Gazela berberyjska
Gazella cuvieri[1] | |||
(Ogilby, 1841) | |||
Samiec | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ssaki | ||
Podgromada | żyworodne | ||
Infragromada | |||
Rząd | parzystokopytne | ||
Rodzina | wołowate | ||
Podrodzina | antylopy | ||
Rodzaj | gazela | ||
Gatunek | gazela berberyjska | ||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
| |||
|
Gazela berberyjska[3] (Gazella cuvieri) – ssak kopytny z rodziny wołowatych (Bovidae).
Gazela berberyjska jest gatunkiem antylopy właściwej zamieszkującej północną Afrykę. Nazwa gatunkowa (cuvieri) została nadana na cześć słynnego paleontologa i anatoma Georges'a Cuviera.
Wygląd
Barwa sierści od ciemnobrązowej z tyłu ciała do blado żółtej na głowie, podbrzuszu i nogach. Ogon krótki i czarny, wzdłuż tułowia przebiega czarna pręga, a wzdłuż pyska od dużych uszu aż do nosa biegną cztery czarne linie. Gazela ta posiada proste, spiralnie skręcone rogi długości ok. 35 cm.
Środowisko występowania
Gazela berberyjska zamieszkuje różne typy siedlisk, od lasów dębowych, sawann, pól uprawnych i otwartych przestrzeni typu stepowego. Unika natomiast kamienistych terenów pustynnych. Występuje również na dużych wysokościach w górach Atlas.
Zachowanie
Preferują półotwarte obszary i żyją w grupach nie większych niż osiem osobników. W skład stada wchodzi jeden samiec i kilka samic z młodymi.
Pożywienie
Jak wszystkie krętorogie żywią się trawą i twardolistną roślinnością, którą żują w czasie odpoczynku.
Rozmnażanie
Rzadko zdarzają się narodziny bliźniąt. Najczęściej samica rodzi jedno młode a okres ciąży trwa około 170 dni. Młode samice mogą odchować dwa mioty w ciągu roku.
Antagonizm
Do zmniejszania się populacji tych gazel najbardziej przyczyniają się owce domowe, kozy oraz ludzie. Owce i kozy zabierają gazelom miejsca bytowe, a ludzie zabijają gazele dla skór oraz mięsa.
Przypisy
- ↑ Gazella cuvieri, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Gazella cuvieri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.