Julia Brystiger

Julia Brystiger

Imię i nazwisko po urodzeniu	Julia Prajs
Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1902 Stryj, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	9 października 1975 Warszawa, Polska
Posłanka do Krajowej Rady Narodowej
Okres	od 1 stycznia 1944 do 17 stycznia 1947
Przynależność polityczna	Polska Partia Robotnicza
Małżonek	Chaim Nuta Brüstigier
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Julia Brystiger (także Julia Brystigerowa^[1]) z domu Prajs (Preiss)^[2][a] ps. Luna, Daria, Ksenia, Maria, Julia Prajs^[3] (ur. 25 listopada 1902 w Stryju^[2], zm. 9 października 1975 w Warszawie^[4][5][6]) – polska działaczka komunistyczna, doktor filozofii, członek KPZU/KPP, PPR i PZPR, członek Zarządu Głównego Związku Patriotów Polskich, pełnomocnik tajnego Centralnego Biura Komunistów Polski przy Komitecie Centralnym WKP(b) (1944)^[7], posłanka do KRN, redaktor w Państwowym Instytucie Wydawniczym^[8]. W latach 1944–1956 funkcjonariuszka aparatu bezpieczeństwa Polski Ludowej, dyrektor departamentu V i III Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Posądzana o okrucieństwo i stosowanie tortur podczas przesłuchań, zyskała przydomek Krwawej Luny, mimo braku dowodów na stosowanie przez nią przemocy^[9][5]. W latach 1962–1974 inwigilowana przez Służbę Bezpieczeństwa^[6].

Urodziła się w rodzinie żydowskiej, jako córka Hermanna Preissa, magistra farmacji w Stryju, i Berty z Salzerbergów, córki Marjem i Izaaka, właściciela dóbr w Nowym Siole^[2]. Miała trójkę rodzeństwa – braci Jerzego i Feliksa oraz siostrę Olgę^[6]. W styczniu 1920 wyszła za mąż za adwokata i doktora filozofii Chaima Nute Brüstigera^[10]. W 1923 rozstała się z mężem, brak jest jednak informacji o rozwodzie, prawdopodobnie więc pozostawała formalnie w związku małżeńskim aż do śmierci Chaima w 1932^[10]. W 1920 ukończyła gimnazjum we Lwowie, a w 1926 studia historyczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza, doktorat pt. Mikołaj Lasocki obroniła w 1926 pod kierunkiem prof. Jana Ptaśnika^[11]. Następnie w latach 1927–1928 kontynuowała naukę w Paryżu^[12].

Po powrocie ze stypendium w Paryżu nie zdecydowała się kontynuować pracy naukowej i poświęciła się działalności komunistycznej^[13]. W 1928 zdała egzamin pedagogiczny.

Po powrocie z Francji zaczęła pracować jako nauczycielka historii w żydowskim gimnazjum Chaima Epsztajna w Wilnie oraz w seminarium nauczycielskim „Tarbut”. Działała również w Związku Zawodowym Nauczycieli Szkół Średnich^[14]. W 1929 została zwolniona z pracy za organizację strajku nauczycieli^[14].

Od 1927 działała w Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (MOPR) i w komórce techniki partyjnej Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy (KPZU), autonomicznej sekcji Komunistycznej Partii Polski. Od połowy tego roku zasiadała w egzekutywie Komitetu Obwodowego MOPR. Od 1931 działała w Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy^[14]. Od kwietnia 1931 była wydawcą i redaktorem legalnego tygodnika komunistycznego „Przegląd Współczesny”. W październiku 1931 pismo zostało zdelegalizowane za propagowanie komunizmu, a Brystigerowa została skazana na dwa tygodnie więzienia za redagowanie tygodnika^[14]. Od 1932 była funkcjonariuszem partyjnym (tzw. funkiem – etatowym działaczem partii), pełniąc kolejno funkcje sekretarza propagandy i agitacji Komitetu Obwodowego KPZU we Lwowie, Przemyślu, Drohobyczu i od września 1932 ponownie we Lwowie.

Za działalność w nielegalnych strukturach KPP w październiku 1932 została aresztowana i skazana w tzw. procesie Berkowicza (od nazwiska działacza komunistycznego Leonarda Berkowicza) na 10 miesięcy więzienia^[15]. Po zwolnieniu została członkiem egzekutywy KC MOPR. Obsługiwała obwody wołyński i stanisławowski tej organizacji. Pod koniec 1934 została na krótko zawieszona w prawach członka partii. Po złożeniu samokrytyki latem 1935 objęła funkcję sekretarza Komitetu Okręgowego KPZU Stryj-Sambor. Od 1935 zajmowała się problematyką chłopską i rolną w Centralnej Redakcji KPZU we Lwowie.

W 1936 została sekretarzem Komitetu Centralnego MOPR Zachodniej Ukrainy. Miała się zajmować utworzeniem Frontu Ludowego na Ukrainie, czyli koalicji komunistów z innymi partiami lewicy^[14]. Organizowała prokomunistyczny Kongres Pracowników Kultury we Lwowie w maju 1936. W kwietniu 1937 została kolejny raz aresztowana i skazana na 6 lat więzienia (kara została jedna potem obniżona i wyszła na wolność 2 kwietnia 1939)^[14]. W czasie odbywania kary była starostą komuny więziennej (grupy więźniów odbywających wyroki za działalność komunistyczną)^[14]. Ze względu na pobyt w więzieniu ominęła ją czystka wśród polskich komunistów, której dokonywano wówczas na polecenie Stalina^[14].

