii i jednocześnie kierował sekcją historyczno-wojskową sztabu generalnego^[3]. W latach 1926–1929 i 1931–1934 pełnił funkcję szefa sztabu armii bułgarskiej. W 1929 objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Andreja Lapczewa^[1]. Podał się do dymisji w 1931. W 1934 otrzymał awans na stopień generała piechoty i pracował w komisji historyczno-wojskowej sztabu generalnego. W 1943 odmówił objęcia funkcji ministra wojny w rządzie Iwana Bagrianowa^[3]. Zmarł w 1954 w Sofii.

Był żonaty, miał syna Michaiła^[2].

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1901)
• porucznik (Поручик) (1904)
• kapitan (капитан) (1905)
• major (Майор) (1913)
• podpułkownik (Подполковник) (1917)
• pułkownik (Полковник) (1919)
• generał major (Генерал-майор) (1926)
• generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1930)
• generał piechoty (Генерал от пехотата) (1934)

Odznaczenia

• Order Waleczności 4. st. I i II klasy
• Order Świętego Aleksandra III st. i V st.
• Order Zasługi Wojskowej 1 st. i 2 st.
• Krzyż Żelazny 1 kl. i 2 kl. (Niemcy)
• Order Żelaznego Półksiężyca (Turcja)

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 43.
• Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.1. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 57.