Kenorland
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Kenorland był według tektoniki płyt jednym z najwcześniejszych superkontynentów na Ziemi, istniejącym w okresie od 2,7 do 2,1 miliarda lat temu[1]. Utworzył się on w erze neoarchaicznej na skutek akrecji (zderzenia) neoarchaicznych kratonów i utworzenia nowej skorupy kontynentalnej w masywnych erupcjach wulkanicznych, a rozpadł w paleoproterozoiku.
Kenorland składał się z Laurencji (kratonu będącego główną częścią dzisiejszej Ameryki Północnej i Grenlandii), Bałtyki (dzisiejsza Skandynawia i Bałtyk), zachodniej Australii i Kalahari.
Na rekonstrukcję superkontynentu pozwala orientacja paleomagnetyczna skał z tego okresu i znajdujące się w nich liczne dajki, jak również istnienie podobnych sekwencji stratygraficznych na różnych kontynentach.
Kenorland nie był z pewnością najdawniejszym lądem na Ziemi. Znajdująca się w jego centrum Tarcza fennoskandzka powstała dużo wcześniej – ponad 3,1 mld lat temu. Kraton Yilgarn (dzisiejsza Australia zachodnia) zawiera kryształy cyrkonu, datowane na 4,4 mld lat.
Zobacz też
- cykl superkontynentalny
- paleokontynent
- Walbara
- Ur
Przypisy
- ↑ Andrzej Hołdys. Gdzie się podziało pół miliarda lat?. „Wiedza i Życie”. Marzec 2019 nr 3 (1011), s. 57. Warszawa: Prószyński Media. ISSN 0137-8929.