Arvid Axel Mardefelt
Generał piechoty | |||
Data i miejsce urodzenia | 1655 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 18 maja 1708 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby | 1677–1708 | ||
Siły zbrojne | armia szwedzka | ||
Jednostki | Södermanlands regemente | ||
Główne wojny i bitwy | Wojna duńsko-szwedzka | ||
|
Arvid Axel Mardefelt (ur. 1655, zm. 18 maja 1708) – szwedzki baron, generał piechoty i poseł do Riksdagu który uważany jest za jednego z najwybitniejszych dowódców w historii „Trzech Koron”[1].
Życiorys
Arvid Axel Mardefelt był synem feldmarszałka Conrada Mardefelta. Absolwent uniwersytetu w Greifswaldzie, uczestnik wojny duńsko-szwedzkiej (1675–1679), wojny Francji z Ligą Augsburską (1689–1697) i III wojny północnej (1700–1721)[1].
W momencie wybuchu III wojny północnej dowodził wojskami szwedzkimi w Holsztynie. W czerwcu 1702 został głównodowodzącym armią szwedzką w Rzeczypospolitej. We wrześniu 1703 na czele kilkuset żołnierzy zdobył Poznań, w roku następnym skutecznie obronił miasto. W lutym 1706 wyróżnił się pod Wschową, jednak w październiku tego samego roku doznał klęski pod Kaliszem w wyniku której dostał się do niewoli z której wkrótce został wypuszczony. Nie utracił zaufania króla Szwecji Karola XII, który bardzo na niego liczył w decydującej fazie wojny z Rosją, jednak zanim do tego doszło Mardefelt który chorował na podagrę zmarł w maju 1708 na Litwie[1].