Ureztatze

Ureztatzea (ureztaketa, ureztapena) edo garaztatzea lurzoruari ura artifizialki gehitzea da. Nekazaritzan eta lorezaintzan erabiltzen da gehienbat, laboreen hazkundea azkartu eta handitzeko, lorategietako landareak berde mantentzeko eta, oro har, paisaiak mantentzeko, leheneratutako lurrak landarez azkarrago hornitzeko, landareak izoztetik babesteko, eta beste hainbat jardueretarako. Ureztatzearen aldean, euriak ekarritako hezetasunean oinarritutako nekazaritzari lehorreko nekazaritza deritzo.

Ureztatzea nekazaritzaren funtsezko alderdia izan da duela 5.000 urte baino gehiagotik, eta mundu osoko kultura askok garatu dute. Ureztatzeak lagundu egiten du lurra lantzen, paisaiak mantentzen eta eremu lehorretan eta eurite ertaineko garaietan lurzoru nahasiak landarez ornitzen. Erabilera horiez gain, laboreak izotzetatik babesteko^[1], zereal-soroetako sasien hazkuntza eragozteko eta lurzoruaren sendotzea aurreikusteko ere erabiltzen da ureztatzea. Ganadua hozteko, hautsa gutxitzeko, hondakin-urak kentzeko eta meatze-lanetan laguntzeko ere erabiltzen da. Leku jakin bateko azaleko eta azpi-azaleko urak kentzea dakar drainatzeak, eta, askotan, ureztatzearekin batera aztertzen da.

Ureztatzeko hainbat metodo daude, eta landareak urez hornitzeko moduan bereizten dira. Gainazaleko ureztapena, grabitate bidezko ureztapena izenez ere ezaguna, ureztatzeko modurik zaharrena da, eta milaka urtetan erabili izan da. Ihinztadura bidezko ureztaketan, ura zelai barruko leku zentral batera edo gehiagora joaten da, eta presio handiko ur-gailuen bidez banatzen da. Mikro-ureztatzean, ura, behe-presiopean, hodi-sare baten bidez banatzen da, eta deskarga txiki gisa aplikatzen du landare bakoitzean. Ihinztadura bidezko ureztaketak baino presio eta ur-fluxu gutxiago erabiltzen du mikro-ureztatzeak. Tantakako ureztapenak landareetako sustrai-eremuari ura ematen dio, zuzenean. Azpi-irrigazioa urte askoan erabili izan da ur-geruza freatiko altuak dituzten eremuetako soroetan. Horretarako, ur-geruza freatikoa artifizialki altxatu behar da landareen sustrai-eremuaren azpiko lurzorua hezetzeko.

Ureztatzeko ura etor daiteke: lurpeko uretatik (iturburu edo putzuetatik), azaleko uretatik (ibai, aintzira edo urtegietatik) edo iturri ez-konbentzionaletatik, hala nola tratatutako hondakin-urak, ur gatzgabetua, drainatze-ura edo laino-bilketa. Ureztapena euriaren osagarri izan daiteke, ohikoa baita munduko leku askotan lehor-nekazaritzarako, edo ureztatze osoa izan daiteke, non laboreak oso gutxitan egoten diren euriaren edozein ekarpenen menpe. Ureztatze osoa ez da hain ohikoa, eta eurite oso txikiak dituzten paisaia idorretan soilik ematen da, edo laboreak urtaro euritsuetatik kanpoko eremu erdi idorretan landatzen direnean.

Ureztapenaren ingurumen-ondorioak hauek dira: ureztapenaren ondorioz lurzoruaren eta uraren kantitatean eta kalitatean gertatzen diren aldaketak eta ibai-arroen eta ureztatze-mailatik beherago diren uren baldintza naturaletan eta sozialetan izaten diren ondorioak. Ondorioak datoz ureztatze-sistemaren instalazioak eta funtzionamenduak eragiten duen baldintza hidrologikoetatik. Arazo horietako batzuen artean dago lur azpiko akuiferoak agortzea, gehiegizko ustiapena dela eta. Lurzorua gehiegi ureztatu daiteke banaketaren uniformetasun edo gestioarengatik txarragatik, eta horrek ura edo produktu kimikoak alferrik galtzea eta Uraren kutsadura ekar lezake. Gehiegizko ureztatzeak drainatze sakona eragin dezake maila freatikoen handitzeagatik, eta ureztatze-gazitasuneko arazoak eragin ditzake. Arazo horiek maila freatikoaren kontrola eskatzen dute, lurpeko drainatze baten bidez.

