Batalion zmechanizowany (bz) – pododdział wojsk lądowych; jest podstawowym modułem na bazie którego tworzone są ogólnowojskowe elementy ugrupowania bojowego.
Batalion zmechanizowany SZ RP
[edytuj | edytuj kod]Struktura i wyposażenie w 2017
[edytuj | edytuj kod]
- dowództwo batalionu[1][a]
- grupa dowódcy batalionu
- pion ochrony informacji niejawnych
- pomocnik ds. podoficerów
- sekcja wychowawcza
- referent ds. finansowych
- inspektor BHP
- sztab batalionu
- sekcja S–1
- sekcja S–2
- sekcja S–3
- sekcja S–4
- sekcja wsparcia bojowego
- kompania dowodzenia[2]
- pluton dowodzenia
- pluton ochrony i regulacji ruchu
- drużyna zabezpieczenia
- pluton rozpoznawczy
- drużyna strzelców wyborowych
- drużyna zabezpieczenia
- cztery kompanie zmechanizowane[3]
- dowódca i zastępca dowódcy kompanii
- trzy plutony zmechanizowane
- drużyna zabezpieczenia
- grupa ewakuacyjna
- kompania wsparcia[4]
- drużyna dowodzenia
- drużyna zabezpieczenia
- dwa plutony ogniowe
- pluton przeciwpancerny
- kompania logistyczna[5]
- załoga wozu dowodzenia
- drużyna zabezpieczenia
- pluton zaopatrzenia
- pluton remontowy
- zespół zabezpieczenia medycznego[6]
- cztery grupy ewakuacji medycznej
Struktura i wyposażenie w 1999
[edytuj | edytuj kod]
- pluton łączności
- drużyna radiotelefoniczna
- drużyna kablowa
- drużyna wozu dowodzenia
- trzy kompanie zmechanizowane
- kompania wsparcia
- kompania logistyczna
Batalion liczył 468 żołnierzy, w tym sztab batalionu 25 żołnierzy, a pluton łączności 20 żołnierzy[9].
Struktura i wyposażenie w 1986
[edytuj | edytuj kod]Batalion zmechanizowany wyposażony w bwp BMP-1(444)[a]
- dowództwo (9)
- trzy kompanie zmechanizowane (110)[h]
- trzy plutony zmechanizowane (33)
- trzy drużyny zmechanizowane
- trzy plutony zmechanizowane (33)
- bateria moździerzy (56)
- dwa plutony ogniowe po 3 moździerze 120 mm
- pluton łączności (12)[i]
- pluton przeciwlotniczy (19)[j]
- pluton zaopatrzenia (10)[k]
- drużyna remontowa (4)[l]
- drużyna sanitarna (4)
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Podana jest tu ćwiczebna struktura organizacyjna batalionu zmechanizowanego. Poszczególne bataliony SZ RP mogą nieco różnić się zarówno strukturą jak i wyposażeniem.
- ↑ w skład S–1 wchodził: szef sekcji, dwaj oficerowie ds. społ.-wychowawczych i chorąży ewidencyjny[8].
- ↑ w skład S–2 wchodził: szef sekcji, oficer rozpoznania i chorąży-starszy szyfrant[8].
- ↑ w skład S–3 wchodził: szef sekcji, oficer operacyjny i starszy instruktor[8].
- ↑ w skład S–4 wchodził: szef sekcji, dwaj chorążowie zaopatrzenia, dwaj chorążowie eksploatacji i podoficer[8].
- ↑ w skład S–6 wchodził: szef sekcji, chorąży i podoficer[8].
- ↑ w skład TZKOP wchodził: szef zespołu, dwaj chorążowie, podoficer i kierowca[8].
- ↑ W nawiasach podano etatową liczbę żołnierzy w jednostce organizacyjnej.
- ↑ W plutonie łączności w 1986 1 rdst R-107, 1 odbiornik R-323, 11 aparatów telefonicznych, łącznica polowa ŁP-10MR, stacja ładowania akumulatorów SŁA (na GAZ-64), 16 km kabla PKL-2.
- ↑ Razem w plutonie przeciwlotniczym w 1986: 2 armaty plot. ZU-23-2, dwa działony po 4 rakiety „Strzała 2M”.
- ↑ Razem w plutonie zaopatrzenia w 1986:4 samochody CT, 3 kuchnie polowe, zbiornik na wodę 1000 l.
- ↑ W plutonie remontowym 1986 był WZT/MTLB
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Grobelny i Tomasik 2017 ↓, s. 18.
- ↑ Grobelny i Tomasik 2017 ↓, s. 20.
- ↑ Grobelny i Tomasik 2017 ↓, s. 23.
- ↑ Grobelny i Tomasik 2017 ↓, s. 28.
- ↑ Grobelny i Tomasik 2017 ↓, s. 30.
- ↑ Grobelny i Tomasik 2017 ↓, s. 32.
- ↑ Korzeniowski, Smykla i Szalc 1999 ↓, s. 9–10.
- ↑ a b c d e f Korzeniowski, Smykla i Szalc 1999 ↓, s. 10.
- ↑ Korzeniowski, Smykla i Szalc 1999 ↓, s. 9.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zbigniew Grobelny, Robert Tomasik: Ćwiczebne struktury organizacyjne Wojsk Lądowych. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Lądowych. Instytut Dowodzenia, 2017.
- Waldemar Korzeniowski, Janusz Smykla, Jerzy Szalc: Struktury organizacyjne (ćwiczebne) oddziałów i pododdziałów oraz dane taktyczno-techniczne sprzętu. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska im. Tadeusza Kościuszki. Wydział Wojsk Zmechanizowanych. Katedra Taktyki Ogólnej, 1999.