Jarosław Mikołajewski

Jarosław Mikołajewski

Data i miejsce urodzenia	20 marca 1960 Warszawa
Zawód, zajęcie	poeta, tłumacz, publicysta
Narodowość	polska
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Pracodawca	m.in. Uniwersytet Warszawski, Gazeta Wyborcza, Instytut Polski w Rzymie
Odznaczenia
Cytaty w Wikicytatach

Jarosław Mikołajewski (ur. 20 marca 1960 w Warszawie^[1]) – polski poeta, pisarz i tłumacz z języka włoskiego; także autor książek dla dzieci, eseista i publicysta.

W latach 1983–1998 był wykładowcą w Katedrze Italianistyki Uniwersytetu Warszawskiego^[1]. Od 1998 do 2006 pracował w Gazecie Wyborczej^[1]. W latach 2006–2012 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Polskiego w Rzymie^[2]. Następnie powrócił do Gazety Wyborczej i pracował w niej do stycznia 2017 (został zwolniony w ramach zwolnień grupowych)^[3]. Od 2021 w Radio Nowy Świat prowadzi autorską audycję „Słowo daję”, w cyklu „Punkt widzenia”^[4]. Pełnił również funkcję kierownika działu naukowo-oświatowego w Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie^[5].

W jego dorobku translatorskim są m.in. przekłady utworów Dantego, Petrarki, Michała Anioła, Leopardiego, Montalego, Ungarettiego, Luziego, Penny(inne języki), Pavesego, Pasoliniego, Leviego. Z klasyki literatury dziecięcej przetłumaczył na język polski m.in. Pinokia Carla Collodiego (pt. Pinokio: historia pajacyka, wyd. 2011) i kilka utworów Gianniego Rodariego. Jego książki ukazały się we Włoszech, Holandii, USA, Ukrainie. Był tłumaczony ponadto na języki: albański, francuski, niemiecki, hiszpański, chorwacki, serbski, bułgarski, czeski, ukraiński, grecki, litewski, rosyjski.

Jest pomysłodawcą i przewodniczącym kapituły Nagrody Literackiej im. Leopolda Staffa^[6]. Jest członkiem kapituły Poznańskiej Nagrody Literackiej.

• Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” – 2014^[7]
• Oficer Orderu Gwiazdy Włoch – Włochy, nadanie 2022^[8], wręczenie 2024^[9]
• Kawaler Orderu Gwiazdy Solidarności Włoskiej – Włochy, 2005^[10]

Jest laureatem nagród literackich i artystycznych, m.in. Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny^[11], św. Brata Alberta^[12], Barbary Sadowskiej^[13], dwukrotnie Nagrody Literackiej m. st. Warszawy (2011 i 2012)^[14][15] oraz Nagrody „Nowej Okolicy Poetów”^[16]. W 2016 za Wielki przypływ otrzymał Nagrodę im. Beaty Pawlak^[17]. W 2019 został laureatem Nagrody Poetyckiej im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego za najlepszy tom poetycki 2018 roku za tom Basso continuo^[18]. W 2020 został nominowany do Nagrody Poetyckiej im. Kazimierza Hoffmana „KOS” za najlepszy tom poetycki 2019 roku za tom Głupie łzy^[19].

Otrzymał włoskie nagrody: Premio Nazionale per la Traduzione, Premio della Città di Roma, Premio Flaiano, Premio Internazionale Franco Cuomo.

Żonaty, ma trzy córki (ur. 1991, 1993 i 2000)^[20]. Jedna z nich, Maria, jest reporterką programu "Polska i Świat" w telewizji informacyjnej TVN24^[21].

• A świadkiem śnieg (1991) – Nagroda im. Kazimiery Iłłakowiczówny za Najlepszy Debiut Roku
• Kołysanka dla ojca (1994)
• Zabójstwo z miłości (1997)
• Mój dom przestały nawiedzać duchy. Wiersze z lat 1988–1998 (1998)
• Nie dochodząc Pięknej (2000)
• Którzy mnie mają (2003)
• Któraś rano (2005)
• Coś mnie zmartwiło, ale zapomniałem (2008)
• Zbite szklanki (2010) – Nagroda Literacka m.st. Warszawy^[14]
• Na wdechu (2012) – nominacja do Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego – Orfeusz 2013^[22]
• Wyręka (2014) – finał Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego – Orfeusz 2015^[23] i Nagrody im. Krystyny i Czesława Bednarczyków
• Żebrak (2016) – finał Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego – Orfeusz 2017^[24]
• Pieśni stworzeń (2016) – przekłady z dawnej poezji włoskiej
• Listy do przyjaciółki (2017) – nominacja do Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego – Orfeusz 2017^[25]
• Basso continuo (2018) – Nagroda Poetycka im. K.I. Gałczyńskiego – Orfeusz 2019^[18]
• Głupie łzy (2019)
• Godzina myśli. Wiersze czasu epidemii (2021)
• Życie na xanaksie (2022)

• Herbata dla wielbłąda, czyli Sprawy i sprawki detektywa McCoya (2004, Wydawnictwo Literackie) – powieść kryminalna nominowana do nagrody Wielkiego Kalibru
• Męski zmysł (2005, WL) – zbiór rozmów wcześniej publikowanych w „Wysokich Obcasach”
• Sentymentalny portret Ryszarda Kapuścińskiego (2006, WL) – esej wspomnieniowy
• Rzymska komedia (2011, Agora) – zbiór esejów, Nagroda Literacka m.st. Warszawy^[15], nominacja do Nagrody Literackiej Nike 2012^[26]
• Dolce vita (2012, Agora) – opowiadania
• Co czytali sobie, kiedy byli mali? (współautor Ewa Świerżewska, 2014, Egmont) – 24 rozmowy o książkach dzieciństwa
• Największe szczęście, największy ból (2014, a5) – rozmowy z Julią Hartwig
• Uśmiech Bambola (2015, Media Rodzina) – kryminał dla dzieci
• Szklane oczy (2015, Media Rodzina) – kryminał dla dzieci
• Zwycięski koń (2015, Media Rodzina) – kryminał dla dzieci
• Wielki przypływ (2015, Dowody na istnienie) – reportaż o Lampedusie
• Syreni śpiew (2016, Media Rodzina) – kryminał dla dzieci
• Kot w worku (2016, Media Rodzina) – kryminał dla dzieci
• Wędrówka Nabu (2016, Austeria) – opowiadanie dla dzieci
• Terremoto (2017, Dowody na Istnienie) – reportaż, nominacja do Nagrody Literackiej Nike 2018^[27]
• Szpitalne (2018, Austeria) - esej
• Syrakuzańskie (2019, Austeria) - reportaż o Syrakuzach
• Cień w cień. Za cieniem Zuzanny Ginczanki (2019, Dowody na Istnienie) - esej biograficzny, nominacja do Nagrody im. Teresy Torańskiej
• Czerwony śnieg na Etnie (wspólnie z Pawłem Smoleńskim, 2021, Wydawnictwo Czarne) - esej/ reportaż o Sycylii
• Godzina śródziemnomorska (2022, Wydawnictwo Słowne) – opowiadanie dla dzieci

• Piotr Matywiecki: Jarosław Mikołajewski. culture.pl, grudzień 2006. [dostęp 2012-10-07]. (pol.).