Po agresji ZSRR na Polskę we wrześniu 1939, okupacji wschodnich województw Rzeczypospolitej przez Armię Czerwoną i aneksji tych terenów przez ZSRR przyjęła obywatelstwo radzieckie. Pracowała w Radzie Związków Zawodowych we Lwowie, była sekretarzem Komitetu Obwodowego MOPR^[16]. Zajmowała się głównie sprawami bytowymi polskich komunistów, którzy znaleźli się we Lwowie, poznała tam m.in. Władysława Gomułkę i Józefa Różańskiego^[16]. W 1940 została „członkiem wszechzwiązkowym” KC MOPR. W tym czasie współpracowała – razem z grupą innych komunistów – z wydawnictwem „Nowe Widnokręgi” we Lwowie. Po wybuchu w czerwcu 1941 wojny niemiecko-sowieckiej zbiegła do Charkowa, a następnie do Samarkandy^[16]. Zajmowała się pomocą żywnościową i bytową dla polskich komunistów w Samarkandzie^[16]. W latach 1943–1944 zasiadała w Zarządzie Głównym Związku Patriotów Polskich^[16]. Zajmowała się organizacją struktur terenowych ZPP i działalnością propagandową, m.in. pisała artykuły do pisma „Wolna Polska”^[16]. Mieszkała w tym okresie w Moskwie^[16].

W październiku 1944 została przyjęta do Polskiej Partii Robotniczej. Zasiadała w Krajowej Radzie Narodowej z nominacji ZG ZPP. Była delegatem na I zjazd PPR (1945), II Zjazd PPR (1948) i Kongres Zjednoczeniowy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, na którym została wybrana do Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej (w jej skład wchodziła do marca 1954).

Od grudnia 1944 pracowała w Resorcie Bezpieczeństwa Publicznego na stanowiskach kierownika sekcji, kierownika wydziału, od 1945 p.o., a następnie dyrektora Departamentu V Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Departament ten zajmował się organizacjami młodzieżowymi i społecznymi, partiami politycznymi (np. PSL, PPS), a także Kościołem katolickim i innymi związkami religijnymi, instytucjami kulturalnymi i oświatowymi^[17]. Teoretycznie departament miał charakter operacyjny, nie śledczy, pracownicy mieli rozpracowywać, aresztować i dokonywać jedynie wstępnych przesłuchań, a następnie przekazywać do Departamentu Śledczego^[17]. Najważniejszym zadaniem była walka z Kościołem katolickim. W ramach realizacji tego zadania Brystiger opracowała szeroką strategię walki z Kościołem i dążyła do rozbudowania sieci informatorów^[17].

Z uwagi na przypisywany jej sadyzm i rzekome stosowanie tortur wobec przesłuchiwanych więźniów określana Krwawą Luną^[18][5], jednak w świetle obecnych badań nie ma podstaw do takich twierdzeń^{[5][9][19][20]}. Dowodem występków Brystygerowej miałby być fragment wspomnień Anny Rószkiewicz-Litwinowiczowej, według której „Julia Brystygierowa słynęła z sadystycznych tortur zadawanych młodym więźniom, była zdaje się zboczona na punkcie seksualnym i tu miała pole do popisu”^[21]. Anna Rószkiewicz-Litwinowiczowa nie była jednak przesłuchiwana przez Julię Brystiger^[22]. Twierdziła, że usłyszała tę opowieść od innego żołnierza AK, brak jest jednak informacji czy ten inny żołnierz był przesłuchiwany i co dokładnie powiedział^[22]. Stefan Staszewski w rozmowie z Teresą Torańską stwierdził, że Brystiger „nie brała udziału w walce ze zbrojnym podziemiem, nie zajmowała się wymuszaniem zeznań czy montowaniem procesów, przydzielano jej zadania wymagające dużej inteligencji, typowo dywersyjne”^[5]. Potwierdził to Andrzej Friszke, według którego nie zajmowała się ona poakowskim podziemiem zbrojnym, nie prowadziła śledztw ani przesłuchań^[5]. Również w relacjach Józefa Światły dla Radia Wolna Europa nie ma słowa o sadyzmie Brystygierowej, a równocześnie poświęca on dużo czasu tematowi brutalności Józefa Różańskiego^[23].

Inną przypisywaną Brystiger zbrodnią jest sadystyczne pobicie członka PSL Bolesława Szafarzyńskiego podczas przesłuchania, gdzie miała ona miażdżyć jego genitalia szufladą^[5]. Szafarzyński został dotkliwie pobity przez UB. Jego proces toczył się jednak w Olsztynie i tam był przesłuchiwany, a Brystiger pracowała wówczas w Warszawie przy ul. Koszykowej^[5].

