Józef Pietraszewski

Józef Pietraszewski

Data i miejsce urodzenia	1 listopada 1885 Kercz
Data i miejsce śmierci	3 marca 1965 Sandomierz
Zawód, zajęcie	budowlaniec, krajoznawca, publicysta krajoznawczy, nauczyciel
Odznaczenia

Józef Pietraszewski (ur. 1 listopada 1885 w Kerczu, zm. 3 marca 1965 w Sandomierzu^[1][2]) – polski budowniczy, krajoznawca, publicysta krajoznawczy i nauczyciel.

Życiorys

Był synem Teofila i Emilii z domu Fundalewskiej. Rodzina w roku 1890 przeprowadziła się do Sandomierza, gdzie w 1903 roku usunięto go z czwartej klasy progimnazjum za udział w strajku szkolnym. W 1908 roku ukończył prywatną Szkołę Techniczną Władysława Piotrowskiego w Warszawie, ale dyplom otrzymał w 1910 roku, ponieważ musiał dokończyć prace kreślarskie. Pracował kolejno w Carycynie, Kaliszu i Sosnowcu, a w 1914 powrócił do Sandomierza i zatrudnił się w spółce rolnej. 1 października 1919 został kierownikiem Oddziału Budowlanego Wydziału Powiatowego. W 1926 uzyskał we Lwowie stopień technika budowlanego. 16 lutego 1928 został referentem spraw budowlanych w Wydziale Powiatowym. W 1938 przeszedł na emeryturę^[1].

W trakcie okupacji niemieckiej walczył w Batalionach Chłopskich. 1 grudnia 1944 roku, po wyparciu Niemców z Sandomierza, podjął pracę w Zarządzie Miejskim, od 1950 roku w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, od 1952 roku w Budownictwie Terenowym Sandomierz, a od 1954 do 1958 roku w sandomierskim Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanym. Od roku 1958 do 1960 wykładał teoretyczne przedmioty zawodowe w Szkole Rzemiosł Budowlanych w Sandomierzu^[1].

Został pochowany na Cmentarzu Katedralnym w Sandomierzu^[1][2].

Działalność krajoznawcza

W 1918 współreaktywował sandomierski oddział Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Od 1945 do 1960 był jego prezesem (od 1951 roku PTTK). 17 maja 1933 został jego członkiem honorowym. W 1957 otrzymał Złotą Honorową Odznakę PTTK i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Inicjował założenie przy oddziale PTTK Sekcji Miłośników Sandomierza^[1].

Od 1929 do 1935 redagował czasopismo Ziemia Sandomierska, a w 1938 roku był pierwszym redaktorem naczelnym tygodnika Centralny Okręg Przemysłowy. Publikował ponadto w Orlim Locie^[1].

Działalność budowlana

Zaprojektował lub nadzorował budowę następujących budynków:

• szkoły siedmioklasowe w: Dwikozach, Obrazowie, Kucharach i Jurkowicach,
• Szkoła Rolnicza w Mokoszynie (budynek główny oraz dom służby kobiecej),
• Dom Ludowy w Klimontowie,
• rzeźnia w Klimontowie,
• domy fundacji Lanckorońskich dla podupadłej szlachty w Rożkach (dwa obiekty),
• Szpital Świętego Ducha w Sandomierzu (niektóre budynki gospodarcze),
• Dom Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w Sandomierzu (1925 rok),
• Dom Wycieczkowy Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w Sandomierzu (1933 rok, rozebrany w roku 2000)^[1].

Działalność wydawnicza

Był autorem następujących wydawnictw:

• Pamiątki Sandomierza (1918, 1921, 1923, seria pocztówek),
• Ilustrowany przewodnik po Sandomierzu z planem miasta (1919, 1930),
• Album widoków sandomierskich (1928 lub 1929^[3], album dziesięciu rycin piórkiem),
• Sandomierz. Przewodnik po mieście (1938)^[4][5],
• Sandomierz i okolice (1952, wraz z L. Chrzanowskim),
• Sandomierz i okolice (1959, wraz ze Stanisławem Walczyną)^[1][6].

Rodzina

W 1908 zawarł związek małżeński ze Stanisławą Pażuś. Mieli pięcioro dzieci^[1].

Przypisy