Klęcino

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Klęcino

wieś
Państwo	Polska
Województwo	pomorskie
Powiat	słupski
Gmina	Główczyce
Liczba ludności (2011)	244[2]
Strefa numeracyjna	59
Kod pocztowy	76-220[3]
Tablice rejestracyjne	GSL
SIMC	0744491
Położenie na mapie gminy Główczyce Klęcino
Położenie na mapie Polski Klęcino
Położenie na mapie województwa pomorskiego Klęcino
Położenie na mapie powiatu słupskiego Klęcino
54°36′07″N 17°20′54″E/54,601944 17,348333[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Klęcino (kaszb. Klicëno, Knicëno lub też Klisëno, niem. Klenzin^[4]) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Główczyce.

Nazwa, wzmiankowana po raz pierwszy w formie Klentzin w 1505, ma pochodzenie słowiańskie. Co do jej charakteru wysunięto następujące hipotezy etymologiczne:

• nazwa topograficzna, powstała przez dodanie do pomorskiej nazwy pospolitej *klęčь ║ *klękъ „coś zgiętego” formantu -no^[5],
• nazwa dzierżawcza, powstała przez dodanie do nazwy osobowej *Klęt ║ *Klęcz formantu -ino^[5].

Friedrich Lorentz odnotował formę nazwy w lokalnych gwarach słowińskich: Knï̂cänɵ wraz z nazwami mieszkańców: Knȧ̃cȯu̯n, Knȧ̃cȯu̯nkă „klęcinianin, klęcinianka”^[6]. Niemiecka nzwa Klenzin jest adaptacją fonetyczną pierwotnej nazwy słowiańskiej^[5]. Współczesna polska nazwa Klęcino w miejsce oczekiwanej *Klęczno została ustalona na podstawie błędnej rekonstrukcji zaproponowanej przez Stanisława Kozierowskiego^[5].

Rada Języka Kaszubskiego proponuje kaszubską formę nazwy Klãcëno^[7].

Wieś stanowiła lenno rodu von Lettow. Byli jego właścicielami do końca XIX wieku^[8].

W 1910 wieś kupił Wilhelm von Krockow z Rumska (linia Krockow-Ossecken). W 1928 jako właściciela notowano Otto Christopha von Wickeran Grafa von Krockow, który miał czworo dzieci, z których II wojnę światową przeżył tylko urodzony w 1927 Christian Graf von Krockow. Ostatnią właścicielką majątku była hrabina Libussa von Krockow, siostra Christiana. Mieszkała w Klęcinie do 1934^[8].

W XVII wieku Lettowowie wybudowali w Klęcinie pałac^[8]. Został rozebrany przez miejscową ludność po 1945^[9].

Według lokalnej legendy w 1944 w piwnicy pałacu znaleziono skarb, który niespodziewanie zniknął w kolejnym roku. We wsi opowiadano o nim przez poprzednich 300 lat. Przypuszczano, że w czasie wojny trzydziestoletniej właściciele majątku ukryli w pałacu swoje dobra^[8].

W latach 1946–1947 do wsi sprowadzili się osadnicy z zachodniej części Kurpi Zielonych, m.in. ze wsi Parciaki, Żelazna, Połoń, Dynak (współczesna gmina Jednorożec), Jastrząbka (gmina Baranowo). Była to emigracja o charakterze ekonomicznym. Do Klęcina przybyły też osoby m.in. z Janowa i Przasnysza, a w okolicy, na terenie gminy Główczyce, zamieszkały osoby z innych regionów Polski (Kieleckie, Poznańskie, Wileńszczyzna, Kaszuby, Wołyń, Lwowskie, Kujawy, Bieszczady). Część przyjeżdżała dobrowolnie, inni byli przesiedlani. Niektórzy, także Kurpie, otrzymywali działki jako wojskowi. Druga fala osadnicza to lata 50. XX wieku (po wysiedleniu ludności niemieckiej). Osadnicy po kilku latach sprowadzali swoich bliskich. W pewnym okresie Kurpiów w Klęcinie było tak dużo, że tylko 3 rodziny mieszkające we wsi nie były kurpiowskie^[10].

W latach 50. XX wieku we wsi powstało koło gospodyń wiejskich, z którego w 1973, po wystawieniu sztuki teatralnej opartej na zwyczajach weselnych z Kurpi, powstał zespół Klęcinianki. To jedyny na Pomorzu zespół kurpiowski^[10]. W 2024 został wyróżniony Nagrodą Prezesa Związku Kurpiów Kurpik 2023 w kategorii Budzenie tożsamości^[11].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.