2000. urtean, lur emankorra 2.788.000 km²-koa zen, eta, mundu osoan, ureztatzeko azpiegituraz orniturik zegoen. Eremu horren % 68 inguru Asian dago; % 17 Ameriketan; % 9 Europan; % 5 Afrikan, eta % 1 Ozeanian. Ureztatze-dentsitate handiko albo-eremurik handienak daude: Indiako iparraldean eta ekialdean; Pakistanen Ganges eta Indus ibaien luzeran zehar; Txinako Hai He, Huang He eta Yangtze arroetan; Egipton eta Sudanen Nilo ibaiaren luzeran zehar, eta Mississippi-Missouri ibaien arroetan, Hegoaldeko Lautada Handietan, eta Kaliforniako zati batzuetan Estatu Batuetan. Ureztatzeko eremurik txikienak munduko ia herri populatu guztietan daude^[2].

2012an, ureztatze-eremua 3.242.917 km²-ra handitu zen, ia Indiaren tamaina dena^[3]. Nekazaritza-lurren % 20 ureztatzeak dakar elikagai-ekoizpenaren % 40^[4][5].

Ureztatze-eskala izugarri handitu zen XX. mendean. 1800ean, 8 milioi hektarea ureztatzen ziren mundu osoan; 1950ean, 94 milioi hektarea; eta 1990ean, 235 milioi hektarea. 1990ean, munduko elikagaien ekoizpenaren % 30 ureztatutako lurretatik zetorren^[6]. Mundu osoko ureztatze-teknikek barne hartzen dituzte gainazaleko ura birbideratzen^[7][8] lurpeko ura ponpatzen eta urtegietako ura desbideratzen duten kanalak. Estatuetako gobernuek ureztatze sistema gehienak zuzentzen dituzte beren mugen barruan, baina inbertitzaile pribatuek^[9] eta beste estatu batzuek^[8], bereziki Estatu Batuek^[10], Txinak^[11]. eta Europako estatu batzuek, hala nola Erresuma Batuak^[12], beste nazio batzuen barruan ere finantzatzen eta antolatzen dituzte plan batzuk.

2021ean, ureztatzeko hornitutako munduko lur-azalera 352 milioi hektareakoa zen, 2000. urtean hornitutako 289 milioi hektareen % 22ko gehikuntza, eta 1960ko hamarkadan hornitutako lur-azaleraren bikoitza baino gehiago. Gehienak Asian daude (% 70), non ureztapena iraultza berdearen funtsezko osagaia izan baitzen; Amerikak % 16 dira, eta Europa, berriz, munduko ureztapen guztien % 8 da. Indiak (76 milioi ha) eta Txinak (75 milioi) dute ureztatzeko hornitutako azalerarik handiena, AEBren (27 milioi) oso aurretik. Txinak eta Indiak eremu handienak ere ekipatu dituzte 2000 eta 2020ren artean (+21 milioi ha Txinak eta +15 milioi ha Indiak). Eskualde guztiek izan zituzten gorakadak ureztatzeko ekipatutako eremutan; Afrika izan zen azkarrago hazi zena (+% 29), eta, ondoren, Asia (+% 25), Ozeania (+% 24), Amerika (+% 19) eta Europa (+% 2)^[13].

Ureztatzeak labore gehiago ekoizteko aukera ematen du, batez ere oinarrizkoak diren produktuak eta beste modura sostengatu ezingo lituzketen eremuetan. Herrialdeek ureztatzeko inbertsioak egin zituzten sarri gariaren, arrozaren edo kotoiaren ekoizpena handitzeko, askotan autosufizientzia handitzeko helburu orokorrarekin^[12].

Urtaroko laboreen ur-premien gutxi gorabeherako balioak^[14]

Laboreak	Laborantzako ur-premiak (mm/laborantza aldi osorako)
Azukre-kanabera	1500–2500
Platanoa	1200–2200
Zitrikoak	900–1200
Patata	500–700
Tomatea	400–800
Garagarra/oloa/garia	450–650
Aza	350–500
Tipula	350–550
Ilarra	350–500

Ureztatzea nekazaritzaren funtsezko elementuetako bat izan da 5.000 urtez, eta zibilizazio askoren ekonomiaren oinarria izan da.

K.a. 5000. urtearen inguruan, Tigris, Eufrates eta Nilo ibai eta Mediterraneo ekialdeko nekazariek lurrak lantzeko arazoak zituzten lehorteak zirela medio. Orduan, soroak ureztatzeko, ubideak induska zituzten haien soroetara ura eramateko.

