Izabella Róża Radziwiłłówna
![]() | Ten artykuł od 2018-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
![]() Izabela i Karol Radziwiłłowie (1910) | |
![]() Trąby Radziwiłłów | |
Rodzina | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 30 sierpnia 1888 |
Data i miejsce śmierci | 21 lutego 1968 |
Ojciec | Dominik Maria Radziwiłł |
Matka | Dolores de Agramonte |
Mąż | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Izabella Róża Maria Antonina z Radziwiłłów Radziwiłłowa (ur. 30 sierpnia 1888 w Balicach, zm. 21 lutego 1968 w Warszawie) – polska arystokratka.
Życiorys
Urodziła się w rodzinie księcia Dominika Marii Ignacego Radziwiłła h. Trąby (1852–1938) i Dolores Marii de Agramonte (1854–1920). Była siostrą Hieronima Mikołaj Melchiora i Dolores Konstancji Joanny (1886–1966)[1]. 9 czerwca 1910 poślubiła kuzyna Karola Mikołaja Radziwiłła[2]. Ich córka Izabela Róża (1915–1996) wyszła za mąż 2 czerwca 1934 za kuzyna Edmunda Radziwiłła syna Janusza Radziwiłła. Mieszkała w majątku Mańkiewicze.
W 1915 pracowała jako instruktorka szpitala polowego w Kijowie. Przewodnicząca Komitetu Pomocy Żołnierzom 12 Pułku Ułanów Podolskich. Ufundowała dla całego pułku szable, zwane „radziwiłłówkami” i część umundurowania. Była matką chrzestną sztandaru 12 Pułku Ułanów Podolskich. Nazywana była „Matką Pułku”. Prezes Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich z siedzibą w Stolinie. W 1927 została damą krzyża „honoru i dewocji" zakonu św. Jana z Jerozolimy (maltańczycy), a w 1929 damą wielkiego krzyża „sprawiedliwości” zakonu św. Łazarza z Jerozolimy.
Po wybuchu II wojny światowej została naczelną siostrą Korpusu Sanitarnego Zakonu Maltańskiego. Odznaczona Krzyżem Walecznych. Dzięki koneksjom rodzinnym uzyskała wraz z mężem wizę włoską i wyjechała do Włoch, następnie do Francji, gdzie jej mąż wstąpił do Wojska Polskiego. Po upadku Francji przebywała w Londynie. Od 1947 na emigracji w Południowej Afryce. W 1968 wraz z mężem wróciła do kraju. Zmarła 21 lutego 1968 w Warszawie. Pochowana na cmentarzu w Wilanowie[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi (13 września 1926)[3]