Bylica draganek

Bylica draganek

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	astropodobne
Rząd	astrowce
Rodzina	astrowate
Podrodzina	Asteroideae
Rodzaj	bylica
Gatunek	bylica draganek
Nazwa systematyczna
Artemisia dracunculus L. Sp. Pl. 849. 1753
Synonimy
Artemisia glauca Pall. ex Willd. Artemisia glauca var. dracunculina Fernald Artemisia redowskyi Ledeb.[3]
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Bylica draganek, bylica estragon, estragon zwyczajny^[4] (Artemisia dracunculus L.) – gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych. Występuje jako gatunek rodzimy w dużej części Azji, w południowo-wschodniej i południowo-zachodniej Europie oraz na rozległych obszarach Ameryki Północnej^[3][5]. Jako gatunek introdukowany rośnie w Europie Środkowej i Zachodniej^[5]. Wykorzystywany jest jako przyprawa i w wielu krajach jest uprawiany. Status gatunku we florze Polski: gatunek uprawiany, kenofit i efemerofit^[6].

Spośród bylic spotykanych w Europie Środkowej wyróżnia się pojedynczymi i całobrzegimi liśćmi^[7].

Pokrój

Naga, jasnozielona roślina zielna z prosto wzniesionymi łodygami wyrastającymi z cienkiego, drewniejącego kłącza, z którego wyrastają także rozłogi. Łodygi osiągają od 20 do 150 cm, rzadko do 200 cm i rozgałęziają się^[7].

Liście

Siedzące, równowąsko lancetowate, zaostrzone, całobrzegie, o długości od 2 do 8 cm i szerokości do 1,5 mm^[7].

Kwiaty

Zebrane w liczne, kuliste koszyczki zwisające na szypułkach i osiągające od 2 do 4 mm średnicy. Koszyczki tworzą wiechowaty kwiatostan złożony. Okrywa koszyczka i jego dno (osadnik) są nagie. Listki okrywy są obłonione, zewnętrzne są mniejsze i lancetowate, wewnętrzne większe i jajowate. Kwiaty brzeżne w koszyczku są żeńskie, płodne. Są one nieliczne, z rurkowatą koroną zakończoną 2–3 ząbkami. Kwiaty środkowe są obupłciowe, ale płonne^[7].

Owoce

Niełupki na ścianie grzbietowej proste, podłużnie pomarszczone, na stronie brzusznej wygięte z żeberkiem^[7].

Bylina, hemikryptofit^[6]. Kwitnie od lipca do października^[6].

Siedliskiem tego gatunku w stanie dzikim są stepy i brzegi rzek. Dziczejąc z uprawy wyrasta zwykle na siedliskach ruderalnych – przydrożach, przypłociach, wysypiskach^[7]. Preferuje stanowiska nasłonecznione, gleby próchniczne i wilgotne.

Liczba chromosomów 2n= 18^[6].

Roślina uprawna, wykorzystywana jako przyprawa.

Estragon używany jest do zaprawiania octów ziołowych i musztardy, kiszenia ogórków i kapusty. Świeże ziele można dodawać do sałatek oraz zup. Poprawia smak niesłonych potraw, z tego względu jest stosowany w diecie bezsolnej. Zalecany jest do drobiu, ryb i potraw z jajek.

Estragonu nie należy gotować.

Stosowany jest jako roślina lecznicza najczęściej w mieszankach ziołowych.

• Surowiec zielarski: ziele estragonu (Herba Dracunculi), w jego skład wchodzą olejki eteryczne do 0,8% (m.in. estragol), gorycze, garbniki, karoteny i dużo soli mineralnych, w tym jod^[8].
• Działanie: lekko moczopędne; wzmaga wydzielanie soków trawiennych i uzupełnia braki witaminy A^[9]. Stosuje się go przy kuracjach wzmacniających, przy braku apetytu lub też przy zaburzeniach żołądkowych. Jednak jego działanie jest słabe, stąd też używa się go najczęściej w mieszankach ziołowych^[9].
• Zbiór i suszenie: ziele zbiera się następnego roku. Należy ściąć pędy długości 20–30 cm przed kwitnieniem (kolejne zbiory w miarę odrastania pędów) i suszyć związane w niewielkie pęczki.

W czasie surowych zim w Polsce może przemarzać (strefy mrozoodporności 6-9)^[10]. Dlatego też przed zimą ścina się ją przy ziemi i okrywa. Najłatwiej rozmnażać roślinę przez podział starszych roślin wykopanych w tym celu w kwietniu lub maju. Każda oddzielona sadzonka powinna mieć pęd z korzeniami. Nie wymaga specjalnej pielęgnacji, wystarczy odchwaszczać i podlewać.