Ikerketa arkeologikoak ureztatze-zantzuak aurkitu ditu prezipitazio natural nahikorik ez zuten eremuetan lehorreko nekazaritza laboreak lortzeko. Teknologiaren lehen erabilera ezagunetako batzuk K.a. 6. milurtekoak dira, Khuzestanen, Iran hego-mendebaldean^[15][16]. Choga Mami lekuak, egungo Iraken, Irango mugan, K.a. 6000 inguruan martxan zegoen lehen ureztatze ubiderik zaharrena izan litekeena erakusten du^[17].

Ureztatzea ura manipulatzeko bitarteko gisa erabili zen Indo haraneko zibilizazioaren alubioi-lautadetan. Ureztatzea K.a. 4500 urte inguruan hasi zela kalkulatzen da, eta izugarri handitu zituen nekazaritzako kokalekuen tamaina eta oparotasuna^[18]. Indus haraneko zibilizazioak ureztatzeko eta ura biltzeko sistema sofistikatuak garatu zituen, K.a. 3000. urtean datatutako Girnarreko urtegi artifizialak eta K.a. 2600. urte inguruko ubide-ureztatze sistema bat barne. Eskala handiko nekazaritza egiten zen, ureztatzeko erabiltzen ziren ubide sare zabala erabiliz^[18][19].

Mesopotamiako lautadako nekazariek, gutxienez, K.a. hirugarren milurtekorako ureztatzea erabiltzen zuten^[20]. Ureztatze iraunkorra garatu zuten, hazkuntza denboraldi osoan zehar laboreen ureztatzea doituz, soroan egindako ubide txikien bidez ura pasaraziz^[21]. Antzinako egiptoarrek arroak erabiltzen zituzten Niloren uholdeez baliatzeko eta ezpondez inguratutako lur-sailak urez betetzeko. Uholde-urak bertan gelditzen ziren sedimentu emankorra finkatu arte eta ingeniariek soberakina ur-ibilbidera itzuli baino lehen^[22]. Ebidentziak daude Antzinako Egiptoko Amenemhet III.a^[23] faraoiak, hamabigarren dinastiakoa (K.a. 1800 inguruan), Fayum oasiko aintzira naturala ur-soberakinak gordetzeko gordailu gisa erabiltzen zuela urtaro lehorretan erabiltzeko. Niloren uholdeek urtero handitzen zuten aintzira.

Antzinako nubiarrek irrigazio modu bat garatu zuten «saqiyah» izeneko ur-gurpil baten antzeko gailu bat erabiliz. Ureztatzea Nubian hasi zen K.a. hirugarren eta bigarren milurtekoen artean^[24]. Neurri handi batean, Nilo ibaian eta beste ibai batzuetan, gaur egungo Sudanen, gerta zitekeen uholde-uren mende zegoen^[25].

Saharaz hegoaldeko Afrikan, ureztatzea K.a. lehen edo bigarren milurtekoan iritsi zen Niger ibaiaren eskualdeko kultura eta zibilizazioetara, eta hezetasun-sasoiko uholdeetan eta ur-bilketan oinarritzen zen^[26][27].

Kolonaurreko Amerikan, Siria goiztiarrean, Indian eta Txinan, badaude terrazetako ureztatzea adierazten duten ebidentziak. Peruko Andeak mendietako Zana Haranean, arkeologoek hiru ureztatze-ubideren aztarnak aurkitu dituzte, zeinak, Karbono-14 bitartez, K.a. 4. milurtekoko, K.a. 3. milurtekoko eta K.o. IX. mendeko gisa datatu diren. Ubide horiek Mundu Berriko lehen irrigazio-erregistroa ematen dute. 4. milurtekoko ubidearen azpian, K.a. 5. milurtekoak izan zitezkeen ubide baten arrastoak aurkitu ziren^[28].

Antzinako Persiak (gaur egun Iran) ureztatzea K.a. VI. mendetik zerabilen, eurite eskaseko eremuetan garagarra landatzeko^[29][30]. «Qanat»ak (antzinako Persian, K.a. 800 inguruan garatuak) ezagututako antzinako ureztatze-metodoen artean daude, eta, gaur egun, oraindik ere erabiltzen dira. Gaur egun, Asian, Ekialde Ertainean eta Afrika iparraldean aurki daitezke. Sistemak putzu bertikalen eta malda leuneko tunelen sare bat du, labarren alboetan eta muino aldapatsuetan zulatuak lurpeko urak probesteko^[31]. Noria, buztinezko eltzeak dituen ur-gurpil hidraulikoa, errekaren fluxuak bultzatuta (edo animaliek bultzatuta oraindik ur-iturria zegoen lekutan), Afrikako iparraldeko kolono erromatarren artean erabiltzen hasi zen lehen aldiz une hartan. K.a. 150ean, gutxi gorabehera, ontziak balbulekin hornituta zeuden, uretan sartzerakoan leunxeago betetzen joateko^[32].

