Czasownik modalny
Czasownik modalny – czasownik wyrażający stosunek mówiącego do treści wypowiedzi lub do danej czynności, wykonywanej lub zaplanowanej[1]. Ten typ czasownika opisuje, czy czynność jest obowiązkowa, możliwa czy celowa; wyraża zatem stopień realizowalności czynności lub modalność wolitywną. Zwykle łączy się z bezokolicznikiem, rzadziej z gerundium[2].
W języku polskim tworzy on w obecności bezokolicznika orzeczenie modalne. Orzeczenia modalne tworzyć mogą trzy typy wyrazów[1]:
- czasowniki typu chcieć, musieć, pragnąć, potrafić;
- czasowniki nieosobowe używane w dwóch formach koniugacyjnych: 3. os. lp czasu teraźniejszego oraz 3. os. lp czasu przyszłego, jak: godzi się, należy, wypada;
- leksemy nieodmienne określane niekiedy czasownikami niefleksyjnymi, których używa się w funkcji czasowników, jak: można, trzeba czy nie sposób.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- JozefJ. Mistrík JozefJ., Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
Kontrola autorytatywna (czasownik):
- GND: 4039791-9
Encyklopedie internetowe:
- Britannica: topic/modal-verb
- SNL: modalverb
- Catalana: 0194762
- DSDE: mådesudsagnsord, modalverber