Krzysztof Chomiczewski

Krzysztof Chomiczewski

pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	1942 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1979–2002
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie Siły Zbrojne RP
Formacja	wojskowa służba zdrowia
Jednostki	WAM, WIHiE, WIM
Stanowiska	adiunkt, docent kierownik zakładu zastępca komendanta komendant
Główne wojny i bitwy	(-)
Późniejsza praca	WIHiE, WIM, SGSP, AWF, WAT
Odznaczenia

Krzysztof Józef Maria Chomiczewski^[3] - polski lekarz, specjalista epidemiolog i patomorfolog, profesor doktor habilitowany nauk medycznych. Specjalizuje się w patologii radiacyjnej, a także w patomorfologii transplantacji i onkologicznej. Ponadto ekspert w zakresie epidemiologii ze szczególnym uwzględnieniem broni biologicznej oraz obrony przed tym rodzajem broni i bioterroryzmem.

Urodził się 9 czerwca 1942 roku w Warszawie w rodzinie lekarza wojskowego Jana Chomiczewskiego. Po ukończeniu szkoły średniej studiował na kierunku lekarskim w Akademii Medycznej w Łodzi (1965). Po odbyciu stażu podyplomowego w Szpitalu im. Sonenberga w Łódzi rozpoczął w 1967 pracę jako asystent (pracownik cywilny) w Zakładzie i Katedrze Patomorfologi Wojskowej Akademii Medycznej, a następnie w 1972 jako starszy asystent. W 1972 obronił pracę doktorską i w 1975 został adiunktem. W 1979 uzyskał stopień doktora habilitowanego oraz rozpoczął zawodową służbę wojskową kontynnując prace na WAM, a w 1981 objął stanowisko docenta. W 1986 przeniósł się do Warszawy i objął stanowisko kierownika Zakładu Radiobiologii Wojskowego Instytutu Higieny i Epidemiologii im. gen. Karola Kaczkowskiego w Warszawie. Głównymi kierunkami prowadzonych badań naukowych była patologia radiacyjna, a badania dotyczyły przede wszystkim zależności między wiekiem w momencie napromienienia a wystąpieniem odległych skutków popromiennych oraz modyfikacji odpowiedzi popromiennej organizmu, zastosowanie metod badań ilościowych w patomorfologii. Ponadto inne kierunki badań to patomorfologia gruczołów dokrewnych, patomorfologia transplantacji i patomorfologia onkologiczna. W 1988 rozpoczyna współpracę z Zakładem Patomorfologii Klinicznej Wojskowego Instytutu Medycznego.

25 listopada 1992 nadano mu tytuł profesora w zakresie nauk medycznych^[2]. W tym samym roku objął stanowisko zastępcy Komendata Wojskowego Instytutu Higieny i Epidemiologii im. gen. Karola Kaczkowskiego a w 1996 został Komendantem Instytutu. W 2002 w związku ze zmianą statusu Instytutu, ustąpił ze stanowiska Komendanta oraz zakończył zawodową służbę wojskową. Kontynuuował pracę w WIHiE kierując Międzyzakładową Pracownią Ochrony Przed Bioterroryzmem do 2005. Następnie rozpoczął pracę jako kierownik Pracowni Zagrożeń Biologicznych w Katedrze Analiz i Prognoz Bezpieczeństwa Wydziału Inżynierii Bezpieczeństwa Cywilnego Szkoły Głównej Służby Pożarniczej (do 2007). Kolejno kierował Zakładem Patologii Ogólnej i Narządu Ruchu w Katedrze Fizjoterapii Wydział Rehabilitacjii w Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie (do 2012). W latach 2009-2017 na stanowisku profesora zwyczajnego w Zakładzie Radiometrii i Monitoringu Skażeń w Instytutucie Chemii Wydziału Nowych Technologii i Chemii Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego.

Jako nauczyciel akademcki był zaangażowany w działalność dydaktyczna i kształcenie młodej kadry naukowej: jako wykładowca WAM, w tym dodatkowo przez 13 lat opiekun Studenckiego Koła Naukowego przy Katedrze i Zakładzie Patomorfologii. Był promotorem 4 przewodów doktorskich, kierownikiem specjalizacji 3 lekarzy. Prowadził seminaria naukowe w WIHiE, wykłady na kursach dla specjalizujących się lekarzy i służb ratunkowych. Prowadził wykłady, ćwiczenia i seminaria dyplomoweh i magisterskie oraz był promotorem prac inżynierskich i magisterskich w SGSP, AWF i WAT.

