Bristol Sycamore
Bristol Sycamore w służbie Royal Air Force, 1972 | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | Wielka Brytania | ||
---|---|---|---|
Producent | Bristol Aeroplane Company | ||
Typ | śmigłowiec wielozadaniowy | ||
Załoga | 2 | ||
Historia | |||
Data oblotu | 27 lipca 1947 | ||
Lata produkcji | 1947-1959 | ||
Liczba egz. | 177 | ||
Dane techniczne | |||
Napęd | 1× silnik gwiazdowy Alvis Leonides 73 | ||
Moc | 557 KM (410 kW) | ||
Wymiary | |||
Średnica wirnika | 14,81 m | ||
Długość | 14,07 m | ||
Wysokość | 3,17 m | ||
Masa | |||
Własna | 1728 kg | ||
Startowa | 2540 kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość maks. | 204 km/h | ||
Prędkość przelotowa | 169 km/h | ||
Dane operacyjne | |||
Użytkownicy | |||
Australia, Belgia, Niemcy Zachodnie, Wielka Brytania | |||
|
Bristol Type 171 Sycamore – śmigłowiec wielozadaniowy opracowany w latach 40. XX wieku przez Bristol Aeroplane Company, pierwszy śmigłowiec skonstruowany przez to przedsiębiorstwo, a zarazem pierwszy śmigłowiec konstrukcji brytyjskiej, który uzyskał certyfikację zdatności do lotu[1].
Początek prac nad śmigłowcem miał miejsce w nowo utworzonym latem 1944 roku wydziale śmigłowców firmy Bristol w Filton, pod kierownictwem Raoula Hafnera[2]. W 1945 roku Ministerstwo Zaopatrzenia zamówiło budowę prototypów według specyfikacji E.20/45[2]. Projekt otrzymał oznaczenie fabryczne Type 171[2]. Oblot prototypu wersji Mk 1 nastąpił 27 lipca 1947 roku[2]. Drugi egzemplarz, oblatany w lutym 1948 roku, otrzymał jako pierwszy brytyjski śmigłowiec w kwietniu 1949 roku świadectwo zdatności do lotu i ze znakami G-ALOU został zademonstrowany na paryskim salonie lotniczym[2]. Pierwsze dwa egzemplarze były napędzane amerykańskim silnikiem tłokowym Pratt & Whitney Wasp Junior, lecz od wersji Mk 2, której jeden egzemplarz oblatano 3 września 1949 roku, zamieniono go na brytyjski Alvis Leonidas[2].
Pierwszym wariantem seryjnym stał się Mk 3, w którym przeprojektowano kadłub dla uzyskania większej kabiny, mieszczącej na tylnej ławce trzy osoby[2]. Powstało ich 23, w tym dwa w wersji Mk 3A z bagażnikiem za silnikiem dla linii British European Airways[2]. Testowano warianty wojskowe wersji Mk 3: HC.10 (1), HC.11 (4) i HR.12 (4)[2]. Następnie do produkcji wprowadzono ostateczną wersję seryjną Mk 4, w której m.in. zastosowano cztery drzwi do kabiny[2]. Zbudowano 154 śmigłowce tej wersji[2]. Produkcja trwała do 1959 roku, zbudowanych zostało 177 egzemplarzy seryjnych śmigłowca[1].
Ponad 80 maszyn tego typu wykorzystywanych było przez Royal Air Force, gdzie rozpoczęły służbę w 1953 roku, głównie do zadań ratowniczych i łączności. Śmigłowce te wzięły udział m.in. w walkach na Malajach (1948-1960)[3]. Army Air Corps otrzymało pięć egzemplarzy w celach ewaluacyjnych[1]. Ze służby w RAF wycofano je w sierpniu 1972 roku[2].
Poza Wielką Brytanią, śmigłowce służyły w wojskach niemieckim (46 sztuk w siłach powietrznych, cztery w marynarce wojennej), australijskim (dziesięć egzemplarzy w Royal Australian Navy, jeden w Royal Australian Air Force) i belgijskim (trzy sztuki w siłach powietrznych, wykorzystywane w Kongu)[1][4].
Bristol Sycamore wykorzystywany był także w lotnictwie cywilnym, m.in. przez British European Airways[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f Bristol Type 171 "Sycamore". All the World's Helicopters and Rotorcraft. [dostęp 2015-12-28]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Chorlton (red.) 2014 ↓, s. 108
- ↑ Bristol Sycamore HR14. Royal Air Force Museum. [dostęp 2015-12-28]. (ang.).
- ↑ Bristol Sycamore. Brussels Air Museum Fund. [dostęp 2015-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-22)]. (ang.).
Bibliografia
- Martyn Chorlton (red.): Bristol. Company profile 1910-1959. Kelsey Publishing Ltd., 2014. ISBN 978-1-907426-70-4. (ang.).
- p
- d
- e
Samoloty myśliwskie i myśliwsko-bombowe | |
---|---|
Samoloty bombowe | |
Samoloty patrolowe i AEW |
|
Samoloty rozpoznawcze i walki radioelektronicznej | |
Samoloty szturmowe | |
Samoloty transportowe | |
Samoloty szkolno-treningowe | |
Śmigłowce i pionowzloty | |
Konstrukcje doświadczalne i prototypy |