Małgorzata Willaume

Małgorzata Willaume

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1951 Łódź
Data śmierci	21 grudnia 2020
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia
Alma Mater	Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
Doktorat	1 czerwca 1980
Habilitacja	1990
Profesura	4 kwietnia 2005
Uczelnia	Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
Odznaczenia

Małgorzata Julia Willaume (ur. 17 stycznia 1951 w Łodzi, zm. 21 grudnia 2020^[1][2]) – polska historyczka, wykładowczyni, badaczka dziejów Rumunii.

Życiorys

Była córką historyka i działacza politycznego Juliusza Willaume^[3]. Kiedy miała dwa lata, jej rodzina przeprowadziła się do Lublina^[3]. Studia historyczne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie ukończyła w 1973^[3]. Po uzyskaniu magisterium zaczęła pracę w Katedrze Historii Powszechnej Nowożytnej^[3]. Doktorat obroniła w 1980 pod kierunkiem Wiesława Śladkowskiego^[3]. Nosił on tytuł Stosunki polityczne polsko-rumuńskie w dobie Wiosny Ludów^[3].W latach 80. była stypendystką rządu francuskiego w Paryżu, gdzie badała dzieje polsko-francuskiej wymiany intelektualnej w międzywojniu^[4]. Habilitację uzyskała w 1990^[4]. Tytuł naukowy profesora uzyskała w 2005. Na uczelni była zatrudniona do przejścia na emeryturę w 2020^[3].

Specjalizowała się w historii nowożytnej i najnowszej. Opracowała i wydała dzienniki oraz korespondencję Zygmunta Lubicz-Zaleskiego^[5]. Jest autorką przekrojowej monografii poświęconej dziejom Rumunii^[6]. Należała do redakcji czasopisma „Dzieje Najnowsze”^[6].

Była członkinią Komisji do Badań Diaspory Polskiej Polskiej Akademii Umiejętności, członkinią prezydium Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk oraz członkinią zarządu Towarzystwa Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej. Pełniła funkcję kierowniczki Zakładu Historii Powszechnej XIX wieku w Instytucie Historii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie^[7]. W 2012 została członkiem prezydium Komitetu Nauk Historycznych PAN^[8]. Współpracowała z lubelskim oddziałem Alliance française i Towarzystwem Przyjaźni Polsko-Francuskiej^[9]. Była także redaktorem naczelnym sekcji historycznej (sectio F.) wydawanego przez uczelnię czasopisma Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska^[10].

Odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Ważniejsze publikacje

• Polacy w Rumunii (1981)
• Drogi do niepodległości: polskie i rumuńskie koncepcje polityczne i ich realizacja w latach 1837–1849 (1984)
• Humaniści polscy nad Sekwaną w latach 1919–1939 : o polsko-francuskich kontaktach w dziedzinie nauk humanistycznych (1989)
• Polska obecność w kulturze Francji: XVIII–XX wiek (do 1939 r.) (1991, wraz z Wiesławem Śladkowskim i Stanisławem Wiśniewskim)
• Rumunia (2004)
• Nowe kraje Unii Europejskiej – Bułgaria, Rumunia (2007, wraz z Adamem Koseskim)

Przypisy

Bibliografia

• Prof. dr hab. Małgorzata Julia Willaume, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-08-07] .
• Katalog Biblioteki Narodowej
• Profil na stronie Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. umcs.lublin.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-26)].
• PiotrP. Bednarz PiotrP., MałgorzataM. Nossowska MałgorzataM., Profesor Małgorzata Willaume (17 I 1951 – 21 XII 2020). Badaczka dziejów Rumunii i związków polsko-francuskich XIX/XX w., „Res Historica” (51), 2021, s. 839-850, DOI: 10.17951/rh.2021.51.839-850 .