Juliusz Iskierski
 marszałek polny porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 31 maja 1852 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 13 czerwca 1916 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1872–1913 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 14 Brygada Kawalerii |
| Stanowiska | komendant pułku |
Juliusz Iskierski (ur. 31 maja 1852 we Lwowie[1], zm. 13 czerwca 1916 w Wiedniu) – marszałek polny porucznik cesarskiej i królewskiej Armii.
Życiorys
Urodził się we Lwowie w rodzinie mieszczańskiej[2]. Ukończył Akademię Wojskową w Wiener Neustadt z wynikiem bardzo dobrym. Służbę wojskową rozpoczął 1 sierpnia 1872 w 9 Bukowińskim Pułk Dragonów w Tarnopolu, w stopniu porucznika. W 1874 z wynikiem celującym ukończył brygadową szkołę oficerską. W 1877 awansował na nadporucznika i objął tymczasowe dowództwo szwadronu. Pod koniec 1877 rozpoczął studia w Wojskowym Instytucie Nauczycieli Jazdy Konnej po ich zakończeniu w latach 1879–1882 był adiutantem pułku. 1 maja 1885 awansował na rotmistrza i został przydzielony do Szkoły Kadetów Kawalerii w Hranicach na stanowisko nauczyciela taktyki i organizacji wojska, a od 1888 również komendanta 1. szwadronu szkolnego[3]. W 1892 ponownie w 9 Pułku Dragonów w Czerniowcach[4]. Po ukończeniu kursu dla oficerów sztabowych 1 maja 1894 awansował na stopień majora.
W tym samym roku został przeniesiony do Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 6 w Weis na stanowisko komendanta 1. dywizjonu. 1 maja 1897 otrzymał stopień podpułkownika. Od 1899 dowodził Pułkiem Ułanów Obrony Krajowej Nr 1 w Kołomyi. 1 maja 1900 otrzymał awans na pułkownika wraz z pułkiem przeniósł się w 1901 do Lwowa na stanowisku dowódcy pułku pozostał do 1906.
Od 1906 pełnił funkcję komendanta 14 Brygady Kawalerii w Rzeszowie. W listopadzie 1906 awansował na stopień generała majora. W 1907 został wyznaczony na stanowisko komendanta nowo utworzonej 2 Brygady Kawalerii Obrony Krajowej w Ołomuńcu. 24 stycznia 1909 objął dowództwo 21 Brygady Kawalerii we Lwowie i na tym stanowisku został kolejne 3 lata[5][6]. W 1910 został mianowany na stopień marszałka polnego porucznika[5]. 24 lutego 1912 objął dowództwo 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie. 28 listopada 1912 odszedł na urlop zdrowotny. W marcu 1913 otrzymał nobilitację szlachecką[7]. 1 kwietnia 1913 został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał we Lwowie, ale przed zajęciem Lwowa przez Rosjan w sierpniu 1914 ewakuował się do Wiednia, gdzie zmarł 13 czerwca 1916[5].
Przypisy
- ↑ Die k. k. bzw. k. u. k. Generalität 1816-1918, s. 77. oesta.gv.at. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-03)]..
- ↑ Rydel 2001 ↓, s. 209.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1891 ↓, s. 616, 869.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1894 ↓, s. 654.
- ↑ a b c Kronika żałobna. „Głos Rzeszowski”, s. 3, nr 26 z 18 czerwca 1916.
- ↑ Awans listopadowy w c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 246 z 29 października 1910.
- ↑ Nadania szlacheckie w zaborze austryjackim 1773 – 1918. stankiewicze.com. [dostęp 2016-03-22].
Bibliografia
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1891. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1891.
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1894. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1894.
- Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868–1918. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001. ISBN 83-7188-235-1.
Kontrola autorytatywna (osoba):
