Live in Central Park, NYC

Live in Central Park, NYC 07-01-74 – album koncertowy King Crimson, wydany w kwietniu 2000 roku nakładem Discipline Global Mobile jako CD. Ukazał się on jako nr 10. w serii wydawniczej „The King Crimson Collectors' Club”^[1].

W marcu 1974 roku King Crimson wyruszył w trasę koncertową, najpierw po Europie, a później po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Trasa zakończyła się występem zespołu w nowojorskim Central Parku. Jego ówczesny skład tworzyli: Robert Fripp, David Cross, Wetton i Bill Bruford. David Cross odszedl po zakończeniu trasy^[2]. Podczas koncertu zespół wykonał, nie licząc „21st Century Schizoid Man”, głównie materiał z albumów: Larks’ Tongues in Aspic, Starless and Bible Black i Red^[3].

Lista i informacje według Discogs^[1]:

1.	Walk On... No Pussyfooting	2:11
2.	21st Century Schizoid Man	7:58
3.	Lament	4:49
4.	Exiles	7:53
5.	Improv: Cerberus	8:27
6.	Easy Money	6:26
7.	Fracture	11:20
8.	Starless	12:31
9.	The Talking Drum	5:30
10.	Larks' Tongues In Aspic: Part 2	6:55
		1:14:00

Do albumu dołączono 12-stronicową książeczkę.

Nagrano na żywo podczas Schaefer Music Festival 1974, Wollman Rink, Central Park, Nowy Jork, USA, 1 lipca 1974 roku.

• Robert Fripp – gitara, melotron, pianino elektryczne
• David Cross – skrzypce, melotron, pianino elektryczne
• John Wetton – gitara basowa i śpiew
• Bill Bruford – perkusja, instrumenty perkusyjne

• projekt (okładki) – Hugh O'Donnell
• edycja cyfrowa – Alex R. Mundy
• produkcja – David Singleton, Robert Fripp

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[3]
Prog Archives	[4]
Teraz Rock	[5]

Eetu Pellonpaa z magazynu Prog Archives uważa, że ten skład zespołu najlepiej wybrzmiał w „21st Century Schizoid Man”. Równie wysoko ocenił kolejne utwory: „Lament” – „dobra wersja utworu”, „Exiles” – „najlepsze momenty tego albumu” i „Starless” – „naprawdę wybitny występ”. Ostatecznym hitem nazwał klasyczne połączenie „The Talking Drum' z „Larks' Tongues In Aspic: Part 2”,. Jedyne zastrzeżenia recenzent miał do jakości dźwięku, którą określił jako „przeciętną”^[4].

Według Lindsaya Planera z AllMusic „podczas gdy nagranie jest bardzo dobre – nie świetne – porywające, muzyczne wybryki zespołu z nawiązką rekompensują wszelkie braki w wierności dźwięku”, a „zespół ten można porównać do jednego, polirytmicznego organizmu”. Autor zwraca uwagę na twórczy wkład Billa Bruforda i Johna Wettona w interpretację utworów „Exiles” i „Fracture” oraz całego zespołu w „Starless”, w którym osiągnął on „kulminację”, zaś zamykający go instrumentalny jam należy – jego zdaniem – „do najlepszych dzieł zespołowych, jakie powstały pod szyldem King Crimson”^[3].

Odmiennego zdania jest Jordan Babula z miesięcznika Teraz Rock: według niego materiał muzyczny brzmi jak „kiepski bootleg, a zespół niekoniecznie był w najlepszej formie” (jako przykłady wymienił „wymęczony” „21st Century Schizoid Man” i „Exiles”). Tym niemniej wyróżnił improwizację „Cerberus” oraz finałowy „Larks' Tongues In Aspic: Part 2”^[5].