Andrzej Friszke podsumował swoje badania naukowe w tym zakresie następującymi słowami:

Sprawę rzekomych tortur podobnie oceniła biografka Julii Brystiger:

Nie ma jednak wątpliwości, że o wszelakich torturach wiedziała i je aprobowała^[23].

Julia Brystiger zajmowała się prowokacjami, agenturą w tym i innych środowiskach (środowisko literacko-artystyczne i inteligenckie), inspirowała tamże rozłamy, jednak nie prowadziła bezpośrednio śledztw i nie przesłuchiwała formalnie, choć wielokrotnie rozmawiała z aresztowanymi. Z pewnością była także świadoma przemocy i tortur, które miały miejsce w więzieniach UB^[22]. Klasycznym przykładem^{[potrzebny przypis]} jej postępowania w odniesieniu do tych środowisk była sprawa Pawła Jasienicy, w odniesieniu do którego spowodowała jego zwolnienie, choć groziła mu kara śmierci, uznając, że bardziej będzie przydatny dla reżimu komunistycznego i realizowanych przez nią celów jako żywy^[24]. W październiku 1946 przesłuchiwała Zygmunta Augustyńskiego, redaktora naczelnego „Gazety Ludowej”^[25]. Gdy Augustyński odrzucił propozycję Brystigerowej podpisania zobowiązania do współpracy z UB w zamian za uwolnienie^[25], został w pokazowym procesie skazany na 15 lat więzienia^[26].

W 1957 w związku z procesami byłych funkcjonariuszy UB planowano pociągnąć ją do odpowiedzialności karnej. Odeszła z resortu bezpieczeństwa 16 listopada 1956. Próbowała później swoich sił jako pisarka (pod pseudonimem literackim Julia Prajs), wydała m.in. powieść Krzywe litery. Pracowała w Państwowym Instytucie Wydawniczym jako redaktor. Była również autorką haseł w Słowniku biograficznym działaczy polskiego ruchu robotniczego^[1].

Utrzymywała kontakty z niewidomą siostrą zakonną Bonifacją Goldman z Zakładu dla Niewidomych w Laskach, którą znała jeszcze z młodości spędzonej we Lwowie^[6]. Według innych źródeł poznały się podczas pobytu Brystiger w Szpitalu Klinicznym Dzieciątka Jezus w Warszawie^[6][9]. Z franciszkankami z Lasek utrzymywała przyjazne kontakty i otrzymała od nich modlitewnik^[6]. Przestała składać wizyty w 1962^[6].

Zmarła w Warszawie 9 października 1975. Pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera D 33-2-12)^[28].

Jej mężem był od 1920 działacz syjonistyczny, doktor prawa i filozofii Chaim Nuta Brüstigier (1890–1932), z którym miała syna Michała (1921–2016), muzykologa.

Jej siostra Olga Preiss (1907–2002^[29]) po mężu Loeuillet^[6][29], znana także jako Olga Monshkeli^[29], z wykształcenia lekarka, była postacią znaną wśród paryskiej bohemy artystycznej i uczestniczką wojny domowej w Hiszpanii z ramienia POUM^[29][30].

• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (10 października 1945)^[31]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (3 stycznia 1945)

• Krzywe litery (1960)
• Znak „H”: opowiadania (1962)
• Przez ucho igielne (1965)

W 1997 powstał telewizyjny film dokumentalny (52 min) Świat Luny w reżyserii Ignacego Szczepańskiego^[32]. Film prezentuje sylwetkę Julii Brystiger (nazywanej w nim Julią Bristigerową), a zarazem pokazuje okres stalinizmu w Polsce. O Lunie, jej życiu, cechach charakteru, metodach działania i jej czasach opowiadają przed kamerą: płk. Henryk Piecuch, Zygmunt Kałużyński, Włodzimierz Sokorski, prof. Andrzej Paczkowski, Kazimierz Koźniewski, Jan Nowak-Jeziorański, Włodzimierz Rekłajtis i Krzysztof Kozłowski.

W 2016, na kanwie biografii Julii Brystiger, powstał film „Zaćma” w reżyserii Ryszarda Bugajskiego^[33].

O jej życiu i działaniu opowiada książka Iwony Kienzler „Krwawa Luna i inni”, gdzie poruszane są również losy innych funkcjonariuszy, np. Stefana Michnika czy Józefa Różańskiego^[34].

• Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, suplement, Warszawa 1985.
• Jan Żaryn, BEP, Córka marnotrawna, czyli Luna w Laskach, Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej, 11(58) listopad 2005.
• Sławomir Koper, Kobiety władzy PRL. Warszawa 2012.
• Krwawa Luna. Wyroki piszę zielonym atramentem. Prawdziwa historia Julii Brystygierowej. Z Patrycją Bukalską, autorką książki „Krwawa Luna” rozmawia Magdalena Kicińska; [w:] „Duży Format” (dod. do „Gazeta Wyborcza”), 24 października 2016, s. 6–8.
• Patrycja Bukalska: Krwawa Luna. Warszawa: Wydawnictwo Wielka Litera, 2016. ISBN 978-83-8032-122-9.
• Iwona Kienzler, Krwawa Luna i inni.