Gitara dziesięciostrunowa

Gitara dziesięciostrunowa – gitara będąca odmianą gitary klasycznej, przy której do istniejących sześciu strun dodano jeszcze cztery struny basowe.

Historia

Pierwsze gitary dziesięciostrunowe pojawiły się w XIX wieku nie zyskały jednak popularności. Dopiero gitara opracowana przez hiszpańskiego gitarzystę Narciso Yepesa przy współpracy ze sławnym lutnikiem wytwórcą gitar José Ramírezem III^[1]. stała się początkiem produkcji gitar dziesięciostrunowych przez wielu producentów instrumentów muzycznych.

W 1964 Narciso Yepes, wraz z Berlińską Orkiestrą Filharmoniczną, wykonał Concierto de Aranjuez, skomponowany przez Joaquina Rodrigo, grając na swojego pomysłu gitarze dziesięciostrunowej. Gitara ta umożliwiała wykonywanie utworów w oryginalnym zapisie z okresu barokowej lutni bez transpozycji zapisu partii basu ani dokonywania niezbędnych uproszczeń jak w przypadku gitary 6 strunowej. Taki instrument pozwalał też na transkrypcje muzyki klawesynowej. Głównym jednak powodem skonstruowania takiego instrumentu było uzyskanie efektu rezonansu dodatkowych basowych strun strojonych do C, A#, G#, F#. Rozwiązanie to pozwoliło na budowę pierwszej gitary z w pełni chromatycznym rezonansem. W czasie gry brzmienie strun gitary jest wzbogacone o współwibrujące struny basowe wpadające samoczynnie w rezonans do struny wzbudzonej przez muzyka. Można to przyrównać do efektu, jaki występuje, gdy grający podczas gry używa prawego pedału w fortepianie, który m.in. umożliwia wibrację sąsiednich strun, nie od uderzenia młoteczka, ale przez przeniesienie drgań.