Członek Polskiego Towarzystwa Patologów (od 1967), Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych im. Marii Skłodowskiej-Curie (od 1971, 1986-2004 członek Zarządu Głównego, 1995-2004 wiceprezes, od 2007 r. Członek Honorowy), European Society for Radiation Biology (1977- 2001), Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych (od 2003) oraz Polskiego Towarzystwa Naukowego Człowiek w Ekstremalnych Warunkach. Aktywny członek Wojskowej Izbie Lekarskiej (WIL) jako delegat, zastępca rzecznika i rzecznik odpowiedzialności zawodowej oraz sędzia Sądu Lekarskiego WIL.

Desygnowany przez MON jako konsultant krajowy ds. obronności w dziedzinie epidemiologii (2001- 2005 oraz 2008 - 2020). W latach 2003-2009 ekspert Komitetu Ochrony Cywilnej NATO (Civil Protection Commitee - CPC NATO). Był przewodniczącym Komisji Epidemiologii Chorób Zakaźnych i Bioterroryzmu Rady Sanitarno-Epidemiologicznej przy Głównym Inspektorze Sanitarny (2003 - 2011) oraz członkiem Zespołu Konsultacyjnego do spraw Oceny Zagrożeń Biologicznych przy Biurze Bezpieczeństwa Narodowego (2006 - 2010). Członek Rad Naukowych: Wojskowego Instytutu Higieny i Epidemiologii (1986 – 2019), Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej (1997 - 2012, od 2008 przewodniczący), Centralnego Szpitala Klinicznego Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie (1997-2003), Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny (1999 - 2021, od 2007 przewodniczący). Członek komitetów redakcyjnych: Roczniki PZH^[4] oraz Polish Hyperbaric Research^[5].

Autor 226 publikacji (prace oryginalne, przeglądowe i książki – 96, referaty i doniesienia na międzynarodowych kongresach i zjazdach naukowych publikowane w formie streszczeń – 41, referaty i doniesienia na krajowych kongresach i zjazdach naukowych publikowane w formie streszczeń – 78, skrypty dla studentów i inne publikacje - 11).

Tytuł „Przodującego Nauczyciela Akademickiego” (Komendant WAM, 1977); Nagroda Zespołowa III° Państwowej Rady ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej (1972), Nagroda im. prof. dr Wilhelma Czarnockiego przyznana przez Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Patologów (1974), Nagroda Zespołowa II° Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych (1979), Nagroda Komendanta WAM za najlepszą rozprawę habilitacyjną (1980), Nagroda Zespołowa III° Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych (1995), nagroda dydaktyczna I stopnia (zespołowa) Rektora Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego za współautorstwo publikacji pt. ”Choroby wirusowe w praktyce klinicznej” (2018).

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2002)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski - 2000)
• Złoty Krzyż Zasługi (srebrny 1982, złoty - 1987)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1982)
• Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (złoty –1998, srebrny – 1989, brązowy – 1976)
• Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju" (złoty – 1994, srebrny – 1983, brązowy – 1978)
• „ Meritus pro Medicis” (2016)
• Odznaka „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1985)
• Honorowa Odznaka miasta Łodzi (1984)
• Honorowa Odznaka Polskiego Czerwonego Krzyża (III° – 1995, II° – 2002)
• odznaki honorowe i pamiątkowe: Wojskowej Akademii Medycznej, Wojskowego Instytutu Medycznego, Wojskowej Akademii Technicznej

• prof. dr hab. Krzysztof Chomiczewski w Ludzie Nauki [dostęp 9 marca 2025]
• prof. dr hab. Krzysztof Chomiczewski w Nauka Polska [dostęp 9 marca 2025]
• Krzysztof Chomiczewski w bazie PubMed [dostęp 9 marca 2025]
• prof. dr hab. Krzysztof Chomiczewski w Nauka Polska [dostęp 9 marca 2025]
• Krzysztof Chomiczewski w katalogu Biblioteki Narodowej [dostęp 9 marca 2025]