Antzinako Sri Lankako ureztatze-lanak (antzinakoenak K.a. 300 urte ingurukoak, Pandukabhaya erregearen erregealdian eta hurrengo mila urteetan etengabe garatuak) antzinako munduko ureztatze-sistemarik konplexuenetako bat izan ziren. Lur azpiko ubideez gain, zingalesak izan ziren ura gordetzeko urtegi erabat artifizialak egiten lehenak^{[erreferentzia behar]}. Urtegi eta ubide-sistema horiek, batez ere, arroz eremuak ureztatzeko erabiltzen ziren, lantzeko ur asko behar baitzuten. Ureztatze sistema horietako gehienak oraindik zutik diraute Anuradhapuran eta Polonnaruwan, orduko ingeniaritza aurreratu eta zehatzaren ondorioz. Parakrama Bahu erregearen erregealdian (K.o. 1153–1186), sistema, neurri handi batean, berrezarri eta zabaldu zen^[33].

Txinan ezagutzen diren ingeniari hidrauliko zaharrenak izan ziren: Sunshu Ao (K.a. VI. mendea), Udaberri eta Udazken garaikoa, eta Ximen Bao (K.a. V. mendea), Erresuma Borrokalarien garaikoa, biak ureztatze proiektu handietan lan egin zutenak. Antzinako Txinako Qin estatuko Sichuan eskualdean, Qin Li Bing hidrologo eta ingeniari txinatarrak asmatutako Dujiangyango ureztatze-sistema K.a. 256. urtean eraiki zen nekazaritza-lurren eremu zabal bat ureztatzeko, eta, gaur egun, oraindik urez hornitzen du^[34]. K.o. II. mendean, Han dinastian, txinatarrek ura goragune baxuago batetik altuago batera igotzen zuten kate-bonbak erabiliz^[35]. Horiek, eskuzko pedalez, gurpil hidraulikoz edo idiekin tiratutako gurpil mekaniko birakariez bultzatuak ziren^[36]. Ura herri-lanetarako, hiri-egoitzetarako eta jauregiko lorategietarako erabiltzen zen, baina, batez ere, ureztatzeko landa-eremuetako nekazaritzarako ubideetarako^[37].

Korean, Jang Yeong-silek, Joseon dinastiako ingeniari korearrak, Sejong Handia erregearen zuzendaritza aktiboarekin, munduko lehen euri-neurgailua asmatu zuen, «uryanggye» (koreeraz: 우량계), 1441ean. Ureztatze-tangetan instalatu zen, nekazaritzako aplikazioetarako euriteak neurtzeko eta biltzeko sistema nazional baten zati gisa. Planifikatzaileek eta nekazariek, instrumentu horrekin, hobeto erabili ahal izango zuketen bildutako informazioa ^[38].

Gaur egungo Estatu Batuetako eremuan ezagutzen den nekazaritzako ureztatze ubide-sistemarik zaharrena K.a. 1200 eta K.a. 800 artekoa da, eta Desert Archology, Inc. enpresak aurkitu zuen Maranan, Arizonan, (Tucsonetik hurbil), 2009an^[39]. Ubide-sistemak Hohokam kulturak baino bi mila urte gehiago ditu, eta identifikatu gabeko kultura batekoa da. Ipar Amerikan, Hohokam-ak ziren ezagutzen zen kultura bakarra laboreak ureztatzeko ubideen mende zeudenak, eta beren ureztatze-sistemek babesten zuten hego-mendebaldeko populaziorik handiena K.o. 1300 urtean. Hohokam-ek zenbait ubide sinple eraiki zituzten nekazaritza-jarduera desberdinetako zabortegirekin konbinatuta. VII. eta XIV. mendeen artean, ureztatze-sare zabalak eraiki eta mantendu zituzten behe Ibai Gazia eta Gila ertaina ibaietan, zeinak antzinako Ekialde Hurbilean, Egipton eta Txinan zerabitzatenekin lehia zitzaketen konplexutasunean. Horiek zulatzeko tresna nahiko sinpleekin eraiki zituzten, ingeniaritza teknologia aurreratuen onurarik gabe, eta milia bakoitzeko oin gutxi batzuetako beherapena baino ez zituzten lortu higadura eta jalkiera orekatuz. Hohokam-ek kotoi, tabako, arto, babarrun eta Kuia barietateak landu zituzten, eta hainbat basalandare bildu. Hohokam sekuentzia kronologikoaren amaieran, lehorreko nekazaritza sistema zabalak erabili zituzten, batez ere agavea landatzeko elikagaietarako eta zuntzetarako. Ubideen ureztatzean oinarritutako nekazaritza-estrategiekikoaren mendekotasuna, ezinbestekoa bere basamortu-ingurune gogor eta klima lehorrean, oinarria jarri zuen landa-populazioak hiri-zentro egonkorretara aldatzeko^[40].

