Linia kolejowa Lüderitz – Seeheim

Linia kolejowa

Lüderitz – Seeheim
Dane podstawowe
Długość	318 km
Rozstaw szyn	1067 mm
Opuszczony dworzec w Garub
Przebieg Legenda eksploatowana / istniejąca   zlikwidowana / rozebrana lub planowana kolej metro lub kolej lekka stacja kolejowa/stacja metra przystanek stacja bez ruchu pasażerskiego ładownia, posterunek ruchu itp przystanek częściowo używany koniec linii odcinek odcinek w tunelu odcinek na estakadzie wiadukt most tunel pod wodą zmiana kilometrażu granica państwowa / inna mijanka przejazd kolejowo-drogowy przeprawa promowa     odcinek zelektryfikowany   0,0 Lüderitz 1,5 Burenkamp 18,0 Kolmanskop 24,0 Grasplatz 37,0 Rotkop (Rotkuppe) Haalenberg 72 Tschaukaip (Tsaukap) 96,0 Garub 140,0 Aus 143,0 Güterbahnhof Aus 172,0 Schakalskuppe 206,0 Kuibis 236,0 Buchholzbrunn 246,0 Goageb (Konkiep) 269,0 Sandverhaar 284,0 Feldschuhhorn Fish River 318,0 Seeheim ← Linia do Grünau 319,0 Seeheim Noord ↓ Linia do Keetmanshoop
Multimedia w Wikimedia Commons

Linia kolejowa Lüderitz – Seeheim – niezelektryfikowana linia kolejowa w Namibii łącząca leżący na wybrzeżu Lüderitz z Seeheim.

Nad Zatoką Lüderitza i szerokim na 140 km pasie w głąb lądu nie ma słodkiej wody, a transport wody drogą lądową przez zwierzęta był stosunkowo drogi. Podczas gdy transport z głębi lądu nad zatokę pochłaniał rocznie 40 milionów marek niemieckich, koszt budowy linii kolejowej pomiędzy Lüderitz i Keetmanshoop wyniósł łącznie 27,6 milionów marek^[1]. Budowa i obsługa linii została zlecona Deutsche Kolonial-Eisenbahn-Bau- und Betriebsgesellschaft (DKEBBG). Roboty rozpoczęto pod koniec 1905 roku, a 1 listopada 1906 oddano do użytku odcinek do Aus^[1]. Kolejny odcinek z Aus do Keetmanshoop zbudowano po początkowych trudnościach finansowych w ciągu 15 miesięcy w latach 1906/1907 i 1908/1909, budując przy okazji odgałęzienie z Seeheim do Kalkfontein Süd, dzisiejszego Karasburga^[1].

Największym problemem w eksploatacji był skrajny niedobór wody^[1]. W Lüderitz, ale także w Aus nie było źródła wody, a więc brakowało wody do zasilania parowozów. Parowozy kondensacyjne jeszcze nie istniały w tamtych czasach. Wykorzystywano wodę z dwóch zakładów odsalania wody morskiej w Lüderitz, co było niezwykle kosztowne, ale tańsze od sprowadzania wody drogą morską z Kapsztadu^[2]. Dopiero po jakimś czasie wykonano odwiert w Garub^[2]. Trasę obsługiwały^[2]:

• 22 lokomotywy,
• 15 wagonów osobowych,
• 243 wagony towarowe,
• 2 cysterny do transportu wody,
• 52 wagony platformy.

Personel składał się z 515 pracowników, w tym 125 Europejczyków. Początkowo ruch był obsługiwany przez dwa mieszane towarowo-osobowe pociągi tygodniowo na trasie Lüderitz – Keetmanshoop, ale po kilku latach został zmniejszony do jednego składu na tydzień. Ruch odbywał się tylko podczas dnia, tak by zapewnić nocleg pasażerów w Kuibis. W kolejnych latach pojawił się jeden pociąg ekspresowy, który zdołał pokonać trasę w jeden dzień. W Seeheim pociągi prowadzące wagony osobowe miały skomunikowanie ze składami do Kalkfontein^[3].

Regularny ruch towarowy obsługiwany przez TransNamib odbywa się na odcinku Keetmanshoop – Aus, a ruch pasażerski jedynie na odgałęzieniu z Windhuk przez Seeheim Noord do Karasburga. Począwszy od 2001 roku odcinek pomiędzy Aus i Lüderitz był całkowicie przebudowywany, w celu poprawienia dostępu do portu w Lüderitz^[4]. Zakończenie budowy było zaplanowane na 2012 rok^[5][6]. Przez dłuższy czas prace budowlane były bardzo powolne^[7]. 13 listopada 2014 roku ogłoszono ukończenie całej trasy. Modernizacja linii kosztowała 540 milionów dolarów namibijskich^[8]. 19 listopada 2014 roku odbył się pierwszy od 18 lat przejazd pociągu do Lüderitz^[9].

• Brenda Bravenboer, Walter Rusch: The First 100 Years of State Railways in Namibia. Windhoek 1997, ISBN 0-86976-401-2.
• Helmut Schroeter: Die Eisenbahnen der ehemaligen deutschen Schutzgebiete Afrikas und ihre Fahrzeuge (= Die Fahrzeuge der deutschen Eisenbahnen 7.) Frankfurt 1961.

• Koleje w Namibii. Opracowanie naukowe Klaus Dierks, 2004