Mrocznik
| Chalinolobus | |||
| Peters, 1867[1] | |||
 Przedstawiciel rodzaju – mrocznik duży (Ch. gouldii) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | strunowce | ||
| Podtyp | kręgowce | ||
| Gromada | ssaki | ||
| Podgromada | żyworodne | ||
| Infragromada | |||
| Rząd | nietoperze | ||
| Podrząd | mroczkokształtne | ||
| Nadrodzina | Vespertilionoidea | ||
| Rodzina | mroczkowate | ||
| Podrodzina | mroczki | ||
| Plemię | mroczaki | ||
| Rodzaj | mrocznik | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
| Vespertilio tuberculatus Forster, 1844 | |||
| Gatunki | |||
| |||
| |||
| |||
Mrocznik[2] (Chalinolobus) – rodzaj ssaków z podrodziny mroczków (Vespertilioninae) w obrębie rodziny mroczkowatych (Vespertilionidae).
Zasięg występowania
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Australii, na Nowej Gwinei, Nowej Kaledonii i Nowej Zelandii[3][4][5].
Morfologia
Długość ciała (bez ogona) 39,6–75 mm, długość ogona 26–50 mm, długość ucha 7,2–17,5 mm, długość tylnej stopy 6,1–9,6 mm, długość przedramienia 31–48 mm; masa ciała 3–18 g[4][6].
Systematyka
Rodzaj zdefiniował w 1867 roku niemiecki zoolog Wilhelm Peters w artykule poświęconym nietoperzom z Muzeum Historii Naturalnej w Lejdzie i Berlinie opublikowanym na łamach Monatsberichte der Königlichen Preussische Akademie des Wissenschaften zu Berlin[1]. Na gatunek typowy Peters wyznaczył (oryginalne oznaczenie) mrocznika nowozelandzkiego (Ch. tuberculatus).
Etymologia
Chalinolobus: χαλινος khalinos ‘kącik ust’; λοβός lobos ‘płatek’[7].
Podział systematyczny
Do rodzaju należą następujące gatunki[8][6][3][2]:
- Chalinolobus dwyeri Ryan, 1966 – mrocznik wielkouchy
- Chalinolobus picatus (Gould, 1852) – mrocznik łaciaty
- Chalinolobus nigrogriseus (Gould, 1852) – mrocznik siwy
- Chalinolobus gouldii (J.E. Gray, 1841) – mrocznik duży
- Chalinolobus neocaledonicus Revilliod, 1914 – mrocznik nowokaledoński
- Chalinolobus morio (J.E. Gray, 1841) – mrocznik czekoladowy
- Chalinolobus tuberculatus (Forster, 1844) – mrocznik nowozelandzki
Przypisy
- ↑ a b W. Peters. Fernere Mittheilungen zur Kenntnifs der Flederthiere, namentlich uber Arten des Leidener und Britischen Museums. „Monatsberichte der Königlichen Preussische Akademie des Wissenschaften zu Berlin”. Aus dem Jahre 1866, s. 679, 1866. (niem.).
- ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 122–123. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 222–224. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ a b R. Moratelli, C. Burgin, V. Cláudio, R. Novaes, A. López-Baucells & R. Haslauer: Family Vespertilionidae (Vesper Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 795–799. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Chalinolobus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-03-05]. (ang.).
- ↑ a b Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 533–534. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 178, 1904. (ang.).
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-01-18]. (ang.).