Ameriketako ureztatze-ubide ezagunenak Peru iparraldeko basamortuan daude, Zaña haranean, Nanchoc herrixkatik gertu. Ubideak Karbono 14k datatu dira, gutxienez, K.a. 3400eko, eta, ziurrenik, K.a. 4700eko gisa. Ubideek, garai hartan, laboreak ureztatzen zituzten, hala nola kakahueteak, kuia, manioka, kenopodoak (kinoaren ahaide bat) eta, geroago, artoa^[28].

Ureztatze mota anitz daude, ura hornitzeko eraren arabera. Landareen kasuan, helburua ura ahalik eta uniformeen banatzea da, landare bakoitzak behar duen ur kantitatea jaso dezan. Horrez gain, ureztatze motak euri beharren arabera ere banatu daitezke. Ureztatze “osagarriak” euritik datorren urari gehitzen dio bere ekarpena; “ureztatze osoa”-n, berriz, landareek ez dute euriko urik jasotzen.

Ureztaketa mota zaharrena eta ohikoena da, milaka urtetan zehar erabili baita. Gainazaleko ureztaketan, ura nekazalgo lursailetan zehar mugitzen da gainazala busti eta lurzoruan sartzeko. Ura grabitate indarraren edo lursailaren pendizaren ondorioz mugitzen da. Oso maiz, ur mailak dike sistemen bidez kontrolatzen dira (lurrez egindako dikeak ―lezoi edo ezponda― kasu).

Mikro-ureztaketan, aurrez diseinatutako hoditeria-sistema erabiltzen da ura presio txikian barreiatzeko.

Ihinztagailu bidezko ureztaketan, ura lursaileko erdigunera garraiatzen da tutuen bidez, eta, bertan, presio handiz barreiatzen da ihinztagailuak erabilita. Ihinztagailuak estatikoak edo mugikorrak izan daitezke; oso ohikoak dira, esaterako, ura mugimendu zirkularren bidez barreiatzen duten ihinztagailuak. Bestalde, ihinztagailuak plataforma mugikorretan kokatuta, gainazal handiagoak urezta daitezke.

Lur azpiko ureztaketan, maila freatikoa artifizialki igota, lurzorua hezetzen da landareen sustraien azpitik. Metodo horretan, ponpaketa sistemek, kanalek, dikeek eta ateek ur maila handitzea edo txikitzea ahalbidetzen dute, hartara maila freatikoa kontrolatzeko.

Lurzoruaren pendizak urak gainazalean duen zirkulazioa baldintzatzen du

Lurzoruaren iragazkortasuna zenbat eta handiagoa izan, orduan eta ahulagoa da ura edukitzeko duen ahalmena. Bestalde, kohesioak ere eragina du ureztaketan; hala, hondartsuak diren lurrak ureztatzea zailagoa izango da.

Alde batetik, lurzoruari hezetasuna emateak gai organikoen eraldaketa azkarrean eragiten du. Bestalde, gai mineralek ere eragina dute ureztaketan.

Uraren jatorria faktore garrantzitsua da, bai eta bere propietateak eta emaria ere. Tenperatura da propietate fisikorik garrantzitsuena, landareen ureztaketarako tenperatura optimoak baitaude, landare motaren eta ekosistemaren arabera. Ur hotzegiak edo beroegiak kalteak sor ditzakete landareetan. Uraren propietate kimikoak ere behatu beharrekoak dira (substantzien kontzentrazioa, gazitasuna, sodioa, alkalinotasuna, pHa, landareentzako toxikoak izan daitezkeen substantzien kontzentrazioa...).

Ureztatzean, ur beharrak, ureztatze sistemak, klimaren ezaugarriak eta erabiltzaileen erabakiak ere kontuan hartu beharreko funtsezko faktoreak dira.

Ureztaketarako ura ibaietatik, aintziratatik, putzuetatik, araztegietatik edota itsasoko ura gatzgabetzeko estazioetatik eskura daiteke. Uraren garraiorako, akueduktu eta ubide sistemak erabiltzen dira.

• Datuak: Q11453
• Multimedia: Irrigation / Q11453