Depresja anaklityczna

Depresja anaklityczna – termin wprowadzony w 1940 przez René Spitza[1] na oznaczenie zaburzeń obserwowanych u części noworodków i niemowląt, które to zaburzenia mają wiązać się z izolacją od matki (np. w związku z pobytem dziecka w szpitalu, lub umieszczeniem w domu dziecka). Obraz depresji anaklitycznej obejmuje:

  • utratę apetytu,
  • zaburzenia rytmu snu i czuwania,
  • małą ruchliwość,
  • brak typowej dla tego okresu rozwojowego reakcji płaczu,
  • objawy dyspepsji,
  • zanik ssania,
  • niekiedy epizody hipertermii.

Depresja anaklityczna ustępuje w okresie 3 miesięcy po połączeniu matki z dzieckiem.

Przypisy

  1. ↑ Adam Bilikiewicz, Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka, Janusz Rybakowski: Psychiatria.. T. 2. Wrocław: Urban & Parner, 2003, s. 416. ISBN 83-87944-72-6.

Bibliografia

  • L. Korzeniowski: Encyklopedyczny słownik psychiatrii. S. Pużyński (red.). Warszawa: PZWL, 1986.

Zobacz też

  • Choroba sieroca

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Kontrola autorytatywna (zaburzenia adaptacyjne):
  • GND: 4025915-8
Encyklopedia internetowa:
  • Universalis: hospitalisme
  • Catalana: 0115001