Carlo Francesco Pollarolo : Życiorys, Przypisy, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Carlo Francesco Pollarolo

Karykatura Pollarola

Data i miejsce urodzenia

ok. 1653
Brescia (?)

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

7 lutego 1723
Wenecja

Instrumenty

organy

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa

Zawód

kompozytor, organista

Multimedia w Wikimedia Commons

Carlo Francesco Pollarolo, także Pollaroli^[1] (ur. około 1653^[1]^[2] przypuszczalnie w Brescii^[1], zm. 7 lutego 1723 w Wenecji^[1]^[2]) – włoski kompozytor i organista.

Życiorys

Syn organisty Orazia Pollarolego, u którego prawdopodobnie pobierał lekcje muzyki^[1]^[2]. W 1676 roku zastąpił ojca na stanowisku organisty w katedrze w Brescii, a w 1680 roku otrzymał stanowisko capo musico^[1]^[2]. W latach 1681–1689 piastował analogiczną funkcję w Accademia degli Erranti^[1]^[2]. W 1689 roku wyjechał do Wenecji, gdzie otrzymał posadę organisty (1690) i wicekapelmistrza (1692) w bazylice św. Marka^[1]^[2]. Pełnił również funkcję dyrektora muzycznego w Ospedale degli Incurabili^[1]^[2].

Skomponował około 85 oper, m.in. Roderico (1686), Onorio in Roma (1692), La forza della virtù (1693), Il Faramondo (1699), Semiramide (1713), Ariodante (1716) i Astinome (1719)^[2]. Wiele z nich jednak zaginęło^[2]. Ponadto komponował oratoria, utwory religijne, kantaty, arie, duety^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 146–147. ISBN 978-83-224-0837-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2831. ISBN 0-02-865530-3.